• Back

RAZUMSKO ISTRAŽIVANJE.... DJELOVANJE DUHA.... SRCE....

Nikada se ne može pristupiti duhovnom Kraljevstvu putem istraživanja, a još manje može biti znanje o duhovnim stvarima stečeno učenjem. I ovo je utemeljeno na činjenici da u ispitivanju duhovnog znanja i Istine srce mora biti aktivno, jer mu inače obje stvari ne mogu biti prenesene. Duhovno znanje nema nikakve veze sa svjetovnim znanjem, naprotiv, osoba s malo svjetovnog znanja bit će više prijemčiva za duhovno znanje, jer mu je ono objavljeno kroz glas Duha koji odzvanja samo u srcu i biva jednostavnije zamijećen, manje otpora mu se suprotstavlja kroz razumsko znanje koje se često protivi duhovnom znanju.

Razum je podložan svim utjecajima; kako dobronamjernim silama, tako i onim zlima što mu se nastoje nametnuti i radi toga je prepun znanja, koje ipak nije uvijek nužno istinito. Ljudsko znanje je ono što ispunjava njegove misli, koje je zadobio samo razumom. Međutim, jamstvo za Čistu Istinu nudi samo djelovanje Duha u čovjeku. Posljedično, Božanska mudrost ne dolazi izvana, već iznutra, iz srca, i zbog toga može biti samo pojmljiva kada čovjek zađe u samoga sebe.

Stoga, Istina mu se nikada ne primiče izvana, osim ako nositelj Istine nije bio podučen od Boga Osobno, tj. Duh Božji je postao živ u njemu. Bilo bi sada nepravedno htjeti negirati svakome svjetovnom istraživaču znanje o Istini, kao i obratno.... čovjek podučen od Duha Božjega može biti također u velikom svjetovnom znanju, ukoliko je prije svega težio duhovnom znanju i zbog toga ga Bog nagrađuje s duhovnim i sa zemaljskim znanjem. On [[(Bog)]] dakle dozvoljava pristup samo mudrim bićima, kako duhovno tako također i zemaljski. No, on mora vrednovati duhovno znanje u odnosu na svoje bližnje, jer inače se ono ne može povećati, ako je duhovno znanje posljedica nezainteresirane ljubavi prema bližnjemu. Stoga, razumski istražitelj mora ujedno ispunjavati zapovijedi Ljubavi prema bližnjemu da bi prodro do spoznaje koja ne može biti stečena čistim razumom. Ljudi ovo ne žele prihvatiti, jer im je neshvatljivo da bi se misli rađale u srcu, da je onda razmišljanje, osjećanje i htjenje odlučujuće onoliko koliko se misli kreću u duhovnim predjelima.

Samo osoba čiji su osjećaji i volja dobri i plemeniti, onaj koji je sposoban ljubiti i želi ljubiti, može razmišljati u skladu sa Istinom, tj. slijedit će istinito razmišljanje. Jer njegove su misli vođene Duhom koji pak može djelovati samo u čovjeku koji je aktivan u Ljubavi. Duh čovjeka prima Istinu od Duha van sebe koji je zračenje Ljubavi Božje, Koji zna sve jer je Božanski, dok čovjek koji živi bez Ljubavi ne može biti dio toga zračenja od Boga i njegove misli su jednostavno samo prijenosi nepoznatih sila, jedva dotiču duhovne predjele, ili funkcioniranje misaonog organa mozga, gdje se razjašnjavaju samo zemaljska pitanja. I takvi rezultati mogu i bit će uvijek pobijeni, jer takav čovjek može uvijek pogriješiti. Ljubav i Istina ne mogu biti razdvojeni, jer su oboje Božanski i zbog toga nezamislivi jedan bez drugoga. Ljubav čini dio srca, posljedično Istina se može izroditi samo u srcu, mora biti shvaćena i također prepoznata od srca kao Istina, zatim prihvaćena i razumski razmatrana da bi tako ostala misaono vlasništvo čovjeka.

Međutim, razumski čovjek se zaluđuje, traži i istražuje ne bi li sve razložio, u tome njegovo srce ostaje nijemo i bezosjećajno, dokle god nije aktivan u Ljubavi.... i onda dođe do zaključaka koji su potpuno pogrešni; ali ih nastoji razumski prikazati rješenjima koja su lažna. Uvjeren je u ispravnost svojih zaključivanja, da bi u njih ponovno sumnjao kada je neki drugi razumski istraživač došao do drugih rezultata i smatra iznova samo ove točnima.

Duh Božji međutim, pruža jednostavna objašnjenja i jasno shvatljiva, koja su za čovjeka toliko prosvjetljujuća kada je on u Ljubavi. Ne poznaje dvojbe, jer njegovo srce, njegovo biće koje je sposobno ljubiti, osigurava mu moć spoznavanja i zbog toga su mu tumačenja Božanskog Duha razumljiva i ujedno vjerodostojna. On zna da hoda u Istini, zna također da ta Istina nikada ne može biti opovrgnuta, da ostaje uvijek i zauvijek ista, jer Istina od Boga je vječno nepromjenjiva, baš kao i Bog kao Davatelj Istine, Koji ostaje nepromjenjiv u vječnosti.

AMEN

Investigando a mente.... Trabalho do Espírito.... Heart....

O reino espiritual nunca pode ser entrado pela pesquisa, nem o conhecimento das coisas espirituais pode ser recebido pela escola. E a razão para isso é que o coração deve estar ativo a fim de sondar o conhecimento e a verdade, caso contrário, nenhum dos dois pode ser-lhe transmitido. O conhecimento espiritual nada tem a ver com o conhecimento do mundo, de fato, mesmo a pessoa com pouco conhecimento do mundo será muito mais receptiva ao conhecimento espiritual, porque lhe é anunciado pela voz do espírito, que só soa no coração e é ouvida tanto mais facilmente quanto menos resistência se opõe ao conhecimento intelectual, que geralmente se rebela contra o conhecimento espiritual. O intelecto está exposto a todas as influências; tanto as forças boas como as más procuram afirmar-se, e é por isso que está cheio de sabedoria, que, no entanto, não precisa ser sempre verdade. É a sabedoria humana que preenche o pensamento do ser humano que só ganhou tal intelectualidade. Mas só o funcionamento do espírito no ser humano oferece uma garantia de pura verdade. Consequentemente, a sabedoria divina não vem de fora, mas de dentro, do coração, e, portanto, só pode ser ouvida quando o ser humano contempla dentro de si mesmo. A verdade, porém, nunca se aproxima dele de fora, a menos que o portador da verdade tenha sido ensinado pelo próprio Deus, assim o espírito de Deus ganhou vida nele. Agora seria errado negar a todo pesquisador mundano o conhecimento da verdade, assim como, inversamente, uma pessoa ensinada pelo espírito de Deus também pode ter grande conhecimento mundano, desde que o conhecimento espiritual tenha sido buscado em primeiro lugar e, portanto, Deus lhe forneça conhecimento espiritual e terreno..... Então ele só dará acesso aos seres conhecedores, e estes também o considerarão de acordo com a verdade, tanto espiritual como terrena. Mas ele também deve utilizar o conhecimento espiritual para com os seus semelhantes, caso contrário não poderá expandir-se se o conhecimento espiritual for resultado de uma atividade desinteressada de amor ao próximo. Portanto, todo investigador intelectual deve, ao mesmo tempo, cumprir o mandamento do amor ao próximo, a fim de penetrar num conhecimento que não pode ser adquirido puramente intelectualmente. As pessoas não querem aceitar isso porque é incompreensível para elas que os pensamentos nascem no coração, que, portanto, pensar, sentir e querer são decisivos até onde os pensamentos se movem nas áreas espirituais. Somente uma pessoa cujos sentimentos e intenções são bons e nobres, que é, portanto, capaz e disposta a amar, pode pensar corretamente, ou seja, com sinceridade. Pois seus pensamentos são guiados pelo espírito dentro dele, que, no entanto, só pode funcionar em uma pessoa amorosa. Mas o espírito no ser humano recebe a verdade do espírito fora dele, que é a emanação do amor de Deus, que por isso sabe tudo porque é divino, ao passo que o ser humano que vive sem amor não pode participar dessa emanação do amor de Deus e seus pensamentos são meras transmissões de forças ignorantes assim que tocam as áreas espirituais ou a função dos órgãos de pensamento, onde as questões terrenas só são resolvidas. E tais resultados podem e serão sempre disputados porque o ser humano como tal pode sempre errar. O amor e a verdade não podem ser separados um do outro, porque ambos são divinos e, portanto, não podem ser pensados um sem o outro. O amor, porém, faz parte do coração, consequentemente a verdade também só pode nascer no coração, deve ser sentida e também reconhecida como verdade pelo coração, depois recebida e pensada pelo intelecto e assim permanecer como propriedade mental do ser humano. Mas o homem intelectual se reproduz e pesquisa e procura dissecar tudo, seu coração permanece mudo e insensível enquanto não for amorosamente ativo, e então chega a conclusões completamente errôneas; mas procura prová-las novamente com resultados mentais errôneos. Ele está convencido da exatidão de suas conclusões, só para duvidá-las novamente quando outro pesquisador intelectual tiver chegado a resultados diferentes e as representar novamente como as únicas corretas. Mas o espírito de Deus dá explicações simples e claramente compreensíveis, que são tão óbvias para o ser humano, se ele estiver apaixonado. Ele não tem dúvidas, porque seu coração, seu ser capaz de amar, também lhe traz o poder do conhecimento e as explicações do espírito divino são compreensíveis e, portanto, credíveis para ele. Ele sabe que caminha na verdade, sabe também que esta verdade nunca pode ser refutada, que ela permanece sempre e para sempre a mesma, porque a verdade de Deus é eternamente imutável, assim como Deus, como o Doador da verdade, também permanece imutável para a eternidade...._>Amém