• Back

KRISTOV POSTANAK COVJEKOM…

Najgolemiji i naizgled nerješiv problem je postanak Krista covjekom. Ljudi koji nemaju nikakvu vjeru, stoga niti ne streme duhovno, ne bave se ovim problemom. Njih to ne dotice, buduci oni ne priznaju Krista i Njegovo djelo Otkupljenja. Da je Bog Sam sišao ljudima, njima izgleda neshvatljivo i nemoguce, buduci oni, zbog njihovog pomanjkanja vjere, još nisu prodrli u Bice vjecnog Božanstva. Ovim ljudima problem ne može biti ni približno objašnjen jer, da bi se duhovno shvatio, mora biti duhovno ispitan, i tek jedno duhovno razjašnjenje može drugo uciniti razumljivim.... Covjek kao takav, je samo na Zemlji živuce stvorenje, duhovno koje se nalazi u izvanjskoj formi, on je bice koje se utjelovilo u jednoj cahuri koja je bila oblikovana kroz Božju volju, baš u ovom ljudskom obliku. Božja volja tako dozvoljava da opet nastane izvanjska forma, kroz postupke, kojima u temelju leži Božanski prirodni zakon. Tako, kako to Bog želi, ljudi postupaju, kako bi mogla nastati jedna nova izvanjska forma, i Bog ovaj vanjski oblik oživljava suštinom, dušom, i tek sada je covjek živuce stvorenje. Covjekova duša u sebi opet sklanja iskru Božanskog Ljubavnog Duha, koja se medutim, ne može izraziti u svakom covjeku, ako njegova duša nju ne dovede do budenja. Jer, duh pociva toliko dugo besposlen u covjeku, koliko ga duša pušta drijemati.... On može biti probuden tek kada se duša Ljubavno pokrenula (aktivirala). Ali, ako je jednom duhovna iskra u covjeku probudena, onda ona neprestano gura prema Duhu, iz Kojeg ona jest… ona žudi natrag u duhovno kraljevstvo… Bogu, buduci je ona snaga, ona je Duh (od) Božjeg Duha… Ali dok god mora prebivati u ljudskom omotacu, ona se nastoji povezati sa duhovnim izvan nje, i sebe proširiti, tako da ona stalno prikuplja u sebe duhovne supstance, i time povecava priljev Božanskog zracenja Ljubavi. Ali, ovo je moguce jedino onda, kada se duša odlucila na Ljubavnu aktivnost, buduci Ljubav daje duhu slobodu, i ovu on sada koristi za spajanje s duhovnom snagom. Duhovna snaga, medutim, je Bog; stoga vanjska forma, ljudsko tijelo, može postati prebivalište Božanske snage nezamislivih razmjera, kada je njegova duša sebe oblikovala u Ljubav, i kroz to podržava djelovanje Duha. Ona može prihvatiti Boga u sebi, stoga biti potpuno prožeta Božjim Duhom, i to je najviše što covjek na Zemlji može postici zahvaljujuci svojoj volji. Takvu snažnu volju, posjedovao je covjek Isus…

Njegova snaga volje, i Njegova ogromna Ljubav su se sjedinili, i tako je Njegova duša dala duhu u Sebi slobodu. Covjek Isus je radio jedino ono na što Mu je nalagala Ljubav, i On se opirao svakoj ne-Ljubavi (neljubaznosti, nemilosrdnosti). Posljedicno je bila Božanska duhovna iskra aktivna (budna, pokretna) u Njemu, i povezala se s Duhom izvan Sebe.... Božanska Ljubavna struja je Njemu stalno pritjecala, Božja snaga… Njegov Duh… Ga je ispunjavao, jer je Njegov život bio neprekidno Ljubavno djelovanje, On se uvijek prisnije (dublje) povezivao s Bogom, Koji je prisutan u svakom djelu Ljubavi. Djelovanje Božanskog Duha su bili Njegova mudrost i Njegova snaga, koji su dolazili do izražaja u Njegovim podukama i cudima koja je On izvodio. Božji Duh koji je u Njemu bio u svoj punini, vodio je sve Njegove korake, Njegove postupke, i Njegove rijeci… Isus je bio covjek koji je postao Ljubav… Ljubav je medutim, Bog… Stoga je covjek Isus postao savršen, kao što je savršen Njegov Otac na nebesima. Izvanjski oblik je postao posuda za primanje Same Božanske Ljubavi; duhovna iskra je buknula u plamen, koji se više nije mogao ugasiti. I sada je djelovanje covjeka Isusa moglo biti jedino neprestana Ljubav, buduci covjek koji u prisnoj vezi stoji (s Bogom) sa Samom Božanskom Ljubavi, neprestano prima Ljubav i daje Ljubav.... Isus je bio covjek, i u Svojemu ljudskom tijelu je sklonio vjecno Božanstvo.... Ili pak, Bog Sam se utjelovio u jednom covjeku.... On je sišao dolje na Zemlju, a Sebi je izabrao izvanjsku formu, koja je voljno u Sebe prihvatila Ljubavni Duh, odnosno, Božansku duhovnu iskru dovela do budenja kroz Ljubav, i tako Bogu, kao Samoj Ljubavi, odobrila pristup. A Bog je od vjecnosti znao o snažnoj volji i ogromnoj Ljubavi ovog covjeka, i to Ga je potaklo da izabere Njega za Spasitelja za ljude, buduci je djelo Otkupljenja morao ostvariti jedan covjek, Cija je Ljubav svu patnju uzela na Sebe, covjek Koji se oblikovao u savršenstvo, kroz Njegovu veliku Ljubav, Koji je bio Bog i covjek u jednome… Covjek Isus je za covjecanstvo podnio patnje i muke smrti na Križu… Bog Sam je medutim Sebe utjelovio u ovom covjeku… (vjecna) Božanska Ljubav Ga je ispunila, i uzela prebivalište u Njemu, kako bi kroz Njega djelovala za cijelo covjecanstvo.

AMEN

Encarnação de Cristo....

O problema mais formidável e aparentemente insolúvel é a Encarnação de Cristo. As pessoas que não têm fé, ou seja, que não se esforçam espiritualmente, não vão lidar com este problema. Não lhes toca porque não reconhecem Cristo e a Sua obra de redenção. O fato de que o próprio Deus desceu à humanidade parece incompreensível e impossível para eles, porque ainda não penetraram na essência da Deidade eterna, devido à sua falta de fé. O problema não pode sequer ser explicado aproximadamente a estas pessoas, pois para compreender as coisas espirituais é necessário realizar pesquisas espirituais, e apenas uma explicação espiritual pode tornar a outra compreensível..... O ser humano enquanto tal é uma criatura que só vive na Terra, é espiritual numa forma exterior, é um ser que se encarnou numa capa que foi moldada pela vontade de Deus, precisamente nessa forma do ser humano. A vontade de Deus, portanto, deixa que a forma externa se torne novamente realidade através de processos que são baseados na lei natural divina. As pessoas agem como Deus quer para deixar uma nova forma externa surgir, e Deus vivifica esta forma externa com a essência, com a alma, e só agora o ser humano é uma criatura viva. A alma do ser humano volta a abrigar em si uma centelha do espírito divino de amor que, no entanto, não pode se expressar em cada ser humano, se a alma deste último não a faz despertar. Pois o espírito descansa inativo no ser humano enquanto a alma permite que ele adormeça..... Ela só pode despertar quando a alma está amorosamente ativa. Mas uma vez que a centelha espiritual desperta no ser humano, então ela empurra constantemente em direção ao espírito do qual ela se origina.... exige o regresso ao reino espiritual.... para Deus, pois ele é força, ele é espírito do espírito de Deus.... Mas enquanto ele ainda tiver de permanecer no invólucro humano, ele procura unir-se ao exterior espiritual de si mesmo e aumentar a si mesmo, absorvendo constantemente substâncias espirituais em si mesmo e assim aumentando o influxo da emanação divina do amor. Mas isso só é possível quando a alma decidiu ser ativa no amor, pois o amor dá liberdade ao espírito e depois o usa para se unir com força espiritual. A força espiritual, porém, é Deus; assim a forma externa, o corpo humano, pode tornar-se a morada da força divina em uma extensão inconcebível, se sua alma se moldou em amor e assim sustenta a atuação do espírito. Ele pode receber a Deus dentro de si, portanto ser completamente permeado pelo espírito de Deus, e isso é o mais alto que um ser humano pode alcançar na Terra, em virtude da sua vontade. O ser humano Jesus possuía uma vontade tão poderosa....

A sua força de vontade e o seu amor maior que grande uniram e assim a sua alma libertou o espírito dentro de si mesmo. Jesus, o homem, só fez o que o amor lhe mandou fazer e resistiu a toda a indelicadeza. Consequentemente, a centelha espiritual divina foi despertada dentro Dele e Ele uniu-se com o espírito fora de Si mesmo.... O fluxo divino do amor fluiu incessantemente para Ele, a força de Deus.... Seu Espírito.... O encheu e como sua vida foi uma obra ininterrupta de amor, uniu-se cada vez mais intimamente com Deus, que está presente em cada obra de amor. O trabalho divino do Espírito era a Sua sabedoria e o Seu poder, que se expressavam nos Seus ensinamentos e nos milagres que Ele operava. O Espírito de Deus, que estava Nele em toda a plenitude, guiou todos os Seus passos, as Suas acções e as Suas palavras.... Jesus foi o homem que se tornou amor.... Mas o amor é Deus.... Então o homem Jesus tinha se tornado perfeito, como Seu Pai no céu é perfeito. A forma exterior havia se tornado o receptáculo do próprio amor divino; a centelha espiritual havia se incendiado em uma chama que não podia mais apagar-se. E agora a atividade do homem Jesus só poderia ser amor eterno, para um ser humano que está em íntima união (com Deus) com o amor divino. Jesus era humano e continha a Deidade eterna em Seu corpo humano.... Ou Deus encarnou-se a si mesmo num ser humano.... Ele desceu à Terra e escolheu para si uma forma exterior que aceitou de bom grado o espírito de amor dentro de si, ou seja, que trouxe a centelha espiritual divina para despertar através do amor e assim concedeu a Deus, como Amor a si mesmo, a entrada. E Deus conhece desde a eternidade a forte vontade e o amor avassalador deste ser humano, o que o motivou a escolhê-lo como Salvador do povo, pois o acto de Salvação tinha de ser realizado por um ser humano cujo amor tomava sobre si todo o sofrimento, um ser humano que se tinha moldado na perfeição através do seu grande amor, que era Deus e ser humano em uma.... O ser humano Jesus suportou o sofrimento e a agonia da morte na cruz pela humanidade.... Mas Deus encarnou-se a si mesmo neste ser humano.... o amor (eterno) divino encheu-O e tomou morada n'Ele a fim de trabalhar através d'Ele para toda a humanidade...._>Amém