Duh razdora vlada svijetom, a ovaj duh ne može prouzrociti ništa drugo, nego iznova razdor i nedostatak Ljubavi (neljubaznost, nemilosrdnost). Ljubav se nikada nece moci razviti tamo gdje se ljudi sastaju bez Ljubavi. Naprotiv, mržnja i osvetoljubivost ce doci do najvišeg procvata. A to znaci uvijek vece uništavanje onoga što je posjed drugoga. To nadalje znaci, da covjek sve više nazaduje u svom duhovnom razvoju, koji je svrha i cilj zemaljskog života, da on sve dublje i dublje tone, i naposljetku se rastavlja od svijeta, u stanju koje ce (mora ili može, op.urednika) biti oznaceno kao gotovo nezrelije nego na pocetku njegovog utjelovljenja na Zemlji. Jer, nedostatak Ljubavi je suprotnost onome što vodi naviše. Covjecanstvo je zapleteno u stravicnu zabludu (ludost); ono se zamišlja pozvanim da ugnjetava (tlaci, podcinjava) slabe, ili ih potpuno zatre, i ovo smatra pravom jacega… Ono divlja protiv Božanskog reda koji slabog pridružuje jakome, tako da se ovaj na tome iskuša, no na drugaciji nacin nego što on to cini.... Jer jaki treba biti darivatelj i zbrinuti onoga koji je slab i potrebit pomoci, on mu treba potpomagati u njegovoj nevolji i nemoci; jaki ne smije zloupotrijebiti svoju moc i snagu za tlacenje slabijega, nego ga zaštititi od tlacenja. Ali, tamo gdje je nedostatak Ljubavi (neljubaznost, nemilosrdnost), tu se više ne osvrce na (ne poštuje) Božanski red. Svatko ljubi jedino sebe samoga, on nastoji povecati svoju dobrobit i obogatiti se na posjedu slaboga, koji mu ne može suprotstaviti dovoljan otpor. A ovo stanje je neodrživo na duge staze, buduci ono utjece sve razornije, nikada medutim izgradujuce, kao što sve što je usmjereno protiv Božanskog reda, znaci propast. U prirodi se zaista može zapaziti stalna borba, koja za posljedicu uvijek iznova ima umnažanje snage jacega. Ova borba ipak, vodi do neprestane preobrazbe izvanjske forme bica (postojanja), ali onda je ona od-Boga-namjeravana, jer On Sam vodi volju stvorenja, i svaki proces je nužan za viši razvoj duhovnoga u bilo kojoj formi. Covjek je, medutim nadišao sve ove forme, i njemu je za vrijeme njegovog zemaljskog puta dana slobodna volja, koju on sada treba koristiti za viši razvoj duše. On se treba boriti, ali jedino protiv sebe samoga, i zlih poriva u njemu. On treba težiti dobru, plemenitome, i nastojati sve nisko prevladati, a to je stalna borba.... I, on treba bližnjemu pomagati u toj borbi protiv samog sebe. I, tako covjek mora suzbiti svu pohlepu (požudu), on mora nauciti prezreti sve ono što mu svijet prikazuje kao poželjno, tako da on ne pokušava povecati svoju imovinu, nego se rado i radosno od toga oslobada. Cini li to, onda ce on uskoro moci odložiti svoje zemaljske okove (lance), i neopterecen uci u kraljevstvo svjetla.... No, kakve ciljeve slijedi covjek trenutno… Sve misli i nastojanja se odnose jedino na umnožavanje zemaljskog dobra, on želi posjedovati, gdje bi se medutim on trebao odreci.... On sa žilavošcu prianja za zemaljsko dobro, i nastoji do njega doci cak i na nezakonite nacine, dok iskorištava slabost bližnjega, te ga zahvaljujuci svojoj snazi nadjacava. A to je posljedica nedostatka Ljubavi, koji u covjecanstvu sada posebno snažno izlazi na vidjelo, i koji je uzrok neizrecive patnje… buduci Ljubav može biti uzvratno probudena jedino kroz istu.
AMEN
TranslatorO espírito da discórdia domina o mundo, e esse espírito não pode produzir nada mais do que discórdia e indelicadeza novamente. O amor nunca será capaz de se desenvolver onde as pessoas se encontram sem amor. Por outro lado, o ódio e a vingatividade florescerão ao mais alto grau. E isto significa uma destruição cada vez maior do que é a posse do outro. Significa também que o desenvolvimento espiritual do ser humano, que é o propósito e a meta da vida terrena, diminuirá cada vez mais, que ele se afundará cada vez mais e finalmente deixará o mundo num estado que pode ou deve ser chamado quase mais imaturo do que no início da sua encarnação na Terra. Pois a indelicadeza é o oposto do que leva para cima. A humanidade é apanhada numa terrível ilusão; imagina-se chamada a suprimir ou a exterminar completamente os fracos e vê isso como o direito dos mais fortes. Ela se enfurece contra a ordem divina, que associa o fraco ao forte, para que este se possa testar contra ela, mas de uma forma diferente da que ela faz.... Porque o forte será o doador e proverá ao fraco e necessitado de ajuda, ele o apoiará na sua necessidade e fraqueza; o forte não abusará do seu poder e força para oprimir o fraco, mas protegê-lo-á da opressão. Mas onde há indelicadeza, a ordem divina não é mais respeitada. Cada um só se ama a si mesmo, procura aumentar o seu próprio bem-estar e enriquecer-se com os bens dos fracos que não podem oferecer-lhe resistência suficiente. E este estado de coisas é intolerável a longo prazo, pois tem sempre um efeito destrutivo, mas nunca construtivo, tal como tudo o que é dirigido contra a ordem divina significa ruína. É verdade que uma luta constante pode ser observada na natureza, o que resulta sempre num aumento da força dos mais fortes. Esta luta certamente leva à perpétua transformação da forma externa da beingness, mas então é vontade de Deus, porque Deus mesmo dirige a vontade da criatura e todo processo é necessário para o desenvolvimento superior do espiritual em todas as formas. Mas o Homem superou todas estas formas e durante a sua vida terrena foi-lhe dado o livre arbítrio que agora ele deve usar para o desenvolvimento mais elevado da alma. Ele deve lutar, mas apenas contra si mesmo e contra os instintos malignos que há nele. Ele deve lutar pelo bem, pelo nobre e tentar superar tudo o que é humilde, e isto é uma luta constante..... E ele deve ajudar o seu semelhante nesta luta contra si mesmo. E assim o ser humano deve suprimir todo desejo, deve aprender a desprezar o que o mundo lhe apresenta como desejável, para que não procure aumentar os seus bens, mas os dê de bom grado e alegremente. Se ele fizer isso, logo será capaz de lançar fora suas grilhetas terrestres e entrar no reino da luz sem ônus.... Mas que objectivos é que o homem persegue neste momento....? Todo o pensamento e esforço é dirigido apenas para o aumento do bem terreno, ele quer possuir quando deveria estar se despojando.... Ele se agarra tenazmente aos bens terrenos e também tenta alcançá-los ilegitimamente, assim que se aproveita da fraqueza do seu semelhante e o supera em virtude da sua força. E esta é a consequência da indelicadeza que agora é particularmente evidente na humanidade e que é a causa de sofrimento indescritível.... por amor só pode ser despertada através dessa...._>Amém
Translator