• Back

BESMRTNOST DUŠE....

Ustrojstvo svakog ljudskog bića zahtijeva uvijek iste sastavnice, tijelo, dušu i duh. Tijelo....vanjski omotač.... izvršava funkcije koje odredi duša. Tako je tijelo samo organ, kroz koji će volja duše biti dovedena do izvršenja. Sa trenutkom smrti, duša više ne treba nijedan organ da joj kao na Zemlji....dakle u vidljivom djelu stvaranja.... služi, jer ona mijenja svoje boravište i prelazi u predjele gdje ništa ne treba biti učinjeno vidljivim prema vani. Postalo je neupotrebljivo tijelo, koje je bilo samo sredstvo za zemaljsko putovanje, gdje se duša morala oblikovati u nositelja Božanskog Duha. Duh, treća sastavnica živog bića, iako drijema u svakom čovjeku, ipak ulazi u aktivnost jedino kada mu volja duše poklanja više pažnje nego tijelu, stoga kada duša više ne pridaje toliku važnost zemaljskim zahtjevima, kao zahtjevima koje postavlja Duh, koji uvijek znače zapostavljanje zemaljskih potreba. Jer tijelo, duša i Duh,premda pripadaju zajedno, ipak mogu slijediti zasebne ciljeve. Duša može svoju volju više okrenuti zahtjevima tijela, no ona ove također može ostaviti neuvaženima, i svoju volju učiniti iskoristivom samo Duhu u sebi, i upravo taj smjer njene volje određuje njen život u onostranom, odnosno stanje u kojem duša prebiva poslije zemaljskog života, koje joj može donijeti sreću ili patnju. Stoga je zemaljski život, funkcija tijela, tek jedan prijelazni stadij u kojem se nalazi duša. Duša ga potiče na cjelokupno funkcioniranje na Zemlji, ali nju nikako ne treba zamišljati kao mrtvu (iščezlu, ugašenu) kada tijelo više ne može obavljati svoju funkciju.... Duša je međutim napustila tijelo, jer sada uzima boravište u predjelima gdje ona više nema potrebe za izvanjskim omotačem. No također, smatrati dušu dokončanom, bilo bi potpuno pogrešno shvaćanje njenog bića (suštine).... Jer, duša je nešto što ne može nestati. Ona ipak, zbog tjelesne smrti čovjeka, više ne može određivati tijelo u njegovim funkcijama, također zbog nedostatka zrelosti,odnosno kada je nedovoljno pažnje poklanjala Duhu u sebi, ona može pasti u stanje neaktivnosti; ali nikada ne može „više ne biti“.... Jer ona je nešto duhovno, što je vječno, dok se tijelo sastoji od zemaljske supstance (tvari), od materije, i stoga je podložno stalnoj promijeni, ali na kraju se rastvara u svoje izvorne sastavnice, čim je duša napustila tijelo.

AMEN

Immortality of the soul....

A construção de um ser humano requer sempre os mesmos componentes, corpo, alma e espírito. O corpo.... o invólucro exterior.... executa as funções que a alma determina. Portanto, o corpo é apenas o órgão através do qual a vontade da alma é realizada. Com o momento da morte, a alma não precisa mais de um órgão que, como na Terra.... assim no trabalho visível da criação.... porque muda de morada e passa para regiões onde nada visível externamente precisa de ser feito. O corpo tornou-se obsoleto, que era apenas o meio para a carreira terrena, onde a alma devia moldar-se ao portador do espírito divino. O espírito, o terceiro componente do ser vivo, certamente adormece em cada ser humano, mas só entra em ação quando a vontade da alma lhe presta mais atenção do que ao corpo, assim quando a alma não leva tão a sério as exigências terrenas como as exigências do espírito, que sempre significam uma subordinação das necessidades terrenas. Pois corpo, alma e espírito certamente pertencem juntos, mas podem perseguir objectivos separados. A alma pode voltar a sua vontade mais para as exigências do corpo, mas também pode desrespeitá-las e só fazer a sua vontade útil ao espírito dentro de si mesma, e precisamente esta direção da vontade determina a sua vida no além, ou seja, o estado em que a alma habita depois da vida terrena, o que lhe pode trazer felicidade ou sofrimento. Daí que a vida terrena, a função do corpo, é apenas um estágio temporário no qual a alma se encontra. A alma impulsiona-a para toda a actividade na Terra, mas não deve de modo algum ser considerada como extinta se o corpo já não puder desempenhar a sua função.... A alma certamente deixou o corpo porque agora se instala em regiões onde já não precisa de uma concha exterior. Mas considerar a alma como tendo terminado da mesma forma seria uma visão completamente errada da sua natureza.... Pois a alma é algo que não pode passar. De facto, através da morte corporal do ser humano, já não pode determinar o corpo para as suas funções, pode também, por falta de maturidade, ou seja, se prestou muito pouca atenção ao espírito em si mesmo, cair num estado de inactividade; mas nunca pode "deixar de o ser" .... Pois é algo espiritual que é imperecível, enquanto que o corpo é composto de substância terrena, de matéria, e por isso está sujeito a mudanças constantes, mas finalmente se dissolve nos seus componentes originais assim que a alma deixa o corpo....

Amém