• Back

DUŠA I DUHOVNA ISKRA U ČOVJEKU

Čovjekova duša je skup bezbrojnih duševnih supstanci, koje su ujedinjujuće/skupljajuće-točke duhovnih sila i tako spremnici/spremišta duhovnog od/iz Boga. Svaka od tih bezbrojnih supstanci je ranije bila negdje utjelovljena, tj. okružena/opasana sa izvanjskom formom u svrhu razvoja duhovnog prema gore i za mogućnost kasnijeg sjedinjenja sa istovjetnom supstancom. Čovjekova duša je u svojim pojedinačnim supstancama prošla kroz cijelo djelo stvaranja i, tako reći je sazrela za svoje posljednje utjelovljenje na Zemlji.

Duša uvijek (pre)uzima isti oblik kao i izvanjski omotač koji ju obuhvaća/zatvara. Kada bi nekome bilo moguće kontemplirati sa duhovnim okom čovjekovu dušu u njezinom sastavu, on bi vidio nevjerojatno krasnu i šaroliku/raznovrsnu sliku. To Božje stvaralačko djelo, čovjeku nevidljivo, je nemoguće opisati (is beyond description), i u njezinoj strukturi i također u njezinoj prikladnosti. Ali čovjekovo razmišljanje bi samo bilo zbunjeno opisom duševne formacije, je on ne bi razumio bezbrojna čuda koja se nalaze u ljudskom tijelu [[= u smislu, ‘koje ljudsko tijelo sadržava’]].

Ono što je ljudima poznato kao ‘duša’ je cijelo djelo stvaranja u minijaturi.  Duša je najunutarnije u čovjeku i uključuje cijelo stvaranje. Ona je bila određena da sebe preobrazi za vrijeme zemaljskog života, i da uživa nebeske užitke slaveći Boga. Duša u sebi ima Božanski Duh. Pra-supstanca duše je u stvari isto tako duhovna u svim svojim stupnjevima evolucije, ali Božanska duhovna iskra postavlja Boga Osobno u dušu, utjelovljujući Se u čovjeku. On ulijeva u čovjeka Svoj dah. On postavlja u njega Božansko i pušta da se duša odluči, za vrijeme posljednjeg postojanja na Zemlji, ili za Božansko ili za ljudsko.

Ako se duša, duhovno iz Boga, koje se nekada/jednom bilo suprotstavilo Bogu, sada voljna sjediniti sa Božanskim Duhom, time započinjući preobrazbu onog što je jednom bilo daleko od Njega, u ljudskoj duši će biti svjetlo. A ljudska duša se onda sjedinjuje sa Božanskim Duhom kada su sve ljudske želje koje prianjaju uz ljudsko tijelo kao kušnja zbog iskušavanja i očvrsnuća volje nepokolebljivo prevladane – kada ona odbija sve što tijelo kao takvo zahtjeva od nje, i dobrovoljno se podređuje onome što Božanski Duh želi. Onda duša konačno odustaje od svog nekadašnjeg otpora protiv Boga, sa ciljem da bi povećala duhovno u sebi – pokušavajući ujediniti duhovno unutra, sa duhovnim izvan sebe, i tako svjesno teži pristupanju k Bogu.

Ali ako tjelesna žudnja dominira, onda Božanska duhovna iskra drijema u najdubljem omotu u čovjeku. Nikakvo svjetlo iz njega ne može zračiti i duša ostaje u potpunom mraku. Njezin zemaljski život prolazi bez najmanjeg uspjeha; zemaljski put ne vodi do višeg razvoja/usavršavanja, umjesto toga je to vrijeme zastoja/prekida ili čak regresije. Božanska duhovna iskra u čovjeku je bila zanemarena i prema tome se nije mogla manifestirati. Za silu Božanske ljubavi nije bilo moguće dotjecati prema biću i tako se sjedinjenje sa Ocem Duhom od vječnosti nije dogodilo.

I stanje lišeno svjetla, koje je duša odabrala za sebe, je prenijeto na drugu stranu u vječnost, gdje u beskrajnom bolu pokajanja ona pamti neiskorišteno vrijeme na Zemlji. I sada mora voditi puno naporniju bitku sa ciljem da promijeni svoje stanje u ono koje ima više svjetla.

AMEN

The soul.... A Centelha Espiritual no Homem....

A alma do ser humano é a união de inumeráveis substâncias da alma, que são pontos de coleta do poder espiritual, ou seja, receptáculos do espiritual de Deus. Cada uma dessas inumeráveis substâncias foi previamente incorporada em algum lugar, ou seja, encerrada por uma forma externa para o propósito do desenvolvimento superior do espiritual e a possibilidade de mais tarde se unir com exatamente essa substância anímica. A alma do ser humano, portanto, passou por cada obra da criação em suas substâncias individuais, a alma amadureceu, por assim dizer, até a última encarnação na Terra. A alma assume sempre a mesma forma que a concha exterior que a envolve.... E um quadro incrivelmente atraente e diversificado apresentar-se-ia ao observador espiritual se ele quisesse olhar para a alma do ser humano na sua composição. Esta obra da criação de Deus, invisível ao homem, é indescritível, tanto em sua estrutura como em seu propósito. No entanto, uma descrição da composição da alma só confundiria a mente humana, pois ela não pode compreender os inúmeros milagres que o corpo humano contém dentro de si mesmo. É todo o trabalho de criação em miniatura, que agora é compreensível para as pessoas como 'alma'. A alma é a parte mais interior do ser humano e engloba toda a criação.... destinado a transfigurar-se na vida terrena e {como} desfrutar das delícias do céu em louvor a Deus..... A alma contém o espírito divino dentro de si mesma. A espiritualidade é de facto a substância original da alma em todas as suas fases de desenvolvimento.... mas o próprio Deus coloca a centelha espiritual divina na alma que agora se encarna no ser humano.... Ele respira o seu fôlego para o ser humano.... Ele coloca o divino nele e confronta a alma com a tarefa de decidir pelo divino ou pelo humano durante a sua última existência na Terra. É a alma.... o ser espiritual de Deus, que em tempos foi oposto a Deus.... está disposto a unir-se ao espírito divino, então começa a transfiguração daquilo que antes estava distante de Deus, e se torna luz na alma humana. E então a alma humana une-se ao espírito divino, quando ele supera com firmeza todo desejo humano, que adere ao corpo humano como uma tentação de testar e de acertar a vontade, quando ele resiste a tudo o que o corpo como tal exige e se submete de bom grado ao que o espírito divino nele exige. Então a alma finalmente desiste da sua antiga resistência a Deus. Decide a favor de Deus, já não se opõe conscientemente ao divino e aceita a emanação do amor, a força, a fim de aumentar o espiritual dentro de si, a fim de realizar a unificação do espiritual dentro de si com o espiritual fora de si, e assim se esforça conscientemente para se aproximar de Deus.... Se, no entanto, o desejo físico é predominante, a centelha espiritual divina desce no mais profundo recinto do ser humano, não pode irradiar luz e a alma permanece na mais profunda escuridão. Ela vive a sua vida terrena sem o menor sucesso, a substância espiritual nela está condenada à falta de vida, o seu progresso terreno não é um curso de desenvolvimento superior, mas um tempo de paralisação ou mesmo de regressão. A centelha espiritual divina no ser humano era deixada despercebida e, portanto, não podia se expressar. A força do amor divino não poderia fluir no ser e, assim, a unificação com o eterno Pai-espírito nunca poderá ocorrer. E a alma leva consigo o estado sem luz que escolheu na Terra para a eternidade, a fim de se lembrar do tempo não utilizado na Terra em intermináveis agonias de remorso e agora tem de travar uma batalha muito mais difícil para mudar o seu estado para um estado mais leve....

Amém