• Back

KULT... ZAJEDNICE...?

Bez vanjske prisile ne može se formirati zajednica čije jedino nastojanje je isticanje pred ljudima (priznanje, uvažavanje). Jer tamo gdje je ta namjera temeljna zamisao, skromno i jednostavno nastojanje za služenjem Bogu slabo će doći do izražaja budući da to neće ostavljati utisak na okolinu, dok međutim sve ono što je prepoznatljivo na van, ostavlja utisak na okolinu, i stoga se jedino smatra kao vrijedno i uspješno. Što više međutim čovjek polaže pažnju na vanjštinu, to više se on pokorava zahtjevima onih koji žele biti vođe, i sebi su dali za zadatak da pronađu sljedbenike za njihov kult... za njihovo izvanjsko služenje Bogu. To je zaista neshvatljivo, no nažalost prečesto je slučaj da je izvanjski kult ljudima nešto što oni ne žele propustiti; oni trebaju izvjesne postupke koji ih prije svega postavljaju u povišen položaj, i teško ih se može uvjeriti u to da ih upravo ovaj kult ometa u pravom sjedinjenju s Bogom... Oni se s tvrdoglavošću čvrsto drže za to, i naposljetku oni služe još samo kultu, no ne vječnom Božanstvu. Oni trebaju prema vani potvrdu toga da pripadaju jednoj zajednici... oni čine uski krug i podižu zid prema vani, jer oni smatraju bližnjega ravnim njima, tek onda kada se on podvrgne istim izvanjskim formama, i prilagodi se pravilima koja vrijede u njihovom krugu. A to je od najveće štete za ljudsku dušu. Služenje na vani nema nikakve vrijednosti za nju; čovjek može slijediti svako pravilo koje je postavljeno od ljudi, to neće ni najmanje koristiti zrelosti njegove duše, jer izvjesna prisila leži u temelju svakog izvršavanja. Od ljudi se prije svega zahtijeva nešto što otežava put prema Bogu... Najprije se izvršava ljudska zapovijed, Boga se međutim traži premalo. I stoga uvijek jedan krug, kojemu je pripadnost prepoznatljiva na vani, ne stiže do pravog cilja... Trebat će duže vremena prije nego mu bude shvatljivo Biće Božanstva, budući da će on uvijek brinuti za to da istupi u javnosti. On neće tražiti povezivanje s onima koji ostaju daleko od njihove zajednice, nego će se držati daleko od njih, ili će uvijek isticati svoje nastojanje na vani. Jer on nastoji sebi priskrbiti priznanje, i prikazati se pred onima koji se ne slažu s njime. Tko vjeruje da stoji u spoznaji, mora također stajati među bližnjima, on ne smije željeti ograničiti njihovu spoznaju kroz usko povezivanje pojedinaca, te sebe odvojiti, stoga željeti utemeljiti zajednicu koja obuhvaća samo one koji se pridružuju istom znanju. On mora radije dobrovoljno razdjeljivati ono što on vjeruje da posjeduje, on mora nastojati povećati ovu zajednicu, no tiho i bez pompe (blještavila), bez izvanjskih formi i bez prisile... on mora jedino služiti... ali smatrati vrijednim jedino bližnjega, ne simbolične postupke, pa naposljetku smatrati ove postupke znakom pripadnosti toj zajednici. Sve izvanjsko je samo ljuska, no treba se žuditi jezgra, ljudi se trebaju ujediniti kako bi služili Bogu i bližnjemu... onda će oni također stajati u ispravnoj spoznaji, i djelovat će na blagoslov, iako ih ne vezuje nikakva izvana prepoznatljiva spona. Oni moraju jedino svi biti istoga Duha, prepoznati sebe i svoju bezvrijednost, nastojati oplemeniti svoje biće i svim snagama pomagati bližnjemu. Onda je to u Istini jedna zajednica koja služi Gospodaru, te živi i djeluje prema Njegovoj volji.

AMEN

Cult.... Comunidades.... ?

Nenhuma congregação pode se formar sem coerção externa se seu único esforço é ganhar reconhecimento diante das pessoas. Pois onde essa intenção é o pensamento básico, o simples esforço para servir a Deus terá pouco efeito, pois isso permanecerá sem impressão nos semelhantes, ao passo que tudo o que é reconhecível externamente é eficaz para os semelhantes e é, portanto, considerado como apenas valioso e bem sucedido. Mas quanto mais uma pessoa dá a aparência exterior, mais ela se submete às exigências daqueles que querem ser líderes e fizeram disso o seu negócio para atrair seguidores para o seu culto.... para o seu culto exterior. De facto, é incompreensível, mas infelizmente acontece com demasiada frequência que o culto externo é algo de que as pessoas não querem prescindir; elas precisam de certas acções que as coloquem primeiro num estado elevado e são difíceis de convencer de que precisamente este culto as impede de ter a comunhão correcta com Deus..... Agarram-se a ele com tenacidade e, no final, só servem ao culto, mas não à Deidade eterna. Eles precisam de confirmação externa de que pertencem a uma congregação.... Eles formam um círculo estreito e erguem um muro em direção ao exterior, pois só consideram os semelhantes como seus iguais se se submeterem às mesmas formas externas e cumprirem os regulamentos que se aplicam dentro do seu círculo. E isto é da maior desvantagem para a alma humana. O serviço externo não tem qualquer valor para ele; o ser humano pode cumprir cada regulamento emitido pelas pessoas, isso não beneficiará minimamente a maturidade da sua alma, pois cada cumprimento se baseia numa certa compulsão. As pessoas são primeiro obrigadas a fazer algo que dificulte o caminho para Deus.... Os mandamentos humanos são cumpridos primeiro, mas Deus é procurado muito pouco. E, portanto, um círculo cuja união é reconhecível externamente não alcançará sempre o seu objectivo..... Demorará muito tempo até que a essência da divindade se torne compreensível para ela, pois ela estará sempre ansiosa para aparecer em público. Ele não buscará contato com aqueles que permanecem distantes da sua congregação, mas se manterá afastado deles ou sempre enfatizará seus esforços externamente. Pois ele procura ganhar reconhecimento e exibir-se para aqueles que não concordam com ele. Aquele que acredita estar no conhecimento também deve estar no meio de seus semelhantes; não deve querer limitar seu conhecimento pela união estreita de indivíduos e separar-se, querendo assim fundar uma comunidade que só encerra aqueles que se afiliam com o mesmo conhecimento. Ao contrário, ele deve transmitir voluntariamente o que acredita possuir, ele deve procurar ampliar esta comunidade, mas silenciosamente e sem ostentação, sem formas externas e sem coerção.... ele só deve servir.... mas apenas ao seu semelhante, a considerar as acções não simbólicas como valiosas e, em última análise, a considerar essas acções como emblemas de pertença a essa comunidade. Tudo no exterior é apenas uma concha, mas o núcleo deve ser desejado, as pessoas devem se unir a fim de servir a Deus e ao próximo.... então também terão o conhecimento certo e trabalhar de forma benéfica, mesmo que nenhum vínculo reconhecível externamente os vincule. Eles só têm de ser do mesmo espírito, reconhecer a si mesmos e a sua indignidade, tentar enobrecer a sua natureza e ajudar os seus semelhantes o melhor que puderem. Então é na verdade uma congregação que serve ao Senhor e vive e age de acordo com a Sua vontade.....

Amém