• Retour

L'éloignement de Dieu et fausse prédisposition envers Lui

La distance entre les hommes et Dieu devient toujours plus grande et le temps va toujours plus vers la fin. Seulement peu diminuent cette distance et ceux-ci sont des hommes qui appartiennent à l'Église du Christ, qui sont dans la foi vivante qui a été réveillée à la vie à travers des actions dans l'amour. Il y a peu d'hommes qui ne s’égarent pas dans le monde mais qui vivent consciemment, qui cherchent à ne pas se perdre dans le monde. Ceux-ci s'approchent de Moi ne doivent pas penser avec effroi à la fin qui arrive parce qu'ils savent que et pourquoi la fin doit arriver et pour eux elle signifie seulement le début d'une nouvelle vie, dans le Règne de l'au-delà ou bien dans le Paradis de la nouvelle Terre. La distance de Dieu doit d’abord être diminuée si la fin ne doit pas devenir la ruine pour l'âme, parce que la distance de Dieu signifie inévitablement le durcissement de la substance spirituelle, donc la transformation en matière dure. L'éloignement de Dieu signifie l’absence de Force, donc l'incapacité de devenir actif, un état que la matière dure met visiblement en évidence ; parce que la Force de l'Amour divine ne peut pas couler à travers le spirituel contraire et donc il est totalement sans Force et reste dans son état sans Force pendant des temps éternels jusqu'à ce qu’il commence à renoncer à sa résistance. En tant qu’homme vous vous sentez pleins de Force et donc vous ne retenez pas possible que ce sort vous attende et donc vous le retenez aussi comme impossible parce qu'à travers votre éloignement de Dieu vous êtes totalement ignorants quant au but que vous devez atteindre sur la Terre et vous vous comportez d’une manière totalement contraire à votre destination, et donc pour vous il ne peut pas exister d’autre sort qu’une nouvelle Relégation dans la matière, justement parce que vous vous placez entièrement loin de Dieu, parce que vous ne voulez pas Le reconnaître tant que vous ne vivez pas selon Sa Volonté, même lorsque vous reconnaissez Dieu avec la bouche, aussi cette prédisposition envers Dieu aura pour vous un effet extrêmement douloureux. Combien rarement l'homme pense à son Créateur et Père de l'Éternité. Il est constamment rempli de pensées mondaines, tous ses actes et ses pensées sont tournées vers des choses terrestres, le jour commence et se termine avec des préoccupations terrestres et avec une activité terrestre. A cause de cela il ne reste aucun temps aux hommes, auxquels Il a donné la vie pour penser à Lui, ils n’ont donc aucun sentiment de responsabilité à Son égard. Ils L'excluent et, dans peu de cas, ils se contentent d’une heure de «service» divin public parce que celui-ci est devenu pour eux une tradition. Il n'y a plus de vie dans les églises qui doivent témoigner de Dieu ; il n'y a plus d’esprit en eux et donc l'Esprit ne peut pas être dans les hommes, parce qu’en eux il n'y a plus d'amour, parce que seulement l'amour diminue la distance de Dieu et sans amour la crevasse est presque infranchissable. La foi en Dieu sera toujours vivante là où les cœurs sont pleins d’amour. Ainsi vous-mêmes pouvez juger du degré d'amour des hommes sur la Terre, vous pouvez voir que la distance de Dieu s'agrandit toujours davantage et donc une fin est inévitable, parce que les hommes eux-mêmes l'attirent à travers leur prédisposition envers Dieu. Les Dons de Grâce à disposition de l'homme – entendement, libre volonté et capacité – ne sont pas employé pour être près de Dieu, mais pour tendre toujours davantage loin de Lui et ainsi ces Dons de Grâce sont perdus. Les hommes seront de nouveau non-libres et sans force pour des temps infinis, ils se précipiteront dans un abîme dont ils se sont déjà sortis péniblement. Mais dans la libre volonté ils vont de nouveau vers l'abîme et donc ils se sont librement éloignés de Dieu et cette volonté détermine leur sort dès que sera venue la fin de cette Terre.

Amen

Het van God verwijderd zijn en de verkeerde instelling tegenover Hem

De afstand tussen de mensen en God wordt steeds groter en de tijd loopt steeds meer naar het einde. Slechts zeer weinigen verkleinen deze afstand en dit zijn de mensen, die behoren tot de kerk van Christus, die een levend geloof hebben, dat door werken van liefde tot leven werd gewekt. Het zijn de weinigen, die niet opgaan in de wereld, maar bewust leven, dat wil zeggen: de wil van God proberen te vervullen. Dezen komen dichter bij Hem en ze hoeven niet met angst aan het komende einde te denken, want ze weten ook, dat en waarom het einde moet komen en dat het voor hen alleen het begin betekent van een nieuw leven, in het rijk hierna of in het paradijs van de nieuwe aarde.

En de verwijdering van God moet tevoren worden verkleind, wanneer het einde niet tot ondergang van de ziel moet worden. Want het verwijderd zijn van God betekent onvermijdelijk verharding van de geestelijke substantie, dus omvorming tot de hardste materie. Verwijdering van God betekent krachteloosheid, dus het onvermogen werkzaam te zijn, een toestand die duidelijk de harde materie toont. Want de goddelijke kracht van Liefde kan het geestelijke, dat zich tegen Hem verzet, niet doorstromen en daarom is het totaal zonder kracht en het blijft eeuwige tijden in zijn krachteloze toestand, tot het begint de weerstand op te geven.

Als mens voelt u zich vol kracht en daarom houdt u het niet voor mogelijk, dat dit lot u wacht en u houdt het dáárom niet voor mogelijk, omdat u door uw verwijderd zijn van God geheel onwetend bent, welk doel u op aarde zult moeten bereiken en dat u zich helemaal tegen uw bestemming in gedraagt, zodat er dus voor u geen ander lot kan zijn, dan een hernieuwde kluistering, juist omdat u zich ver weg van God plaatst, omdat u Hem niet erkent, zolang u niet overeenkomstig Zijn Wil leeft, zelfs wanneer u God met de mond bekent. En deze instelling tegenover God zal zich voor u uitermate smartelijk doen gevoelen.

Hoe zelden denkt een mens aan zijn Schepper en Vader van eeuwigheid. Hij is voortdurend van wereldse gedachten vervuld, al zijn doen en denken is gericht op aardse zaken. De dag wordt begonnen en beëindigd met aardse zorgen en aardse bezigheid. Voor Hem, Die hen het leven gaf, blijft geen tijd over en als ze aan Hem denken, dan zonder enig verantwoordelijkheidsgevoel tegenover Hem. Ze schuiven Hem terzijde en nemen in enkele gevallen genoegen met een voor ieder toegankelijk uur godsdienst, omdat dit voor hen traditie is geworden. Er is geen leven meer in de kerken, die van God moeten getuigen. Er is geen Geest in hen en de Geest kan dáárom niet in de mensen zijn, omdat er geen liefde meer in hen is, omdat alleen de liefde de verwijdering van God verkleint en zonder liefde de kloof bijna niet is te overbruggen. En het geloof in God zal steeds alleen dáár levend zijn, waar de harten vervuld zijn met liefde. En zo zult u het ook zelf kunnen beoordelen aan de graad van liefde van de mensen op aarde, dat de afstand tot God steeds groter wordt en daarom ook een einde onafwendbaar is, omdat de mensen het zelf naar zich toetrekken door hun instelling tegenover God.

De genadegaven, die de mensen ter beschikking staan - verstand, vrije wil en capaciteiten - gebruiken ze niet om dichter bij God te komen, veeleer om zich steeds meer van Hem weg te spoeden en zo zullen ze deze genadegaven kwijt raken. Ze zullen weer eindeloze tijden onvrij en krachteloos zijn, ze zullen wegzinken in een diepte, waaruit ze zich al met moeite omhoog hadden gewerkt. Doch ze hebben in vrije wil weer op de diepte aangestuurd en hebben zich dus vrijwillig van God verwijderd en deze wil bepaalt hun lot, zodra het einde van deze aarde gekomen is.

Amen