• Retour

La réfutation de l'enseignement de la réincorporation - la Justice

Une claire Lumière vous est donnée si vous avez la volonté de la faire briller. Un temps de confusion embrouillera les pensées des hommes, leur faculté de penser s’affaiblira et ils ne pourront plus reconnaître les Vérités spirituelles comme telles, pour lesquelles une transmission continuelle vers ceux qui y tendent est nécessaire et cela demande des hommes de bonne volonté d'accepter ce travail au travers duquel le savoir spirituel peut être transmis aux chercheurs. Une telle instruction peut maintenant avoir lieu de différentes manières, elle peut compléter un savoir qui existe déjà, elle peut être offerte comme savoir totalement nouveau si l'homme était auparavant avec des pensées erronées, mais au travers d’une réfutation elle peut aussi éclaircir de faux enseignements dans un domaine sur lequel règne encore une non-clarté parmi les hommes. Il y a cependant toujours la prémisse que des Forces tournées vers Dieu transmettent le patrimoine spirituel à la personne qui se déclare comme vase d'accueil de l'Esprit divin, et au service de Dieu au travers de la diffusion de la Vérité. Et cette prémisse est remplie dès qu’une instruction spirituelle est précédée d’une intime prière pour l'apport de la pure Vérité. Toutes les bonnes Forces ont seulement un but : d'unir avec Dieu la substance animique incorporée sur la Terre, c'est-à-dire qu'elles l'aident à y parvenir. Mais une unification spirituelle existe seulement dans l'état de Lumière, c'est-à-dire dans l'état de connaissance qui est la conséquence d'une vie dans l'amour. Pour atteindre cet état, il est donné à l'homme la vie terrestre dans laquelle il peut développer ses facultés qui au début de son incorporation sont seulement faibles, mais en fonction de sa volonté elles peuvent entreprendre un développement qui monte ou bien qui descend. Le cours de sa vie lui donne assez d’occasions pour ce développement, il ne dépend pas de dons de l'esprit plus ou moins développés, mais uniquement de la volonté pour le Bien, de la prédisposition envers Dieu et donc d'action dans l'amour, de tendance à l'union avec Dieu à travers de bonnes œuvres. Seulement à travers cela l'homme peut atteindre une haute marche de développement spirituel, c'est-à-dire arriver à la connaissance. Alors l'adaptation à Dieu s’est déjà réalisée et au décès de l'homme l’âme est assurée d'entrer dans le Royaume de la Lumière, dans des sphères où elle pourra participer à l'Œuvre de Libération du Christ, là où elle est en mesure d'aider de nouveau d’autres âmes à la Sagesse, à la Lumière, en enseignant l'amour et elle est donc active d’une manière salvatrice. Donc les hommes peuvent atteindre avec facilité ce degré de perfection s’ils ont seulement la volonté pour le Bien et pour établir la liaison avec Dieu à travers une intime prière. Que les hommes aient diverses facultés d'apprentissage, qu’ils soient plus ou moins intelligents, n'est en rien déterminant pour cette volonté pour le Bien. Parce que l’étincelle spirituelle dans l'homme est réveillée à travers l'amour. Mais l'amour est engendré dans le cœur et peut être outre mesure vivant dans une activité où l'esprit d’un homme est considérablement derrière celle d’un autre homme. Et même là où la Lumière, la connaissance de la Vérité ne se manifeste pas extraordinairement pendant la vie terrestre, l'âme à l'entrée dans le Royaume de l'au-delà peut être entourée de Lumière, c'est-à-dire qu’elle peut atteindre instantanément la connaissance, et un savoir très riche peut maintenant la rendre capable pour une fervente activité d'amour dans l'au-delà. Et donc il est mis hors de question qu’un entendement moins développé puisse laisser supposer un manque de maturité animique, de sorte qu’à chaque âme il puisse être un jour offert l'occasion d'exploiter des facultés corporelles évoluées pour atteindre une maturité élevée sur la Terre. De telles âmes peuvent de toute façon agir sur la Terre d’une manière outre mesure bénéfique puisqu'elles mettent au service du prochain leurs extraordinaires facultés d'esprit, pour lui transmettre le savoir spirituel et avec cela le stimuler à une activité accrue d'amour. Mais un homme peut aussi porter l'amour au plus grand développement sans stimulation particulière, et celui-ci arrivera indubitablement à la plus haute maturité. Ses pensées peuvent cependant ne pas être très compliquées, il ne doit pas nécessairement montrer une sagesse supérieure et malgré cela il est guidé dans ses pensées et ses actes par des Forces spirituelles bonnes qui le pourvoient selon son don d'apprentissage et le poussent constamment à augmenter son activité d'amour, pour atteindre son unification avec Dieu. Parce que l'amour est la première chose qui engendre la Sagesse et celle-ci est la part de l'âme dès qu'elle entre dans le Règne spirituel. Mais l'amour peut porter au plein développement avec une unique incorporation sur la Terre, parce que l'amour peut être exercé dans chaque situation de vie, dans chaque destin de vie, dans toute disposition corporelle et spirituelle, parce que pour cela il suffit seulement que soit allumée l’étincelle spirituelle dans l'homme et qu’elle soit attisée à la flamme la plus haute et cela peut être fait par l'homme primitif au travers de ses pensées, si seulement il a la volonté d'être bon. Mais en lui il y a la connaissance du Bien et du mal, parce que les deux Forces, les bonnes et les mauvaises, combattent pour son âme et donc ses pensées sont influencées par ces deux Forces spirituelles et les Forces vers lesquelles il tourne sa libre volonté remportent la victoire. Mais le choix que décide sa volonté dépend dans une certaine mesure de sa foi, de sa prédisposition envers Dieu et envers l'Œuvre de Libération du Christ, dès qu’il en a connaissance. Jésus Christ est mort sur la Croix pour les faibles qui n’étaient pas tout seul en mesure d'avoir de la volonté pour le Bien. Mais tous croient être forts ! Bien qu’ils ne puissent pas montrer de hautes facultés spirituelles, ils ont de toute façon besoin des Grâces de l'Œuvre de Libération, d’une volonté forte rachetée par Jésus Christ pour pouvoir mûrir pendant leur vie terrestre. Et donc Jésus Christ a créé l'équilibre, pour que puissent devenir bienheureux tous ceux qui sont de bonne volonté. (13.08.1944) L'humanité est restée très en arrière dans son développement spirituel et elle ne s'occupe pas des possibilités de progrès. Cela est un indubitable processus de refroidissement qui cependant a sa cause dans la libre volonté de l'homme et pour lequel il porte la responsabilité. Donc l'homme ne peut s'attendre à aucun privilège pour quelque chose qui est arrivé par sa faute. Et ce serait un privilège s'il pouvait récupérer arbitrairement le développement manqué et négligé par sa faute, dans une incorporation répétée sur la Terre. Parce qu'il n'a pas employé sa libre volonté de la manière juste, pour laquelle il était de toute façon en mesure de le faire dans chaque situation de vie à travers l'Œuvre de Libération de Christ, qui a cassé le pouvoir de Son adversaire sur la volonté des hommes à travers Sa mort sur la Croix. Donc il n'existe aucun motif pour un chemin de vie répété sur la Terre pour une âme imparfaite, et qui pourrait se baser sur la Justice divine, parce que dès que l'homme a échoué malgré l'apport de Grâce, il ne peut pas prétendre à une renaissance arbitraire dans une incorporation sur la Terre, pour atteindre le même degré de maturité qu’un homme de bonne volonté peut atteindre pendant sa vie terrestre, mais alors il doit re-parcourir la remontée beaucoup difficilement dans l'au-delà comme juste équilibre pour sa volonté erronée. Les hommes ont certes des connaissances différentes et différentes facultés terrestres et celles-ci les font arriver souvent à l'opinion erronée que le mûrissement de l'âme se déroule par rapport à ces facultés. Mais alors il reste inaperçu que c’est seulement l'activité d'amour qui est déterminante, donc seulement une activité dans l'amour promeut le développement vers le Haut. Mais chaque homme peut exercer l'amour, parce que pour cela seulement sa volonté est nécessaire, c’est une poussée du cœur qui ne dépend aucunement d'un degré déterminé de savoir ou bien d'une activité d'esprit particulièrement développée. Que le refroidissement de l'amour ait pour conséquence aussi un savoir diminué, est indéniable et donc l’état spirituel se manifeste aussi de façon particulièrement obscure, parce que cela est la conséquence du désamour pour lequel l'âme devra répondre un jour. (14.08.1944) On peut parler de développement vers le Haut seulement lorsque l'âme s'est unie avec l'esprit, lorsqu’elle a exercé l'amour et avec cela réveillée à la Vie l’étincelle spirituelle en elle qui la pousse maintenant à une constante activité, qui stimule l'âme à une activité d’amour toujours continue. Par conséquent sans activité d'amour il faut enregistrer un arrêt du développement ou bien même une rétrogradation du fait du manque d’amour évident. Mais chaque homme a à sa disposition la même mesure de Grâce et les mêmes possibilités lui sont données pour le mûrissement de son âme. S'il ne les utilise pas et laisse aussi inaperçues les Grâces, de sorte qu’elles ne puissent pas devenir efficaces pour lui, alors selon la Justice divine il doit aussi prendre sur lui les conséquences, c'est-à-dire que lui-même devra assumer dans l'au-delà l'état dans lequel il est arrivé par sa faute, donc justement. Ce serait alors d’une certaine manière une injustice si à lui, qui n'a pas pris en compte la grande Grâce de l'incorporation pour le salut de son âme, il était offert encore une fois la même occasion de récupérer ce qu’il a manqué de faire. Ce serait une injustice vis-à-vis de ceux qui ont exploité pleinement leur vie terrestre sans avoir pris en compte les désirs de leur corps, en y renonçant et en pratiquant une constante abstinence des joies du monde. Le savoir le plus profond n'est pas vraiment nécessaire pour accomplir une activité d'amour, et donc même l'homme le plus ignorant peut se développer vers le Haut, s'il est seulement actif affectueusement, parce que le savoir lui arrive lorsqu’il en a besoin pour son prochain ou bien lorsqu’il entre dans le Règne spirituel. Parce qu'alors il peut rendre heureux des âmes dans l'au-delà avec son savoir qui est transmis aussitôt, pour qu’en tant que porteur de Lumière il puisse de nouveau agir dans l'amour dans le Règne spirituel.

Amen

Weerlegging van de leer van de herbelichaming - Rechtvaardigheid

Een helder licht wordt u gegeven, als u de wil hebt het te laten stralen. Een tijd van chaos verwart ook het denken van de mensen, het denkvermogen wordt zwakker en ze kunnen geestelijke waarheden niet meer als zodanig herkennen, waarom een voortdurend toesturen ervan nodig is en dit mensen vraagt, die bereid zijn deze te ontvangen, waardoor geestelijk weten aan de zoekenden kan worden overgebracht. Zo’n onderrichting kan nu verschillende keren plaatsvinden. Ze kan een weten vervolledigen dat al aanwezig is, ze kan als een geheel nieuw weten worden aangeboden als de mens tevoren onjuiste gedachten had, maar ze kan ook als weerlegging van verkeerde leren een gebied duidelijk maken waarover nog onduidelijkheid heerst onder de mensen. Maar steeds is de voorwaarde, dat de op God gerichte krachten het geestelijke gedachtengoed aan de mens overbrengen, die als opnamevat van de goddelijke Geest zich bereid verklaart God te dienen door het verbreiden van de waarheid. En aan deze voorwaarde is voldaan, zodra innig gebed om het toesturen van de zuivere waarheid aan elk geestelijk onderricht voorafgaat.

Alle goede geestelijke krachten hebben maar één doel: het op de aarde belichaamde wezenlijke met God te verenigen, dat wil zeggen het daartoe behulpzaam te zijn. Maar een geestelijke vereniging bestaat alleen maar in de staat van licht, dat wil zeggen in de toestand van inzicht, dat het gevolg is van een leven in liefde. Om deze staat te bereiken is de mens het aardse leven gegeven, waarin hij zijn vermogens kan vormen, die bij het begin van zijn belichaming slechts zwak ontwikkeld zijn, maar die al naar gelang zijn wil een positieve of ook negatieve ontwikkeling kunnen doormaken. Zijn levensloop geeft hem volop gelegenheid tot deze ontwikkeling, maar ze hangt niet af van meer of minder ontwikkelde gaven van het verstand; slechts alleen van de wil tot het goede, van de instelling tegenover God en dus van het werkzaam zijn in liefde - het streven zich bij God aan te sluiten door goede werken. Slechts alleen daardoor kan de mens een zo hoge graad van geestelijke ontwikkeling bereiken, dat hij al op aarde in een stadium van licht binnengaat, dat wil zeggen dat hij inzicht verkrijgt. Dan heeft de aanpassing aan God al plaatsgevonden en deze toestand verzekert de ziel van de mens bij zijn sterven de toegang tot het lichtrijk, in sferen waar ze aan het verlossingswerk van Christus kan deelnemen, waar ze in staat is andere zielen weer wijsheid en licht te verschaffen, doordat ze liefde onderricht en dus verlossend bezig is. Deze graad van volmaaktheid kunnen dus de mensen gemakkelijk bereiken, die slechts de wil hebben het goede te doen en de verbinding met God tot stand brengen door innig gebed.

Dat de mensen bevattingsvermogens hebben die verschillend zijn, dat ze meer of minder intelligent zijn, is totaal niet bepalend voor deze wil tot het goede. Want de liefde doet de geestvonk in de mens ontwaken. Maar de liefde wordt in het hart geboren en ze kan uitermate aktief zijn in een mens, wiens verstandelijk vermogen aanzienlijk onderdoet voor die van een ander mens. En zelfs waar het licht, het weten van de waarheid, niet bijzonder voor de dag komt gedurende het leven op aarde, kan de ziel bij het binnengaan in het rijk hierna omgeven zijn door licht. Dat wil zeggen, het inzicht kan bliksemsnel over haar komen en een overvloedig weten kan haar nu in staat stellen, ijverig in liefde werkzaam te zijn in het hiernamaals.

En daarom zijn de bedenkingen ongegrond, dat een minder ontwikkeld verstandelijk denken afbreuk zou kunnen doen aan het rijp worden van de ziel, dat dus iedere ziel eens de gelegenheid zou moeten worden geboden, gevorderde lichamelijke vermogens te benutten, om een grotere rijpheid te verkrijgen op aarde. Weliswaar kunnen zulke zielen op aarde uitermate zegenrijk werkzaam zijn, voor zover ze hun buitengewone verstandelijke vaardigheden in dienst stellen van de medemens, om aan hem geestelijk weten over te dragen en hem daardoor aan te sporen tot verhoogde werkzaamheid in liefde, maar evenzo kan een mens zonder speciale stimulering de liefde tot hoogste ontplooiing brengen en deze mens zal ontegenzeglijk de hoogste rijpheid bereiken. Maar zijn denken kan helemaal ongecompliceerd zijn, het hoeft geen grotere wijsheid te laten zien en toch wordt hij gestuurd in zijn denken en handelen door goede geestelijke krachten, die hem bedelen naar zijn bevattingsvermogen en hem voortdurend aansporen om meer werkzaam te zijn in liefde, om zijn vereniging met God te bereiken. Want de liefde is het eerste, uit haar wordt pas de wijsheid geboren en deze wijsheid is het aandeel van de ziel, zodra ze het geestelijke rijk binnengaat. Maar de liefde kan een eenmalige belichaming op aarde volledig tot ontplooiing brengen, omdat de liefde in elke situatie van het leven, in elk levenslot, in elke lichamelijke en geestelijke gesteldheid, beoefend kan worden, omdat dit alleen tot voorwaarde heeft, dat de goddelijke vonk in de mens wordt ontstoken en tot de hoogste vlam wordt aangewakkerd en dit kan de in zijn denken meest primitieve mens, als hij maar de wil heeft goed te zijn. Maar het inzicht in goed en kwaad heeft hij in zich, omdat beide krachten - goed en kwaad - om zijn ziel strijden en dus zijn denken door beide geestelijke krachten wordt beïnvloed en díe krachten de zege over hem behalen, naar welke zijn vrije wil zich toekeert.

Hoe echter zijn wil beslist, is tot op zekere hoogte afhankelijk van zijn geloof, van zijn instelling tegenover God en het verlossingswerk van Christus, als hij daarover kennis bezit. Jezus Christus stierf de dood aan het kruis voor de zwakken, die uit zichzelf niet in staat waren, de wil om goed te doen op te brengen. Maar niemand moet menen sterk te zijn. Ofschoon hij grote geestelijke vermogens kan bezitten, heeft hij toch de genade van het verlossingswerk nodig, de door Jezus Christus gekochte sterke wil, om zich tot lichtwezen te kunnen ontwikkelen gedurende zijn aardse leven. En daarom heeft Jezus Christus de genoegdoening verschaft, opdat allen zalig kunnen worden, die van goede wil zijn.

De mensheid is in haar geestelijke ontwikkeling wel erg achtergebleven en ze schenkt helemaal geen aandacht aan mogelijkheden om vooruit te gaan. Dit is een onmiskenbaar verkoelingsproces, die echter zijn oorzaak heeft in de vrije wil van de mens en waarvoor hij zich ook moet verantwoorden. Bijgevolg kan de mens voor iets, wat door eigen schuld heeft plaatsgevonden, geen gunst verwachten. Maar het zou een gunst zijn, wanneer hij de door eigen schuld verzuimde of veronachtzaamde ontwikkeling naar believen in zou kunnen halen in een hernieuwde belichaming op aarde. Want hij heeft zijn vrije wil niet op de juiste wijze gebruikt, waartoe hij echter in elke levenssituatie in staat was, door het verlossingswerk van Christus, Die de overmacht van Zijn tegenstander op de wil van de mensen heeft gebroken, door Zijn dood aan het kruis. Er is daarom voor een hernieuwde levenswandel op aarde van een onvolmaakte ziel geen reden, die op goddelijke rechtvaardigheid zou kunnen berusten, want als de mens heeft gefaald, ondanks het toesturen van genaden, kan hij niet naar believen aanspraak maken op een herhaling van een belichaming op aarde, om tot dezelfde graad van rijpheid te komen, die een mens met goede wil gedurende zijn leven op aarde kan bereiken, maar moet hij de veruit moeilijkere weg omhoog in het hiernamaals afleggen, als een rechtvaardige compensatie voor zijn verkeerde wil.

De mensen hebben wel verschillende inzichten, verschillend weten en verschillende aardse capaciteiten. En dit doet hen vaak tot de verkeerde opvatting komen, dat het rijp worden van de ziel zich voltrekt in overeenstemming met deze capaciteiten. Maar er wordt dan buiten beschouwing gelaten, dat alleen het aktief zijn in liefde doorslaggevend is, dus alleen het werkzaam zijn in liefde de positieve ontwikkeling bevordert. Maar liefde kan ieder mens beoefenen, want daartoe is alleen maar de wil van de mens nodig. Dit is een drang in het hart, die in geen enkel verband staat met een bepaalde graad van kennis of een bijzonder ontwikkelde verstandelijke werkzaamheid. Dat de verkoeling van de liefde begrijpelijkerwijs ook een beperkt weten tot gevolg heeft, is onbetwistbaar en daarom openbaart zich ook in het bijzonder de duistere geestelijke toestand, omdat die het bevolg is van liefdeloosheid, waarvoor de ziel zich daarom moet verantwoorden. Van een hogere ontwikkeling kan pas dan worden gesproken, wanneer de ziel zich met de Geest heeft verbonden, wanneer ze dus de liefde beoefent en daardoor de Geestvonk in zich tot leven wekt, die nu voortdurend blijft werken, dat wil zeggen de ziel aanspoort tot het voortdurend werkzaam zijn in liefde. Bijgevolg is zonder het werkzaam zijn in liefde een stilstand in de ontwikkeling te zien, of zelfs bij duidelijke liefdeloosheid een achteruitgang. Maar ieder mens staat dezelfde mate van genade ter beschikking en hem zijn dezelfde gelegenheden gegeven voor het rijp worden van zijn ziel. Benut hij nu deze niet en schenkt hij ook geen aandacht aan de genaden, zodat ze bij hem niet werkzaam kunnen worden, dan moet hij ook volgens goddelijke rechtvaardigheid de gevolgen op zich nemen, dat wil zeggen hij moet in het hiernamaals zelf met de toestand klaarkomen, waarin hij uit eigen schuld, dus verdiend, is terechtgekomen.

Het zou dan in zekere zin een onrechtvaardigheid zijn, wanneer diegene, die geen gebruik heeft gemaakt van de grote genade van de belichaming ten behoeve van het heil van zijn ziel, nog een keer dezelfde gelegenheid zou worden geboden, in te halen, wat hij heeft verzuimd. Dit zou een onrechtvaardigheid zijn tegenover diegenen, die hun leven op aarde helemaal benutten, terwijl ze niet op hun lichaam letten, onder afzien en voortdurende onthouding van de vreugden van de wereld. Niet het diepere weten is beslist nodig, maar het werkzaam zijn in liefde. En daarom kan ook de meest onwetende mens zich positief ontwikkelen, als hij maar werkzaam is in liefde, want het weten wordt hem toegestuurd, zodra hij het nodig heeft voor zijn medemensen, of hij het geestelijke rijk binnengaat. Want dan kan hij de zielen in het hiernamaals gelukkig maken met zijn weten, dat nu bliksemsnel aan hem wordt overgedragen, opdat hij als lichtdrager in liefde weer werkzaam kan zijn in het geestelijke rijk.

Amen