• Retour

L'Immortalité de l'âme

La doctrine de l'immortalité de l'âme est inadmissible pour beaucoup d'hommes, parce qu'ils la comparent à la mesure du monde : la caducité. Sur la Terre il n'existe rien qui ait de la consistance, tout est seulement passager selon l'opinion de ces hommes, donc ils croient ne devoir faire aucune exception à cette loi de la nature. Le corps terrestre se délabre vraiment ainsi, c'est-à-dire qu’apparemment il se dissout et passe ; mais l'homme ne réfléchit pas que cette disparition apparente est seulement un moyen pour une nouvelle forme. Avec quelque réflexion il devrait reconnaître que tout le terrestre sert à un certain but et il observera que, même les Créations les plus insignifiantes, ont un certain lien entre elles et donc ne sont pas sans but. Si maintenant une telle Œuvre de Création passe, alors d’innombrables autres Créations absorbent en elles les restes de la première et donc elles se servent de celles-ci et continuent à vivre dans les nouvelles Créations. On doit seulement observer un sérieux changement extérieur, alors on doit aussi admettre que la vie intérieure ne peut pas passer. Et cette vie intérieure doit au moins être concédée à l'homme, il doit se rendre compte que l'âme de l'homme, la vie des sentiments ne finit pas arbitrairement, que cette vie des sentiments est le vrai sens de chaque incarnation. La forme extérieure ne sert à rien si le noyau intérieur n'est pas reconnu par l'humanité.

Interruption

De onsterfelijkheid van de ziel (1)

De leer van de onsterfelijkheid van de ziel is voor veel mensen onaannemelijk, omdat ze de maatstaf leggen bij het aards vergankelijke. Er bestaat op aarde niets wat blijft bestaan, alles bestaat slechts tijdelijk volgens de mening van deze mensen. Met andere woorden, ze geloven op deze natuurwet geen uitzondering te vormen. Het aardse lichaam zal weliswaar evengoed aftakelen, dat wil zeggen het wordt schijnbaar opgelost en vergaat, de mens overweegt echter niet, dat het schijnbare vergaan alleen maar het middel is om een nieuwe vorm te krijgen. Bij enig nadenken zal hij moeten inzien dat al het aardse voor een of ander doel dient en hij zal constateren dat zelfs de meest nietige scheppingen in een zekere samenhang met elkaar staan en dus niet doelloos zijn.

Vergaat er nu zo'n scheppingswerk, dan nemen weer talrijke andere scheppingen de overblijfselen van het eerste in zich op en is het deze van dienst en leeft het in de nieuwe scheppingen verder. Hij hoeft alleen serieus een uiterlijke verandering te aanschouwen, dan moet hij ook toegeven, dat het innerlijke leven niet kan vergaan. En dit innerlijke leven moet hij op z'n minst ook de mens toewijzen, het moet hem duidelijk worden, dat de ziel van de mens - het gevoelsleven - niet naar eigen goeddunken is te beëindigen, dat dit gevoelsleven de eigenlijke zin van elke belichaming is. De uiterlijke vorm dient tot niets als door de mensheid de innerlijke kern niet wordt onderkend.

Amen