• Retour

Observer les Commandements dans l'état de contrainte est sans valeur

La contrainte porte atteinte à la valeur d'une action. Combien de fois l'homme arrive dans la tentation de croire avoir exécuté suffisamment son devoir lorsqu’il a exécuté une action qui correspond à une loi prescrite. Cela vaut en particulier pour les lois telles que celles qui ont été données aux hommes sans autorisation de pouvoir le faire et pour lesquelles il était exigé qu’elles soient observées pour renforcer avec cela de nouveau le pouvoir terrestre. Rien n’est plus inutile devant Dieu que l'observation de telles lois dans l'état d'obligation. Et rien ne met plus en danger le salut de l'âme de l'homme que de croire avoir accompli son devoir. Parce que cette croyance empêche la conscience de tendre à la perfection. L'homme se croit sur une marche qu’il n'a pas encore atteint pour beaucoup de temps, parce qu'il croit avoir accompli les Exigences de Dieu, alors qu’il a simplement suivi un commandement d'homme, et cela est sans utilité pour l'Éternité. Tout accomplissement du devoir dans un quelconque état de contrainte, est certes digne de reconnaissance du point de vue terrestre, mais n’apporte aucun succès particulier pour la vie spirituelle, parce que Dieu exige que chaque action ait pour base la libre volonté. L'homme doit tout faire sans y être poussé depuis l'extérieur, son action doit se sentir poussée de l'intérieur. Tout ce qu’il fait, il doit l'accomplir librement et non forcé et il ne doit être poussé à agir ni au travers de menaces ni au travers de promesses. Seulement alors cette action est vraiment utile pour son âme. La Volonté divine seule doit suffire pleinement à faire agir maintenant le fils terrestre, mais vouloir l’influencer au travers d’une contrainte quelconque ou bien d’une pression sur la manière d'agir des hommes n'est pas conforme à la Volonté divine. Seul Dieu a donné des Commandements, mais les hommes ont cru devoir augmenter ces divins Commandements, et ainsi il s'est bientôt formé une mauvaise situation qui est généralement une menace pour les fils terrestres, parce qu'ils s'occupent à nouveau plus de l'exécution extérieure des Commandements, et cela est en soi entièrement sans mérite. C’est seulement une formalité à laquelle ils consentent, mais elle est inutile devant Dieu. Des domestiques de Dieu qui ont voulu être trop fervents ont avec cela provoqué une mauvaise situation qui a un effet terrible pour l'âme. Observez seulement une chose : combien forte est imprégnée l’idée que seulement la fréquentation d'une église rapprochait l'homme de la Divinité, et combien cela a été imposé comme une obligation à l'humanité de la part des hommes. Et voyez combien de racines a produit la croyance que, seulement celui qui exécute cette obligation, sert Dieu, mais combien le fait d’aller à l'église dans la contrainte tue chaque profond sentiment vers l'éternelle Divinité, lorsque cela est exécutée obligatoirement dans un temps déterminé et donc devient une simple habitude qui n'a plus rien en commun avec le « service pour Dieu ». Et comment en même temps au travers de l'accomplissement de ce commandement, l'homme est éduqué à un service apparent pour Dieu, vu que tout ce qu’il fait maintenant est prescrit, donc il n'est poussé à cette action par aucune volonté ou besoin du cœur de servir vraiment Dieu. Cela est fait selon un plan d'action qui est seulement une œuvre d'homme, ou bien issu de dispositions humaines qui ont été inventées sous couverture de « Manifestation de la Volonté divine », pour forcer les hommes à s'insérer dans une église déterminée pour agrandir leur pouvoir. Et on atteint ainsi vraiment le but contraire avec de telles actions de contrainte, vu qu’est exécuté mécaniquement quelque chose qui doit relever du désir le plus profond, le plus intérieur, alors que seule l’apparence extérieure est observée, pendant que le cœur dans cela peut être vide et mort, et une telle manière d'agir est sans valeur devant Dieu, justement parce que cela est fait dans un certain état de contrainte et donc ne peut pas avoir de valeur, parce que cela ne correspond pas à la Volonté divine.

Amen

In acht nemen van de geboden in gedwongen toestand

De dwang doet afbreuk aan de waarde van een handeling. Hoe vaak komt de mens in de verleiding om te geloven dat hij aan zijn plicht voldaan heeft, als hij een handeling uitgevoerd heeft, die voldoet aan een voorgeschreven wet. Dit betreft in het bijzonder zulke wetten, die zonder bevoegdheid aan de mensen gegeven werden en waarvan de naleving geëist werd om daardoor weer de aardse macht te versterken.

Niets is waardelozer voor God dan het gedwongen opvolgen van zulke geboden. En niets bedreigt het zielenheil van de mens meer dan het geloof aan zijn plicht voldaan te hebben. Want dit geloof verhindert het bewuste streven naar volmaaktheid. De mens waant zich op een trede, die hij nog lang niet bereikt heeft, want hij gelooft aan de eis van God voldaan te hebben, maar heeft enkel en alleen een menselijk gebod vervuld. En dit is nutteloos voor de eeuwigheid.

Elke plichtsvervulling is een soort toestand van dwang. In het aardse leven wel prijzenswaardig, maar voor het geestelijke leven zonder noemenswaardig resultaat, want God verlangt dat aan elke handelswijze de vrije wil ten grondslag ligt. De mens zou alles zonder aansporing van buiten moeten doen en zich van binnenuit tot zijn handelen genoodzaakt voelen. Hij moet alles wat hij doet vrijwillig en ongedwongen verrichten en noch door bedreigingen, noch door beloften tot zijn handelen gebracht worden. Pas dan heeft dit handelen een waarachtig nuttig effect voor de ziel. De goddelijke wil alleen moet volop voldoende zijn om het mensenkind nu dienovereenkomstig te laten handelen. Maar door één of andere dwang of druk op de handelwijze van de mensen in te willen werken, is niet de goddelijke wil.

Enkel God alleen heeft geboden gegeven, maar de mensen geloofden deze goddelijke geboden aan te moeten scherpen. En zo heeft zich spoedig een wantoestand ontwikkeld, die in het algemeen gevaarlijk voor de mensenkinderen is, want er wordt weer meer gelet op de uiterlijke vervulling van de geboden en dit heeft op zich geheel geen verdienste. Het is slechts een vorm, die voor hen voldoet, maar die waardeloos is voor God. Dienaren van God, die al te ijverig wilden zijn, hebben hiermee een wantoestand teweeggebracht, die voor de ziel een verschrikkelijke uitwerking heeft. Schenk er maar eens aandacht aan hoe sterk de opvatting, dat alleen het kerkbezoek de Godheid dichter bij de mensen brengt de plaats ingenomen heeft en hoe dit daarom van menselijke zijde voor de mensheid tot plicht gemaakt werd.

En hoe dus het geloof geworteld is, dat alleen degene die deze plicht vervult, God dient. Hoe echter juist het kerkbezoek onder dwang elk diep gewaarworden van de eeuwige Godheid doodt, als hij overeenkomstig de regels op bepaalde tijden uitgevoerd wordt en het dus enkel tot gewoonte wordt, dat niets meer met het woord “godsdienst” gemeen heeft. En hoe tegelijkertijd door de vervulling van dit gebod de mens tot een schijn-godsdienst opgevoed wordt, dat alles, wat hij nu doet, voorschrift is, dus dat er geen enkele eigen wil of behoefte van het hart hem ertoe drijft om God waarachtig te dienen. Het is een zonder plan uitoefenen van handelingen, die slechts mensenwerk zijn, of menselijke bepalingen, die onder de dekmantel “uitingen van Gods wil” ingevoerd werden om de mensen gedwongen bij een bepaalde kerk aan te laten sluiten om hun macht te vergroten.

En er wordt juist het tegendeel door zulke gedwongen handelingen bereikt. Er wordt mechanisch iets uitgevoerd, wat het diepste, meest innerlijke verlangen zou moeten zijn en alle uiterlijke schijn wordt in acht genomen, terwijl het hart daarbij leeg en dood kan zijn. En zo’n handelswijze blijft zonder waarde voor God, juist omdat ze een zekere gedwongen toestand als beweeggrond heeft en daarom niet zo gewaardeerd kan worden, omdat het niet overeenstemt met de goddelijke wil.

Amen