• Retour

La course vide de la vie - la peur de la mort

La course à vide de la vie dans son ensemble doit faire réfléchir aux moments où la vie n'est pas bien utilisée, et quelle erreur en est la cause. L'âme se trouvera dans une grande misère lorsque le temps sur la Terre se sera passé sans aucun succès spirituel. Alors l'âme sera prise d'un sentiment de peur lorsqu’elle verra s'approcher toujours plus la fin de la vie terrestre et percevra involontairement l'état atroce qui va suivre. Et cela se manifestera ensuite par un sentiment de peur de la mort. Et cette peur de la mort est souvent le dernier avertissement pour la prise de conscience. Lorsque l’homme a atteint tous les buts terrestres, même si après il ne peut pas constater une vraie satisfaction et un épuisement définitif de ces désirs, lorsque malgré une vie dans le bien-être terrestre il sent le vide au plus profond du cœur, alors il s’efforce de scruter la cause de ce sentiment de non satisfaction, et doit reconnaître que la continuation de la Vie après la mort ne le fait pas arriver au calme intérieur. Il doit reconnaître que tout ce à quoi il a tendu jusqu'à présent trouve une fin, et cette pensée ne lui donne pas une sensation de sécurité, mais plutôt de malaise, parce qu’au plus profond du cœur il ne peut pas se donner la réponse sûre de ce qui l'attend après le décès. Et cette réflexion et ce ruminement intellectuel lui procure souvent un approfondissement des questions spirituelles car tout à coup il apprend à reconnaître avec un esprit limpide le caractère éphémère et inutile de tout ce qui est terrestre et porte dès lors plus d’attention à l'insondable. Alors son esprit devient mobile dans la même mesure où son désir pour ce qui est terrestre diminue, et cela lui procure la peur de la mort, mais à l'âme il a été garanti assistance par les Forces spirituelles bonnes qui combattent pour elle. Donc la pensée de la mort peut être indiciblement bénéfique pour ceux qui trouvent toujours et facilement la satisfaction de leurs avidités mondaines. Ils ne s'occupent plus du monde et de ses dangers car ils les ont vaincus pour toujours, mais ils sont impuissants et sans force face à la mort, et dans la connaissance de leur vrai état de faiblesse la peur prend ses racines, ce qui pousse ensuite leur volonté à chercher comment vaincre la peur de la mort. Et cela les conduit à l'unification avec l’éternel Créateur de la Vie auquel la mort est soumise. Celui qui l'a reconnu, ne s'effraye pas de la mort, parce que son âme a trouvé la Vie éternelle. La mort signifie obscurité et nuit. L'envie et le désir du monde enveloppe l'esprit dans l'obscurité, et cet état ressemble à la mort éternelle. Seul celui qui vainc le désir pour le monde passera de la nuit à la Lumière, il se réveillera de la mort à la Vie, et vaincra la mort sans aucun doute. Donc la toute première condition est de se détacher du monde, pour libérer l'esprit des chaînes de la matière, et alors chaque pas à travers la vie terrestre signifie une promotion pour l'âme et aura pour conséquence le développement spirituel vers le Haut. Et à la fin de ses jours l'homme pourra dire: Ma vie a été vraiment une course à vide, tant qu’elle n’avait pas atteint le but d’être dans la Lumière de la Vérité, et n’avait plus de raison de craindre les frayeurs de la mort.

Amen

De nutteloosheid van het leven - Angst voor de dood

De nutteloosheid van het leven is telkens te overwegen wanneer het leven niet juist wordt gebruikt en zo menige dwaling zal daartoe de aanleiding zijn. De ziel zal zich in de grootste nood bevinden wanneer de tijd op aarde zonder enig geestelijk resultaat voorbijgaat. Dan maakt er zich van de ziel een angstgevoel meester. Ze ziet het einde van haar leven op aarde steeds dichterbij komen en voelt onbewust de kwellende toestand van nadien.

En dit komt dan tot uitdrukking in een angstgevoel voor de dood. En toch is deze angst voor de dood vaak weer het laatste middel om tot inzicht te komen. Wanneer de mens alle aardse doelstellingen heeft gerealiseerd, wanneer hij ook naderhand geen echte bevrediging en een totale vervulling van de wensen kan vaststellen, wanneer hij ondanks een materieel welzijn diep in zijn hart een leegte bespeurt, dan tracht hij de reden van dit onbevredigende gevoel aan het licht te brengen en moet hij inzien dat de gedachte aan het voortleven na de dood hem niet tot innerlijke rust doet komen. Hij moet inzien dat alles, waar hij tot nu toe naar streefde, een einde heeft. En deze gedachte geeft hem geen gevoel van zekerheid, eerder dat van onbehaaglijkheid, omdat hij in het diepst van zijn hart geen feilloos antwoord kan geven op wat hem na zijn sterven te wachten staat. En dit nadenken en piekeren brengt vaak teweeg dat hij zich in geestelijke vragen verdiept. Dat hij helder van geest plotseling de vergankelijkheid en waardeloosheid van al het aardse leert inzien en veel meer aandacht schenkt aan het ondoorgrondelijke. Dan wordt zijn geest actief in dezelfde mate als zijn verlangen naar het aardse afneemt. En de angst voor de dood heeft dit teweeggebracht en de ziel werd geholpen door de om haar worstelende goede geestelijke krachten. De gedachte aan de dood kan dus een onuitsprekelijk zegenrijke uitwerking hebben op diegenen die steeds en gemakkelijk vervulling vonden in wereldse begeerten. Aan de wereld en de gevaren ervan schonken ze geen aandacht en ze waren deze voortdurend meester. Maar ze staan machteloos en krachteloos tegenover de dood. En in het besef van hun eigen zwakte wortelt dan de angst, die dan de wil aanzet een weg te zoeken om de verschrikkingen van de dood te overwinnen. En deze weg is de verbondenheid met de eeuwige Schepper, aan wie leven en dood zijn onderworpen.

Wie tot inzicht is gekomen, schrikt niet terug voor de dood, want zijn ziel heeft de weg naar het eeuwige leven gevonden.

Dood betekent duisternis en nacht. De lusten en verlangens van de wereld hullen de geest in duisternis en deze toestand is hetzelfde als de eeuwige dood. Alleen wie het verlangen naar de wereld overwint, zal uit de nacht tot het licht komen. Hij zal uit de dood ontwaken ten leven en hij zal zonder enige twijfel de angst voor de dood overwinnen. Daarom is het loslaten van de wereld de allereerste voorwaarde om de geest uit de boeien van de materie te bevrijden. En elke schrede door het aardse leven zal dan begunstiging van de ziel betekenen en geestelijk een positieve ontwikkeling tot gevolg hebben. Als de mens het doel heeft bereikt in het licht van deze waarheid te staan en de verschikkingen van de dood niet hoeft te vrezen, dan zal hij aan het einde van zijn leven kunnen zeggen: “Mijn leven is waarlijk niet nutteloos geweest”.

Amen