• Volver

Viernes Santo....

Ninguno de ustedes humanos, puede medir el sufrimiento del camino de crucifixión y de la crucifixión misma, ya que, según los criterios humanos, eran insoportables, y sólo la fuerza de Mi amor por ustedes Me hizo posible llevar a cabo este durísimo sacrificio que tenía por objeto ganar nuevamente la reconciliación de la humanidad con el Padre.... Y no importa si tratan de imaginar Mi agonía y dolor, siempre será sólo una débil comparación, porque fueron sobrehumanos, fueron tan grandes que Mi sacrificio en la cruz fue y seguirá siendo verdaderamente único, porque un "ser humano" no habría sobrevivido a este tiempo de agonía, porque cualquier otro ser humano no habría sido capaz de llevarlo a cabo, porque incluso una pequeña parte habría sido suficiente para quitarle la vida al ser humano. Pero quise sufrir y morir para hacer la justa expiación de los pecados de la humanidad, quise cargar con toda la culpa de la humanidad y ofrecer el sacrificio de expiación por ella para devolver al Padre a sus hijos perdidos, que nunca hubieran podido volver a acercarse a Él sin este acto de Salvación.... Y caminé por el sendero.... voluntariamente y por amor al Padre y a Mis hermanos caídos. Sabía del difícil destino que Me esperaba y por eso sufrí doblemente, porque la imagen de la crucifixión estaba siempre ante Mis ojos, siempre vi el camino del sufrimiento que llevaba a la cruz.... Pero Yo cumplí esta misión por Mi propia voluntad y compré del adversario todas sus almas que estaban dispuestas a dejarse redimir por Mí. Porque conocí la causa de la debilidad de las personas y por medio de Mi crucifixión adquirí para todas ellas fortalecimiento de su voluntad, adquirí para ellas bendiciones sin número, con la ayuda de las cuales podían llegar de nuevo a la altura desde la que una vez habían caído a lo más bajo..... Sabía que nunca podrían volver a alcanzar la altura por sí mismos si no se les ayudaba. Y Me apiadé de Mis hermanos caídos, porque conocía la dicha de la cercanía a Dios, sabía lo que habían desechado y que estaban eternamente desterrados de la presencia del Padre si Alguien no redimía la gran culpa en la que habían incurrido por su pasada apostasía del Padre.... Pero fue un trabajo sumamente difícil, con plena conciencia del resultado, asumir todo el dolor físico y espiritual y recorrer un camino con miedo y penurias, para poder llevar a cabo la obra de misericordia hasta el final.... Porque Yo era un ser humano con todos los sentimientos y emociones corporales, y Mi pensamiento era siempre más humano cuando se trataba de la ejecución de la última misión, cuando fui tomado cautivo y condenado sin piedad a la muerte más cruel que los hombres pudieron imaginar.... Porque la redención de la culpa inconmensurable, la redención de la culpa original de la antigua apostasía de Dios, requería la capacidad de sufrimiento de un ser humano.... porque Dios, que sí estaba en Mí como Amor, no podía sufrir y por eso se retiró para la última fase del acto de Salvación, lo que desencadenó en Mí un miedo indecible y Me llevó a decir: Dios mío, Dios mío, ¿por qué Me has abandonado....? La conciencia del Padre en Mí habría sido un alivio del dolor, pero por otra parte la medida de Mi dolor no podía ser lo suficientemente grande en vista de la culpa de toda la humanidad, la culpa de todos los espíritus originales apóstatas a los que Yo quería salvar de la profundidad.... Quise completar la obra como "solo ser humano" y por eso Me rendí a la voluntad del Padre, que también ha sido Mi voluntad desde el principio, pero sólo vacilando por un corto tiempo ante la muerte, pero luego Me incliné completamente a Su voluntad cuando exclamé: "Padre, no se haga Mi voluntad, sino la Tuya....". Y verdaderamente hice un sacrificio difícil que ni antes ni después un hombre había logrado ni podía lograr porque excedía las fuerzas humanas.... pero saqué fuerzas del amor del Padre, porque el amor permaneció en Mí hasta la hora de la muerte.... De lo contrario, no habría pronunciado las palabras: "Padre, perdónalos, porque no saben lo que hacen...." Y así estuve y permanecí unido al Padre, aunque no usé el poder del amor para evadirme de la muerte sacrificial.... Un día también se les permitirá a ustedes ser testigos presenciales de Mi crucifixión cuando habiten en el reino de la luz, y sólo entonces se les hará evidente Mi amor más que grande, que estaba destinado a Mis hermanos, que lo tomó todo sobre sí para devolver la vida a los que habían elegido voluntariamente la muerte. Y ahora también puede volver a la vida todo aquel que Me reconozca libremente como su Redentor y quiera que Yo haya muerto también por él, para que también pueda pertenecer a los redimidos para los que derramé Mi sangre y que por Mi sangre encuentran el perdón de su culpa por el pecado que les mantenía separados del Padre y que, por tanto, expié con Mi muerte en la cruz....

Amén

Goede Vrijdag (2)

Geen van u mensen kan de mate van het lijden van de kruisweg en de kruisiging in zijn volle omvang beseffen. Want voor menselijke begrippen waren ze ondraaglijk en alleen de kracht van mijn liefde voor u maakte het Mij mogelijk dit zwaarste offer te volbrengen dat de mensheid weer de verzoening met de Vader moest opleveren. En of u ook probeert u mijn kwellingen en pijnen voor te stellen, het zal steeds slechts een zwakke vergelijking blijven. Want ze waren bovenmenselijk. Ze waren zo groot dat mijn kruisoffer waarlijk uniek is geweest en blijven zal, omdat een "mens" deze tijd van kwellingen niet zou hebben doorstaan. Omdat ieder ander mens het niet ten uitvoer zou hebben kunnen brengen, want al een gering deel zou voldoende zijn geweest om de mens het leven te ontnemen.

Maar Ik wilde lijden en sterven om de rechtvaardige boete te doen voor de zonden van de mensheid. Ik wilde alle schuld van de mensen op Me nemen en het zoenoffer aanbieden om de Vader Zijn verloren kinderen terug te geven die zonder dit werk van verlossing nooit meer in Zijn nabijheid zouden hebben kunnen komen. En Ik ben de weg gegaan - vrijwillig en uit liefde voor de Vader en voor mijn gevallen broeders. Ik was op de hoogte van het zware lot dat Mij wachtte en heb daarom dubbel geleden. Want steeds stond Mij het beeld van de kruisiging voor ogen, steeds zag Ik de lijdensweg die naar het kruis voerde.

Maar Ik vervulde deze missie in vrije wil en kocht de tegenstander al zijn zielen af die bereid waren zich door Mij te laten verlossen. Want Ik was op de hoogte van de reden van de zwakte van de mensen en verwierf voor hen allen door mijn kruisdood versterking van hun wil. Ik verwierf voor hen talloze genaden, met behulp waarvan ze weer de hoogte konden bereiken van waaruit ze eens waren neergestort in de diepte. Ik wist dat ze nooit alleen weer opwaarts konden gaan wanneer ze niet zouden worden geholpen. En Ik had medelijden met mijn gevallen broeders, want Ik kende de gelukzaligheid van Gods nabijheid. Ik wist wat ze hadden prijsgegeven en dat ze eeuwig van het aangezicht van de Vader waren verbannen wanneer er niet Een de grote schuld teniet deed die ze door hun vroegere afval van de Vader op zich hadden geladen.

Maar het was een buitengewoon zware opgave om in het volle bewustzijn van de afloop alle lichamelijke en geestelijke pijnen op zich te nemen en een tocht te gaan in angst en nood om het werk van erbarmen door te kunnen zetten tot aan het einde. Want Ik was een mens met alle lichamelijke gevoelens. En steeds meer menselijk was mijn denken toen het richting het uitvoeren van de laatste missie ging, toen Ik gevangen werd genomen en meedogenloos werd veroordeeld tot de gruwelijkste dood die de mensen zich konden indenken.

Want om de onmetelijke schuld te delgen, om de delging van de oer-schuld van de vroegere afval van God, was het nodig dat een mens in staat was te lijden, omdat God Die wel als Liefde in Mij was, niet kon lijden en Hij zich bijgevolg uit de laatste fase van het verlossingswerk terugtrok, wat in Mij een onuitsprekelijke angst teweeg bracht en Mij tot de woorden dreef: "Mijn God, mijn God, waarom hebt U Mij verlaten". Het bewustzijn van de Vader in Mij zou een verzachting van de pijnen zijn geweest, maar de mate van mijn pijnen kon wederom niet groot genoeg zijn gezien de schuld van de gehele mensheid, de schuld van alle afgevallen oer-geesten die Ik wilde redden uit de diepte. Ik wilde, als "alleen maar mens" het werk volbrengen en daarom gaf Ik Me over aan de wil van de Vader die ook mijn wil is geweest vanaf het begin, alleen tegen de achtergrond van de dood voor korte tijd onzeker werd. Maar Ik onderwierp Me vervolgens geheel aan Zijn wil toen Ik uitriep: "Vader, niet mijn wil, maar Uw wil geschiede".

En Ik heb waarlijk een zwaar offer gebracht dat noch tevoren, noch daarna een mens had volbracht en volbrengen kon, omdat het de menselijke kracht te boven ging. Uit de liefde van de Vader putte Ik echter de kracht, want de liefde bleef in Mij tot aan het uur van de dood, daar Ik anders de woorden niet zou hebben uitgesproken: "Vader, vergeef hen, want ze weten niet wat ze doen".

En dus was en bleef Ik met de Vader verbonden, alhoewel Ik de kracht van de liefde niet aanwendde om Me aan de offerdood te onttrekken. Eens zult ook u mijn kruisdood mogen meebeleven, wanneer u in het rijk van het licht vertoeft. En dan pas zal voor u ook mijn overgrote liefde duidelijk zijn die mijn broeders gold, die alles op zich nam om diegenen het leven terug te geven die vrijwillig de dood hadden gekozen.

En ieder kan nu ook weer tot leven komen die in vrije wil Mij erkent als Zijn Verlosser en wil dat Ik ook voor hem gestorven mag zijn, dat ook hij mag horen bij degenen die verlost zijn, voor wie Ik mijn bloed heb vergoten en die door mijn bloed vergeving krijgen van hun zondenschuld die hen van de Vader gescheiden hield en die Ik dus van schuld en zonde heb bevrijd door mijn dood aan het kruis.

Amen