• Volver

“Dios envió a su Hijo a la Tierra”

Cada vez de nuevo oís que el Alma de Jesús vino desde el Reino de Luz a la Tierra para encarnarse en el Hombre Jesús - una Misión para la cual precisaba de un Alma pura porque Dios mismo iba a tomar morada en ella, lo que Él sólo podía hacer si se trataba de un Alma verdaderamente pura y sin pecados... Él envió a su Hijo a la Tierra... ¿Acaso puede haber una expresión que confirma esto con más claridad?

Se trataba de un Alma no caída - contrario a las almas de seres humanos que tienen que pasar por el largo camino de evolución de la Creación4 y que empiezan su encarnación como hombre en un estado muy deficiente.

Pero esto no excluye que el Alma de Jesús tenía que luchar indeciblemente contra todo lo no-espiritual, lo que desde el exterior la acosaba. Porque su cuerpo fue materia impura, y por estas sustancias no redimidas el Alma fue reciamente acosada por influencia del adversario. El cuerpo tenía todas las pasiones terrenales y exigía la satisfacción de sus instintos que le estaban apegadas por sus sustancias todavía muy impuras.

Cuando el Alma de Jesús llegó a la Tierra era totalmente pura, pero había incontables entidades que se apegaron a ella - las que el Alma no debía quitarse de encima, sino que las debía apaciguar y conseguir que madurasen. También al Hombre Jesús, desde el exterior, le acudían corrientes espirituales impuras... y el ambiente tenía una influencia en su Alma, de modo que esta tenía que sostener todas las luchas interiores que también un alma caída tiene que sostener... por lo que no es correcta la suposición que al Hombre Jesús por la Perfección de su Alma habría resultado más fácil llevar esta Obra de Redención a cabo.

Al contrario su Alma –como era pura y sin pecados– sufría mucho más a causa del ambiente impuro, pues ella era sumamente sensible contra el pecado y contra todo que como influencia del adversario de Dios le sobrevenía por parte de los seres humanos, los “semejantes”...

Las tinieblas en las que el Alma de la Luz tenía que perdurar resultaban para ella en un tormento indecible, y sin embargo estaba colmada de un Amor ardiente para esta humanidad pecadora - pues quería redimirla del pecado y de la muerte... Aunque todo lo diabólico –lo de Lucifer– se lanzaba sobre el Alma de Jesús, no consiguió que Jesús mismo cayera en el pecado. Él resistió a todas tentaciones y luchó contra su adversario, y también contra todo lo no-espiritual que le acosaba.

Su Amor para con sus hermanos que se encontraban en desgracia no disminuyó, y también consiguió espiritualizar las sustancias no-espirituales de su cuerpo... eso por el Amor que continuamente aumentó y que colmó al Hombre Jesús de tal manera que el eterno Amor Él mismo se adueñó de él; pero este Amor nunca habría podido manifestarse en un alma pecadora sin que esta hubiera perecido...

Los seres humanos, ¿por qué no queréis admitir las palabras: “Él envió a su Hijo a la Tierra...”? Pues lo que viene de Él es perfecto, de modo que consta: “Él descendió a la Tierra”, y no: “Él subió de las profundidades...”.

Lo diabólico –lo de Lucifer– estaba rodeando al Alma de Jesús en gran medida, de modo que procuraba acosarla desde el exterior. Pero el Alma resistió al enemigo y no permitió que la hiciera caer - lo que, sí, había sido la intención del adversario de Dios...

Aunque hayan sido sustancias espirituales inmaturas las que asediaban a Jesús desde su cuerpo, o se haya tratado de seres no redimidos que como enviados de Satanás procuraban apegarse a Jesús, su Alma pura oponía resistencia y rechazó lo satánico. Mientras tanto ella hizo que lo espiritual inmaturo de su cuerpo llegue a la maduración, de manera que espiritualizado podía integrarse al Alma cuando Jesús había cumplido con su Obra de Amor.

Si se trataba de sustancias espirituales inmaturas las que asediaban a Jesús desde su cuerpo, o si se trataba de seres no redimidos que como enviados de Satanás procuraban apegarse a Jesús, el Alma pura opuso resistencia y rechazó lo satánico. Mientras tanto ella hizo que lo espiritual inmaturo de su cuerpo llegara a la maduración, lo que, de esta manera espiritualizado, podía integrarse al Alma cuando Jesús había cumplido con su Obra de Amor.

Nada más entrar en el reino de las tinieblas, y el Alma estaba expuesta a las fuerzas de Lucifer; pero no les quedó sucumbida sino les opuso resistencia porque estaba colmada de Amor, y este Amor le dio la Fuerza para aguantar hasta al final. El Amor había traído el Alma de las Alturas... Pero el Amor no la soltó sino se unió cada vez más con el eterno Amor, y de esta manera se realizó la unión que debe ser el objetivo de cada hombre que pasa por la Tierra.

Por su gran Amor, sus sufrimientos enormes y su Muerte atroz, el Hombre Jesús se ha divinizado en la Tierra. Pero también Él tuvo que luchar para alcanzar esta Divinización... y no se lo resultaba más fácil que a otros hombres, porque también los seres humanos poseen la divina Chispa de Amor; pues pueden alimentar y encenderla cuando quieran. Y para esto pueden solicitar la Ayuda de Jesús, mientras que Él siempre sólo sacó la Fuerza del Amor... pero este Amor era Dios mismo - Amor que moraba en Él.

Por otra parte, Dios sólo podía mantenerse en un ser puro y sin pecados, pues nunca habría podido instalarse en un alma que –como caída– había tenido que pasar por el camino de la Creación - el camino de desarrollo hacia lo Alto... nunca habría podido instalarse en un alma que en aquellos tiempos remotos había apostatado de Él y que rechazó su Amor... Pues ahí se trataba del pecado original... la culpa original que pesaba sobre todos los seres caídos - una culpa que habría debido ser redimida antes de que una nueva unión con Dios hubiera sido posible...

De modo que si el Alma del Hombre Jesús hubiera sido una “caída”, entonces antes de la muerte en la cruz tampoco habría sido redimida, de modo que nunca Dios mismo habría podido tomar morada en ella... Pero Él estaba en Jesús porque Él era el Amor... Dios mismo se había hecho Hombre. De otra manera la Encarnación de Dios nunca habría sido posible, y aun así esta es y siempre seguirá siendo el mayor Misterio...

Tenía que ser un Ser puro que iba a llevar a cabo el Sacrificio de Expiación por la culpa del pecado original de los hombres, porque cualquier ser caído mismo aún se encontraba bajo el dominio del adversario de Dios, y de por sí nunca habría podido reunir las fuerzas necesarias para soltarse del adversario - de su carcelero...

Ahora el hombre es capaz de ello, porque para esto Jesucristo ha muerto en la cruz... Tenía que ser un Alma de Luz que iba a sostener la lucha contra el adversario... Y Jesús la sostuvo porque su Fuerza era el Amor... porque Él en Unión con Dios ha sostenido esta lucha, de modo que Dios mismo ha redimido de pecado y muerte...

Hay que daros estas explicaciones porque conceptos erróneos también llevan a deducciones erróneas. Si Lucifer hubiera ejercido dominado sobre Jesús, no habría tenido que entrar en guerra contra Él. Pero cada alma caída se encuentra todavía bajo el poder del adversario - hasta que llegue a ser redimida por Jesucristo. Nunca un alma caída habría logrado a vencer al adversario. Sin ser realizada la Obra de Redención, también una lucha de Jesús habría sido vana; porque un ser caído que en tiempos remotos se había opuesto a la Fuerza del Amor de Dios, aunque consta que por parte de Dios había recibido una pequeña Chispa de Amor, nunca habría podido atizarla de manera que se habría formado una gran llama; pues el adversario lo habría impedido, y el ser mismo habría resultado demasiado débil.

Comprended que os perdéis en un pensar erróneo si no os libráis de la idea que el Alma de Jesús haya sido parte de Lucifer - de modo que algo que en aquellos tiempos remotos había apostatado de Dios... Con semejante concepto sólo haríais que el problema de la Encarnación de Dios se haría aún más incomprensible y cuestionable.

Por eso cada vez de nuevo hay que llamaros la atención sobre la pura Verdad de ello, porque únicamente la Verdad os da una Luz correcta, pues la Verdad siempre sólo surgirá de Dios mismo...

Amén.

„God zond Zijn Zoon naar de aarde“

Steeds weer wordt u er opheldering over gegeven, dat de ziel van Jezus uit de lichtwereld naar de aarde kwam om zich in de mens Jezus te belichamen ter wille van een missie die een zuivere ziel eiste. Want God zelf wilde in deze ziel Zijn intrek nemen en dit kon Hij alleen maar doen in een zuivere ziel zonder zonden.

Hij zond Zijn Zoon naar de aarde.

Kan een woord dit duidelijker bevestigen? Het was een niet gevallen ziel, in tegenstelling tot de zielen der mensen die de lange ontwikkelingsgang door de schepping moeten gaan en in een zeer onvolmaakte toestand hun belichaming als mens beginnen.

Maar dat sluit niet uit dat de ziel van Jezus onuitsprekelijk moest worstelen en strijden tegen al het verderfelijke geestelijke dat haar van buiten af lastig viel.

Want Zijn lichaam was onrijpe materie en door deze niet verloste substanties werd de ziel onder invloed van de tegenstander zwaar gekweld.

Het lichaam was met alle aardse hartstochten behept en het verlangde vervulling van zijn lusten die het dus aankleefden, als behorend bij de nog zeer onrijpe substanties van het lichaam. De ziel van Jezus kwam geheel rein naar de aarde. Doch er voegden zich ontelbare onrijpe wezenlijkheden bij haar, welke de ziel niet van zich af mocht schudden, maar zachter moest maken en rijp moest laten worden. Van buiten af stormde eveneens onrijp geestelijks de mens Jezus tegemoet. De omgeving oefende invloed uit op Zijn ziel, zodat deze alle innerlijke gevechten had te doorstaan die ook een gevallen ziel moet doorstaan. En daarom is het onjuist dat het de mens Jezus gemakkelijker gevallen zou zijn dit werk van verlossing te volbrengen wegens de volmaaktheid van Zijn ziel.

Integendeel, omdat ze rein en zonder zonde was leed Zijn ziel veel meer onder de onrijpe omgeving. Zijn reine ziel was uitermate gevoelig voor de zonde, voor alles wat als inwerken van de tegenstander van God van de kant der medemensen op hem afstormde.

De duisternis waarin de ziel van het Licht moest vertoeven, was voor haar een onuitsprekelijke kwelling. Desondanks was ze vervuld van vurige liefde voor deze zondige mensheid en wilde ze die verlossen van zonde en dood. Al het duivelse drong zich wel aan de ziel van Jezus op, maar niets ervan bracht tot stand dat Jezus zelf in zonde viel. Hij hield stand tegen alle verzoekingen. Hij streed tegen Zijn tegenstander en ook tegen al het slechte geestelijke dat druk op Hem uitoefende.

Zijn liefde voor Zijn broeders die in nood waren, werd niet minder. En het lukte Hem ook de niet geestelijke substanties van Zijn lichaam te vergeestelijken, juist door de liefde die voortdurend toenam en de mens Jezus zo vervulde, dat de eeuwige Liefde zelf bezit van Hem nam.

Maar Die zou zich nooit in een zondige ziel hebben kunnen manifesteren, zonder dat deze vergaan zou zijn.

Waarom wilt u mensen dit woord niet laten gelden: "Hij zond Zijn Zoon naar de aarde"? Wat van Hem komt is volmaakt en dus lezen we: "Hij daalde af naar de aarde" en niet: "Hij klom op uit de diepte". Het duivelse omgaf weliswaar de ziel van Jezus in hoge mate, maar het kwam van buiten af op Zijn ziel toe, die dit echter weerstond en zich niet ten val liet brengen, wat de tegenstander van God beoogde.

Of het nu onrijpe geestelijke substanties waren die vanuit het lichaam druk op Hem uitoefenden, of dat het niet verloste wezens waren die zich als afgezanten van de satan aan Hem probeerden te hechten.

Zijn reine ziel bood weerstand en weerde het duivelse af, terwijl ze het onrijpe geestelijke van Zijn lichaam tot rijp worden bracht, zodat het als vergeestelijkt zich bij de ziel kon aansluiten toen Jezus Zijn werk van liefde had volbracht. Zodra de ziel het rijk der duisternis betrad, was ze ook aan de duivelse krachten blootgesteld. Doch zij bezweek niet voor hen. Integendeel, zij weerstond ze, omdat ze vervuld was van liefde en deze liefde gaf haar kracht om tot aan het einde toe vol te houden. Maar de liefde bracht de ziel mee van boven. Ze offerde haar liefde niet op, veeleer verbond ze zich steeds meer met de eeuwige Liefde en zo vond dus de vereniging plaats die einddoel moet zijn van ieder mens die over de aarde gaat. De mens Jezus heeft zich op aarde door Zijn grote liefde en Zijn overmatig lijden en smartelijk sterven vergoddelijkt.

Maar ook Hij moest worstelen om deze vergoddelijking te bereiken. Het is Hem niet gemakkelijker gevallen dan andere mensen. Want ook de mensen bezitten de goddelijke liefdesvonk en kunnen hem voortdurend voeden en helder laten opvlammen.

En daartoe kunnen ze vragen om de hulp van Jezus, terwijl Jezus steeds alleen kracht putte uit de liefde, maar deze Liefde was God zelf die zich in Hem borg. En God kon zich wederom alleen bergen in een wezen dat zonder zonden was. Hij zou nooit een ziel hebben kunnen betrekken, die - als gevallen - de opwaartse weg door de schepping was gegaan. Een ziel die eens van Hem was afgevallen en Zijn liefde afwees.

Want dit was immers de oer-schuld die alle gevallen wezens belastte en deze oer-schuld had tevoren teniet moeten worden gedaan, voordat er weer een vereniging met God mogelijk was.

Zou dus de ziel van de mens Jezus een gevallen ziel zijn geweest, dan was ze vóór de kruisdood ook niet verlost en dan zou God zelf nooit verblijf in haar hebben kunnen nemen.

Maar Hij was in Jezus, want Hij was de Liefde.

God zelf was mens geworden. Doch nooit zou anders de menswording van God - die echter het grootste mysterie is en blijven zal - mogelijk hebben kunnen zijn.

Een rein wezen moest het verzoeningswerk voor de oer-schuld der mensen volbrengen. Want een gevallen wezen stond zelf nog onder de heerschappij van de tegenstander van God en zou vanuit zichzelf nooit ofte nimmer de kracht hebben kunnen opbrengen om zich los te maken van de tegenstander, zijn gevangenbewaarder.

Thans kan de mens het, omdat Jezus Christus daarvoor aan het kruis is gestorven.

Een ziel van het licht moest de strijd aanbinden met de tegenstander. En Jezus heeft deze strijd doorstaan, omdat Zijn kracht de liefde was, omdat Hij verenigd met God zelf, de eeuwige Liefde, deze strijd heeft gevoerd en dus God zelf de mensen verlost heeft van zonde en dood.

U mensen moet daarover opheldering worden gegeven, want onjuiste opvattingen leiden ook tot onjuiste gevolgtrekkingen. Lucifer zou geen strijd hebben hoeven te voeren tegen Jezus, wanneer hij over Hem de heerschappij zou hebben bezeten.

En elke gevallen ziel staat nog onder de macht van de tegenstander, tot ze verlost is door Jezus Christus.

Nooit zou het een gevallen ziel zijn gelukt de tegenstander te overwinnen.

Maar het verlossingswerk was nog niet volbracht en daarom zou een worstelen van Jezus vruchteloos zijn geweest. Want een gevallen wezen dat zich eens had verweerd tegen de liefdeskracht van God, had van God uit wel een klein liefdesvonkje ontvangen, maar zou dit nooit tot een heldere gloed hebben kunnen laten opvlammen, omdat de tegenstander het verhinderd zou hebben en het wezen zelf te zwak was.

Begrijp het, u mensen, dat u in een vals denken verdwaalt wanneer u zich niet losmaakt van de opvatting dat de ziel van Jezus een deel was, dat eens was afgevallen van God.

U zou het probleem van de menswording van God door deze opvatting alleen nog onbegrijpelijker en meer dubieus maken.

En daarom moet u daarover steeds weer de zuivere waarheid worden voorgehouden. Want alleen de waarheid geeft u mensen een juist licht en de waarheid zal altijd alleen van God zelf uitgaan.

Amen