• Volver

Prueba de voluntad del primer ser creado...

Una vez un ser fue creado por Mí, que ahora se ha convertido en Mi peor enemigo y adversario... Este ser también surgió de Mi amor, fue puesto afuera de Mí como el primer ser porque quise crearme para Mi un recipiente en lo cual Yo podía fluir Mi amor... Mi amor era sobremanera grande y querría manifestarse... y como sólo Mi voluntad era suficiente, Me creé una imagen, un ser, que era sobremanera perfecto, que Yo podía irradiar con Mi fuerza de amor y que ahora podía crear y obrar como Yo para la propia felicidad...

Quería entregarme, quería encontrar una resonancia para Mi abundancia inconmensurable de luz y fuerza y por lo tanto crear un ser que pudiera captar esta corriente de amor, un ser en el que pudiera reconocerme a Mí Mismo, que fuera Mi imagen... y a este ser dedicaba todo mi amor. Yo lo hice feliz y encontré Mi propia felicidad en esta felicidad... estaba en la mayor abundancia de poder y fuerza, era una imagen reflejada de Mí Misma, que siendo extremadamente perfecto también llevaba dentro de sí la misma voluntad e impulso creativo y ahora era incomparablemente feliz Conmigo...

Y este ser estaba activo; su fuerza inconmensurable le impulsó a la creación de seres iguales; su voluntad usó la fuerza que le fluía de Mí y una y otra vez dejó que nacieran nuevos seres, que eran también sumamente perfectos como él, porque de Mi fuerza de amor solo podían surgir cosas perfectas, y el primer ser creado estaba en la misma voluntad Conmigo, en la misma luz y estaba unido a Mí en el amor más profundo, de modo que la felicidad más alta llenó a este ser y expresó su felicidad una y otra vez a través de la creación de seres idénticos a él...

Era un estado que podría haber durado para siempre y, sin embargo, no se quedó así... Porque todo lo creado fue “obra” de Mi amor... Era perfecto, porque de Mí no podía surgir nada imperfecto... Mi amor al primer ser creado fue abrumador, y también su amor Me pertenecía a Mí, a Quien bien reconoció, pero no pudo mirar. Yo irradiaba constantemente Mi amor a este ser, pero no lo obligaba a devolverme el amor en la misma medida, sino que le daba la libertad de devolverme el amor...

Yo había creado el ser con libre albedrío, porque el libre albedrío es una parte inevitable de la perfección. Mi voluntad era evidente al ser en todo momento, estaba, para así decirlo, como anclada en Mi Palabra, a través de la cual se establecía la comunicación del creador con Su criatura... Era la “Palabra”, el pensamiento convertido en forma, que irradiaba en el ser y que el ser también podía responder, de modo que se produjo entre nosotros el intercambio más íntimo, que hizo inmensamente felices tanto al ser como a Mí... Y así el ser conoció Mi voluntad, y en su amor entró completamente en Mi voluntad...

(05.12.1961) Y Yo ahora quería someter a prueba su amor, debía darme la prueba de que su amor entraba en Mi voluntad en un albedrío completamente libre, aunque también podía pensar y querer de otra manera, porque como ser divino no estaba bajo ninguna compulsión porque sólo el amor era lo único que podría haber determinado la dirección de su voluntad... De su voluntad Mi primer ser creado había creado innumerables seres idénticos utilizando Mi fuerza de amor que fluía constantemente, y su voluntad siempre estaba en armonía con la Mía, porque el amor más profundo lo unía Conmigo... Y estos actos de creación hacían al ser inmensamente feliz...

Recibió constantemente la fuerza del amor y usaba constantemente esta fuerza del amor según Mi voluntad... hasta que Yo le exigí que decidiera su voluntad en toda libertad... es decir, se dio cuenta de que también podía obrar por iniciativa propia, de que no estaba obstaculizado de ninguna manera porque no estaba sujeto a ninguna limitación... porque era un ser libre que sólo estaba ligado a Mí a través del amor... Y porque el ser era capaz de aceptar los pensamientos que brotaban de Mí... Mi Palabra... moverse dentro de sí mismo y tomar una posición sobre ella, también le era posible verla negativamente... en otras palabras, oponerse a ella con su libre albedrío.

Y así luchó con el pensamiento de que, a pesar de su mayor abundancia de luz y fuerza, a pesar de su más alta perfección, siempre fue solo un receptor de fuerza, pero no una fuente de fuerza... Ajustarse mentalmente a esto fue una prueba de Mi voluntad, que el supremo espíritu de la luz podría haber pasado verdaderamente, si su amor se llenase de tal manera que se hubiera subordinado a Mí como su Creador en su libre albedrío, lo cual, sin embargo, nunca habría sido perjudicial para su posición de rango, porque Mi amor por él era tan grande que jamás debería haber sentido la dependencia de Mí...

Pero habría aumentado su dicha al pasar la prueba de voluntad, en su perfección, que ahora ya no sólo Mi obra, sino también habría sido demostrada por él como su propia voluntad... Pero el ser fracasó... Era Lucifer, el espíritu de luz se convirtió en Mi adversario... No podía verme, pero vio el ejército de seres que él había creado, y estaba consciente de su tremendo poder, y este conocimiento lo hizo arrogante... Él se ensoberbeció y se defendió de cualquier otra irradiación de amor de Mi parte...

Este alejamiento de Mí fue un proceso que duró para siempre y que también se os puede presentar a vosotros los humanos solo se os puede explicar de manera pintoresca porque los motivos espirituales no se os pueden explicar comprensiblemente mientras permanezcáis en la tierra. Me había creado una semejanza... que se convirtió en lo contrario y también fue capaz de hacerlo a pesar de toda la abundancia de luz porque era un ser completamente libre que no estaba sujeto a la compulsión de ninguna manera o limitado en el pensar y querer... Sin embargo, su caída y también la caída de innumerables seres al abismo es el camino a la más alta perfección... porque crea la posibilidad de la transformación en dioses... que Yo nunca podía crear, porque esto debe ser realizado por el libre albedrío del mismo ser creado.

El producto de Mi amor se apartó de Mí... En su sustancia original era amor mismo, que se invirtió, que ya no se entregó sino que quiso poseer... y que por lo tanto contradecía completamente a Mi ser original. Pero fue también amor irradiado por Mí, que irrevocablemente tiene que volver a Mí según el orden de la eternidad. Pero primero el ser debe haber cambiado de nuevo, y debe realizar este cambio por su propia voluntad.

Y todo ser una vez caído también alcanzará está meta, aunque tarde eternidades en hacerlo... El primer ser creado que Mi amor infinito había sacado de Mí también realizará en sí mismo este cambio, y alcanzará la gloria al más alto nivel... pero antes Me servirá de contrapunto, porque el mismo se ha formado así para serlo... Porque su reino también Me sirve a Mí, incluso él colabora, aunque también inconsciente... en la perfección de todo lo espiritual..._>amén

De beproeving van de wil van het eerst geschapen wezen

Eertijds is door Mij een wezen geschapen dat nu tot mijn verbitterdste vijand en tegenstander is geworden. Dit wezen kwam ook uit mijn liefde voort, het werd als eerste wezen door Mij buiten Mij geplaatst omdat Ik Me een vat wilde scheppen waarin Ik mijn liefde kon doen uitstromen. Mijn liefde was overgroot en ze wilde zich uiten. En daar mijn wil alleen voldoende was, schiep Ik Me een evenbeeld, een wezen dat buitengewoon volmaakt was, dat Ik kon doorstralen met mijn liefdeskracht en dat net als Ik nu zou scheppen en werkzaam zijn tot eigen diepe vreugde. Ik wilde Me wegschenken, Ik wilde voor mijn onmetelijke volheid van licht en kracht een weerklank vinden, en dus een wezen scheppen dat deze stroom van liefde kon opvangen, een wezen waarin Ik Me zelf kon herkennen, dat mijn evenbeeld was.

En naar dit wezen ging heel Mijn liefde uit. Ik maakte het gelukkig en vond in dit gelukkig maken zelf mijn geluk. Het stond in hoogste volheid van macht en kracht, het was een spiegelbeeld van Mij zelf, dat als uitermate volmaakt ook dezelfde wil en scheppingsdrang in zich had en nu met Mij onvergelijkelijk gelukzalig was. En dit wezen was actief, zijn onmetelijke kracht spoorde hem aan tot het scheppen van gelijke wezens, zijn wil gebruikte de uit Mij hem toestromende kracht en liet steeds weer nieuwe wezens ontstaan, die net als hij hoogst volmaakt waren. Want uit mijn liefdeskracht kon alleen het volmaakte voortkomen. En het eerst geschapen wezen had dezelfde wil als Ik, stond in hetzelfde licht en was met Mij in diepste liefde verbonden, zodat de grootste gelukzaligheid dit wezen vervulde en het zijn gelukzaligheid steeds weer tot uitdrukking bracht door het scheppen van aan hem gelijke wezens. Het was een toestand die eeuwig zou hebben kunnen duren en die toch niet zo bleef. Want al wat geschapen was, waren "werken" van mijn liefde. Het was volmaakt omdat uit Mij niets onvolmaakts kon voortkomen.

Mijn liefde voor het eerst geschapen wezen was oppermachtig en ook zijn liefde behoorde toe aan Mij, Die het wel onderkende maar niet kon aanschouwen. Ik bestraalde dit wezen onophoudelijk met mijn liefde, doch Ik dwong het niet Mij de liefde in dezelfde mate terug te geven, maar Ik liet de beantwoording van mijn liefde aan het wezen over. Ik had het wezen geschapen met een vrije wil, omdat de vrije wil onvermijdelijk tot de volmaaktheid behoort. Wel was voor het wezen mijn wil altijd duidelijk, hij was als het ware in mijn woord verankerd, waardoor de verstandhouding van de Schepper met Zijn schepsel tot stand werd gebracht. Het "Woord" was de gedachte die tot vorm geworden was en die bij het wezen naar binnen straalde. En het wezen kon deze ook beantwoorden, zodat dus de innigste uitwisseling tussen ons plaatsvond, die zowel het wezen als ook Mij mateloos gelukkig maakte. En zo was het wezen dus op de hoogte van mijn wil en in zijn liefde ging het volledig op in mijn wil. En nu wilde Ik zijn liefde beproeven. Het moest Mij het bewijs leveren dat zijn liefde voor Mij geheel vrijwillig mijn wil aanvaardde, hoewel het ook anders kon denken en willen, omdat het als goddelijk wezen aan geen enkele dwang was onderworpen, omdat alleen de liefde het enige was dat het ertoe zou kunnen brengen zijn wil te richten.

Mijn eerst geschapen wezen had vanuit zijn wil met gebruikmaking van mijn liefdeskracht die hem ononderbroken toestroomde, talloze gelijk geaarde wezens geschapen. En altijd was zijn wil in overeenstemming met die van Mij, omdat diepste liefde het met Mij verbond. En deze scheppingshandelingen maakten het wezen buitengewoon gelukkig. Het ontving voortdurend liefdeskracht en het gebruikte deze liefdeskracht voortdurend volgens mijn wil, tot Ik van hem in alle vrijheid zijn wilsbeslissing verlangde, dat wil zeggen: het werd zich bewust dat het ook eigenmachtig kon werken, dat het op geen enkele wijze werd gehinderd, omdat het aan geen enkele beperking was onderworpen, omdat het een vrij wezen was dat alleen door de liefde aan Mij was gebonden. En daar het wezen in staat was de gedachten die hem van Mij uit toestroomden, mijn woord, in zich te overwegen en er zelf stelling tegenover te nemen, was het hem ook mogelijk ze negatief te beschouwen, dus zijn vrije wil er tegenover te stellen. En zo hield het zich ook met de gedachte bezig dat het ondanks zijn hoogste volheid van licht en kracht, ondanks zijn hoogste volmaaktheid, steeds alleen maar ontvanger van kracht maar geen bron van kracht zou zijn.

Dit als begrip aan te nemen, was de wilsbeproeving van Mij die de hoogste lichtgeest waarlijk zou hebben kunnen doorstaan wanneer zijn liefde hem zodanig vervulde dat het zich in vrije wil aan Mij als zijn Schepper zou hebben onderworpen. Dat zou voor zijn positie echter nooit nadelig zijn geweest, omdat mijn liefde voor hem zo groot was dat het vrijwel nooit de afhankelijkheid van Mij zou hebben hoeven te voelen. Maar door de doorstane wilsproef zou zijn gelukzaligheid nog zijn toegenomen, zijn volmaaktheid, die nu niet meer alleen mijn werk was, maar ook door hem zelf als eigen wil bewezen was.

Doch het wezen faalde. De lichtgeest Lucifer verwerd tot mijn tegenstander. Hij kon Mij niet schouwen, maar hij zag het leger van de door hem zelf in het leven geroepen wezens en hij was zich van zijn enorme kracht bewust en dit bewustzijn liet hem hovaardig worden. Hij werd aanmatigend en weerde elke verdere straling van liefde mijnerzijds af. Dit zich afkeren van Mij was een gebeuren dat zich over eeuwige tijden uitstrekte en dat u mensen ook alleen in beelden kan worden voorgesteld, want de geestelijke beweegredenen kunnen u niet begrijpelijk worden gemaakt zolang u op aarde vertoeft.

Ik had Me een evenbeeld geschapen dat zichzelf tot het tegendeel heeft doen worden en dit ook doen kon ondanks alle volheid van licht, omdat het een geheel vrij wezen was dat op geen enkele wijze aan dwang onderhevig was of beperkt in het denken en willen. Toch is zijn val en ook de val van ontelbare wezens in de diepte, de weg naar de allerhoogste voltooiing. Want hij verschaft de mogelijkheid voor de omvorming tot goden, die Ik nooit kon scheppen omdat dit door de vrije wil van de geschapen wezens zelf moet worden volbracht. Het voortbrengsel van mijn liefde keerde zich van Mij af. Het was in zijn oersubstantie zelf liefde, die helemaal omdraaide, die zich niet meer weggaf, integendeel, die begeerde te bezitten en die daarom volledig in strijd was met mijn oerwezen.

Maar het was door Mij uitgestraalde liefdeskracht die onherroepelijk naar Mij moet terugkeren volgens ordening van eeuwigheid. Maar eerst moet het wezen weer veranderd zijn en het moet deze verandering in vrije wil voltrekken. En ook ieder eens gevallen wezen zal dit doel bereiken, ook al zijn daar eeuwigheden voor nodig. Ook het eerst geschapen wezen, dat mijn eindeloze liefde buiten Mij had geplaatst, zal deze verandering bij zich voltrekken en het zal de hoogste heerlijkheden binnen kunnen gaan. Maar tevoren zal het Mij als tegenpool dienen, omdat het zichzelf daartoe heeft gevormd. Want ook zijn rijk dient Mij, ook hij zelf werkt mee aan de voltooiing van al het geestelijke, al is het ook onbewust.

Amen