• Volver

Culpa de origen y la eliminación por Jesucristo....

Con Mi gran misericordia por vosotros Yo realizaba la obra de redención en el hombre Jesús.... Lo que había salido de Mi había pecado contra Mí, y solo una pequeña parte de los seres creados se quedaba a Mi lado cuando se trataba de la decisión de la voluntad, la cual pedía para poder hacer feliz a los seres creados de manera exorbitante. Querían verme, pero como no fue posible.... porque los seres se hubieran muerto en la plenitud de la luz increíble que hubieran visto.... se dirigen hacia aquel que les es visible, que Yo Mismo había sacado como Mi fiel retrato.... Pero a los seres no faltaba el reconocimiento y así sabian tambien, que habían salido de Mí, pero a pesar de esto se apartaban de Mí y se dirigían hacia aquel, y en aquella actitud yaze el gran pecado que le hace caer a las profundidades eternas.... Pero a Mí Me da pena su estado, Me dan pena los seres que ahora andan sin luz (bajo = editorial) el poder de Mi adversario.... el primer espíritu caído.... se encontró en un estado indeciblemente feliz, el cual nunca se hubiera cambiado con el regalo de Mi misericordia.... Y eso fue consecuencia del amor que había creado hace mucho tiempo a aquellos seres y que les seguía también a la profundidad.... Mi amor eterno no abandonaba a los caídos que Me pertenecían también a Mi. Porque había salido de Mi fuerza, que se transmitía sin cesar al primer ser creado por Mi.... Lucifer.... y que le dí la capacidad de crear un número incontable de seres. Entonces este ser también pertenecía a Mi, pero por su propia voluntad pecaba, por su propia voluntad seguía ahora a mi “contrayente”.... Pero el destino de aquel ser me daba pena, y quería darle la oportunidad de subir de la profundidad hacia arriba para llegar nuevamente al estado de la voluntad libre para poder enfrentar de nuevo con la prueba de la voluntad, con quien de los Señores se juntaba. Pero los seres fueron tan debilitados por el rechazo de Mi fuerza del amor que no aprobaron tampoco la prueba de la voluntad cuando les devolví a dar después de tiempos eternos la voluntad libre.... Y por esta debilidad de los seres tenía compasión y empezaba con la obra de la redención para transmitir a los débiles fuerza, los cuales tenían que pasar por la expiación de la culpa del origen y que la podían recibir.... con la muerte de la cruz muy cruel.... Mi misericordia hacia los caídos fue exorbitante, y por esto quería cargar Yo Mismo con la culpa para expiarla. Pero Yo, como Dios, no he podido sufrir, tuvo que realizarse aquella obra de exterminación a través de un hombre, Uno que se sacrificaba por razones del amor hacia Sus semejantes, que expiaba y que coronaba a su obra de amor con un sufrimiento tan tortuoso y la muerte en la cruz.... El amor de este hombre Jesús fue el auténtico exterminador de la culpa, y el amor fue Yo Mismo.... Yo Mismo fui tan poderoso, Yo podía trabajar con toda Mi fuerza en el hombre Jesús, todos Sus actos fueron determinados por el amor, y entonces el “amor” realizaba la obra de la redención, la cual tenía cobertizo en una funda humana, que aguantaba aquel sufrimiento sobrehumano.... El “amor” tenía compasión y eliminaba la gran culpa del pecado que hacía infeliz a los espíritus caídos.... El amor tenía compasión, y hacía libre otra vez el camino hacia la casa paterna.... (17 de noviembre de 1960). Únicamente el amor es capaz de satisfacer a la justicia, porque no se puede sobrepasar, porque es parte de Mi ser, porque sino se pondría en duda a Mi perfección. Y por el bien de la justicia se tiene que eliminar a la gran culpa antes de que recoja a Mis criaturas en Mi reino de la luz y felicidad.... Y fue encontrado un camino.... el “amor” encontraba cobertizo en un hombre que fue capaz de sufrir y que el amor Le hizo dispuesto a cargar con la gran culpa y sufrir por ello penas indecibles hasta aguantar a la muerte amarga en la cruz.... El hombre Jesús pasaba este camino a la cruz, Él que guardaba el amor en sí Mismo, a Mi Mismo que Soy el amor desde eternidades.... Solo de este modo se ha podido eliminar la culpa inmenso. Solo la gran misericordia Mía me empujaba a cuidar Yo Mismo a Mis criaturas que fueron indeciblemente infelices y que nunca se hubieran podido liberar sin Mí ayuda del poder de Mi adversario. Porque él tenía derecho de tener estos seres, porque le seguían voluntariamente a la profundidad. Yo Mismo no le rebato su derecho, pero estos seres también Me pertenecen, y por esto Yo lucho por ellos y les pasaba fortalecimiento de su voluntad para que puedan intentar de liberarse ellos mismos y lo pueden por la bendición ganada en la cruz. El hombre Jesús Me acogía a Mi Mismo en Su interior.... Él se preparaba a Sí Mismo por Su vida con amor para que Yo Mismo, El Amor Eterno, pudiera aposentarse en Él.... para que Yo Le podía traspasar con Mi luz para que Él solo podía hacer lo que el “amor” le dictaba.... Yo Mismo realizaba la obra de la redención, porque el hombre Jesús se daba a cumplir Mi voluntad. Porque Él y Yo fuimos Uno, Él era “Dios” en todo, y solo Su funda exterior fue “hombre” en los ojos de sus semejantes.... Pero también esta funda se había convertido en espiritualidad, solo que mantenía lo “ humano” hasta que se había realizado la obra de la redención.... Porque solo el hombre Jesús podía sufrir, y su sufrimiento y torturas fueron inmensos, porque también la culpa fue inmensurable con la cual había cargado en sus hombros para expiarla. Y cualquier hombre que Me reconoce a Mi en Jesucristo puede liberarse de su culpa, cada uno que acepte la gracia de la obra de redención.... aquel que cree en Él y que Yo morí en Él por vosotros para salvaros....

amén

Oerschuld en delging door Jezus Christus

In mijn groot erbarmen voor u volbracht Ik het verlossingswerk in de mens Jezus. Wat Ik buiten Mij had geplaatst, was zondig geworden tegen Mij en slechts een gering deel van de geschapen wezens bleef bij Mij toen het om de wilsbeslissing ging die Ik verlangde om de geschapen wezens bovenmate gelukkig te kunnen maken. Ze wilden Mij aanschouwen en daar dit niet mogelijk was, omdat de wezens zouden zijn vergaan in de reusachtige overvloed aan licht die ze zouden hebben aanschouwd, keerden ze zich naar hem toe die voor hen zichtbaar was, die Ik als eerste geest buiten Mij had geplaatst als mijn evenbeeld. De wezens ontbrak het echter niet aan inzicht en zo wisten ze ook dat ze uit Mij waren voortgekomen, maar desondanks wendden ze zich van Mij af en tot die ander, waarin nu ook de grote zonde bestond die hen in eindeloze diepten stortte.

Ik had medelijden met hun toestand, de wezens boezemden Mij mededogen in, die nu geheel zonder licht zich in de macht van mijn tegenstander, van de eerst afgevallen geest bevonden en dus ook in een boven alle mate rampzalige toestand verkeerden, die eeuwig niet meer veranderd zou zijn wanneer Ik hun niet mijn ontferming schonk. En dit was het gevolg van de Liefde die deze wezens eertijds had geschapen en die hen daarom ook volgde in de diepte. Mijn eindeloze liefde gaf het gevallene, dat ook Mij toebehoorde, niet op. Want het was voortgekomen uit mijn kracht, die mijn eerst geschapen wezen Lucifer onophoudelijk toestroomde en hem in staat stelde ontelbare wezens te scheppen. Dus behoorde dit wezenlijke ook aan Mij toe, maar het was uit eigen wil zondig geworden. Het was uit eigen wil mijn huidige tegenstander gevolgd. Maar het lot van dat gevallene boezemde Mij medelijden in en Ik wilde het de mogelijkheid bieden zich zover uit de diepte omhoog te werken dat het weer in de toestand van de vrije wil belandde, om het dan opnieuw voor de wilsproef te kunnen stellen, bij welke Heer het zich aansloot.

Maar de wezens waren door hun afweer van mijn liefdeskracht zodanig verzwakt, dat ze ook dan hun wilsproef niet doorstonden, wanneer Ik hun na eindeloos lange tijd de vrije wil teruggaf. En deze zwakheid van de wezens boezemde Mij medelijden in en bewoog Me tot het verlossingswerk, om aan de zwakke kracht over te brengen, die door de boetedoening voor die vroegere schuld - door de smartelijke kruisdood - werd verworven. Mijn medelijden met de gevallen wezens was overgroot en daarom wilde Ik zelf de schuld op Me nemen en ze teniet doen. Daar Ik als God echter niet kon lijden, moest dit werk om de schuld uit te wissen in een mens gebeuren die zich uit liefde voor zijn medemensen bereid verklaarde boete te doen en die zijn werk van liefde bekroonde met een uitermate smartelijk lijden en sterven aan het kruis.

De Liefde in de mens Jezus was de eigenlijke Boeteling voor de schuld en de Liefde was Ik zelf. Ik zelf was in de mens Jezus oppermachtig. Ik kon in totale kracht in de mens Jezus werkzaam zijn, al Zijn doen en laten was door de Liefde bepaald en zo volbracht dus de Liefde het verlossingswerk, Die zich alleen in een menselijk omhulsel borg die dit bovenmenselijk lijden op zich nam. De Liefde had medelijden en deed de zondeschuld teniet die het gevallen geestelijke ongelukkig maakte. De Liefde toonde mededogen en ze maakte de weg weer vrij die terugvoert naar het vaderhuis.

Alleen de Liefde was in staat de gerechtigheid genoegdoening te verschaffen, want deze kon niet worden genegeerd omdat ze tot mijn wezen behoort, omdat anders mijn volmaaktheid te betwijfelen zou zijn. En ter wille van de gerechtigheid moest dus de grote schuld teniet worden gedaan, alvorens Ik mijn schepselen weer kon opnemen in mijn rijk van licht en gelukzaligheid. En er werd dus een weg gevonden. De Liefde borg zich in een mens die in staat was te lijden en die de Liefde dus ook bereidwillig deed zijn, de grote schuld op zich te nemen en er onmetelijk voor te lijden en uiteindelijk de bitterste dood te sterven aan het kruis.

De mens Jezus ging deze weg naar het kruis. Hij die de Liefde in zich borg, Die Ik zelf ben van eeuwigheid. Alleen zo kon de onmetelijke schuld teniet worden gedaan. Alleen de grote barmhartigheid bewoog Me, Mij zelf om mijn schepselen te bekommeren die bovenmate ongelukkig waren en die zich zonder hulp nooit meer vrij zouden hebben kunnen maken uit de macht van mijn tegenstander. Want hij had recht op deze wezens omdat ze hem vrijwillig in de diepte gevolgd zijn. Ik zelf betwist hem dit recht niet, maar ook Mij behoren deze wezens toe en daarom worstel Ik om ze en help hen hun wil te versterken opdat ze zich nu zelf proberen vrij te maken en dit ook kunnen door de aan het kruis verworven genaden.

De mens Jezus nam Mij zelf in zich op. Hij maakte zich zelf gereed door Zijn leven in liefde, zodat Ik zelf als de eeuwige Liefde in Hem mijn intrek kon nemen, zodat Ik Hem geheel en al doorstraalde, zodat Hij alleen nog wilde en deed wat de Liefde in Hem gebood, zodat Ik zelf dus het verlossingswerk realiseerde, omdat de mens Jezus geheel in mijn wil opging. Want Hij en Ik waren één, Hij was God in alle volheid en alleen Zijn buitenkant was "mens" voor de ogen van de medemensen. Maar ook deze buitenkant had zich vergeestelijkt, alleen dat die zo lang nog het "menselijke" behield tot het verlossingswerk was volbracht. Want lijden kon alleen de mens Jezus en Zijn lijden en kwellingen waren onbeschrijflijk, omdat ook de schuld onmetelijk was die Hij op Zijn schouders had genomen om ze te verzoenen. En ieder mens kan nu vrij worden van zijn schuld, ieder die Mij zelf in Jezus Christus erkent, die de genaden van het verlossingswerk aanneemt, die in Hem gelooft en ook gelooft dat Ik in Hem voor u gestorven ben om u te verlossen. Amen