• Volver

Desgracia y miseria.... Voluntad o consentimiento de Dios....

El hombre mundano se contenta con lo que satisface sus sentidos corporales y no le falta nada cuando sus sentidos se satisfacen, aunque crea que disfruta de placeres “espirituales” y sólo los entiende como un bien adquirido intelectualmente, cuando se ocupa de un conocimiento que nuevamente sólo se refiere a cosas terrenales. Entonces se siente cómodo y no carece de nada, porque su alma no se impulsa con sus deseos y tampoco puede avanzar porque el cuerpo tiene la ventaja.

Pero este estado de satisfacción no dura, sólo en muy raras ocasiones, hasta la muerte, porque una persona así suele destruirse físicamente, porque las enfermedades o la edad avanzada impiden esos placeres terrenales o la satisfacción de los deseos físicos y ahora la persona se ve a menudo obligada a pensar sobre sí misma, (04.09.1956) sobre su vida o sobre el propósito de la existencia. Y entonces el amor de Dios siempre se le acerca a él una y otra vez y trata de apartarla del mundo, trata de impartir fuerza al alma para que influya en la personas desde dentro para romper con los esfuerzos anteriores y liberarse de los pensamientos mundanos....

Pero el alma sólo penetrará si tiene una cierta fuerza, la que debe venir de fuera.... mediante la ayuda, que puede consistir en una buena conversación, en conversaciones espirituales o en la transmisión de la Palabra divina, a través de buenos libros o mediante la amorosa intercesión de un prójimo.... De esto el alma obtiene la fuerza para influir también en el cuerpo, y entonces puede ocurrir un lento cambio en el pensamiento, y el resto de la vida terrenal todavía se puede aprovechar para la maduración del alma.

Las enfermedades, las desgracias y la necesidad terrenal son, por tanto, indispensables para las personas que se dedican demasiado al mundo, son a menudo los mejores y únicos medios para aprender a reconocer la estanquidad del mundo. Y por eso se utiliza estos medios una y otra vez y se vuelven cada vez más evidentes cuanto más la humanidad dirige su mirada hacia el mundo. Y es por eso que el mayor disfrute de la vida, los excesivos goces terrenales y las actuaciones que deleitan los sentidos por parte del mundo siempre van acompañados de fenómenos de naturaleza negativa, desgracias y enfermedades y flagrante miseria, que son la base del excesivo disfrute de la vida.

Las personas deberían, por así decirlo, experimentar de primera mano los efectos devastadores que causan la autocomplacencia y la intemperancia y a través de esto deben aprender a reconocer lo que realmente es el cuerpo y lo que les ha aportado su vida anterior. Porque con personas tan mundanas otros medios no tienen éxito, pero aun así pueden lograr lo que las ideas y buenos discursos no fueron capaces de lograr.... que se aparten del mundo y eviten el mayor peligro de ser absorbidos por ello.

Por eso, toda desgracia aparente de los últimos tiempos debe considerarse como una voluntad o un permiso divino, que también puede tener un efecto beneficioso, incluso si tiene una causa maliciosa o atestigua acciones contrarias.... Siempre puede hacer que la gente entre en razón que resulta en un alejamiento del mundo, y entonces el alma de la persona se salva de un destino mucho peor después de su partida de este mundo....

amén

Onheil en ellende - Gods wil of toelating

De wereldse mens stelt zich tevreden met wat zijn lichamelijke zintuigen bevredigt. En hij mist niets als deze zinnen van hem vervulling ten deel valt, zelfs al gelooft hij in "geestelijk" genot te zwelgen en daaronder alleen een door middel van het verstand verworven goed verstaat; wanneer hij zich met een weten bezighoudt, dat weer alleen aardse zaken betreft. Hij voelt zich dus goed en mist niets. Want zijn ziel met haar wensen dringt zich niet op en ze kan zich ook niet op de voorgrond plaatsen daar het lichaam de overmacht heeft.

Maar de toestand van tevredenheid blijft niet of slechts heel zelden tot aan zijn dood bestaan, omdat zo'n mens zich meestal zelf lichamelijk te gronde richt, omdat ziektes of de toenemende ouderdom dat aardse genot of die vervulling van lichamelijke begeerten verbieden en de mens nu vaak gedwongen wordt om na te denken over zichzelf, over zijn leven en over de zin van het bestaan. En dan komt steeds weer de liefde Gods op hem af en probeert hem van de wereld af te houden. Hij tracht de ziel kracht te geven, opdat die de mens innerlijk beïnvloedt zich los te maken van het streven tot nu toe en zich te bevrijden van wereldse gedachten.

Maar de ziel zal alleen doordringen wanneer ze een zekere kracht heeft die echter van buitenaf tot haar moet komen. Door hulp die kan bestaan in goede conversatie, geestelijke gesprekken of het overbrengen van het goddelijke woord, door goede boeken of door een liefdevolle voorbede van een medemens. Daarvan komt nu kracht naar de ziel om nu ook op het lichaam in te werken. En dan kan een langzame verandering van het denken plaatsvinden en kan de rest van het aardse leven toch nog goed worden benut voor het rijp worden van de ziel.

Ziekte, ongeluk en aardse nood zijn daarom noodzakelijk voor de mensen die zich al te zeer aan de wereld overgeven, en vaak de beste en enige middelen om ook de oppervlakkigheid van de wereld te leren inzien. En hoe meer de mensheid de blik op de wereld richt, des te meer worden deze middelen gebruikt en treden ze steeds meer aan het licht. En daarom zullen vergroot levensgenot, overmatige aardse vreugden en het zinnen verlustigende optreden van wereldse zijde steeds vergezeld gaan van verschijnselen van negatieve aard, van ongevallen, ziektes en op de voorgrond tredende ellende waaraan buitensporig levensgenot ten grondslag ligt.

In zekere zin moeten de mensen al aan het eigen lichaam de verwoestende uitwerkingen ervaren die genotzucht en onmatigheid tevoorschijn roepen. En ze moeten daardoor leren inzien wat het lichaam eigenlijk is en wat het leven hun tot nu toe heeft opgeleverd. Want andere middelen hebben bij dergelijke wereldse mensen geen resultaat. Maar deze kunnen nog bereiken, waartoe voorstellingen en goede gesprekken niet in staat zijn, dat ze afstand nemen van de wereld en ontsnappen aan het grootste gevaar, erdoor te worden verslonden.

Daarom moet ook al het schijnbare onheil in de laatste tijd worden beschouwd als goddelijke wil of toelating dat ook nog een zegenrijke uitwerking kan hebben, ofschoon het kwaadwillige aanleiding heeft of ook getuigt van het werkzaam zijn van de tegenstander. Steeds kan het ook mensen tot bezinning brengen en het zich afkeren van de wereld tot gevolg hebben. En dan is de ziel van deze mensen behoed voor een veel erger lot nadat ze zijn weggeroepen van de aarde.

Amen