• Volver

Juicio final.... Castigo del pecado y acto de gracia....

El miedo y el horror sobrevendrán a los humanos ante el fin y su impotencia, porque aparte de los pocos que son fieles a Dios, a todos les falta la fe en un Dios amoroso, sabio y todopoderoso, en la vida después de la muerte y en un reino espiritual.... Sólo creen en lo que ven y ven su desaparición, por lo que su estado es sin esperanza. Han valorado demasiado la vida terrenal y ahora se dan cuenta de su impotencia para prolongarla ni siquiera una hora, y la imperfección de sus almas les asusta terriblemente porque temen la muerte. Inconscientemente sienten que el alma se dirige hacia un estado extremadamente doloroso, que no hay extinción para el alma y, debido a su falta de madurez del alma, deben temer el fin o llegar a creer....

El ser humano creyente espera el fin con paz, sabiendo que será protegido mientras viva en la Tierra.... y la vida después de la muerte tampoco le asusta, ya que para él es la vida real que le era el propósito y el objetivo de la vida en la Tierra.... Pero el último tiempo será terrible, porque todas las fuerzas de las tinieblas se unirán y se enfurecerán contra la luz en la Tierra para arrastrarla hacia las tinieblas. Y los creyentes se encuentran en extrema angustia, de la cual la muerte les parece como salvación. Y por eso anhelan las últimas horas, esperan con calma el llamado de esta Tierra y esperan la venida del Señor, que precede al juicio final. Y de ahí sacan la fuerza para resistir....

Pero Satanás se enfurece hasta que haya la última hora.... Los humanos se superan en crueldades y actúan de manera inaudita contra los creyentes.... Entonces el juicio viene sobre ellos.... Brotan llamas de la Tierra y consumen todo lo que toman. Y los humanos ven la muerte ante sus ojos, de la que no pueden escapar. Pero su miseria y su temor no superan la cantidad de pecados que incurrieron durante el tiempo de la persecución contra los que fueron fieles a Dios, porque esta medida está más que lleno y sólo puede ser compensada con el destierro en la materia sólida, que la esencia en ésta paga la culpa a través de un largo periodo de atadura.

Y ningún ser humano escapará de su destino que se ha creado con su estilo de vida.... El temor y el horror serán excesivos para los culpables.... la dicha de la venida del Señor será la misma para los creyentes, y toda la miseria en la Tierra llegará a su fin por mucho tiempo. Los humanos no pueden imaginarse el proceso que tendrá lugar en juicio final. El poder de Dios castiga todo lo que Le es contrario.... El Satanás mismo será atado y con él todos los poderes que estaban subordinados a él. Y en aquel tiempo la Tierra será un lugar de demonios vivientes, completamente en el poder de su Señor.... Sin embargo, ellos no le siguieron por la fuerza, sino voluntariamente y, por lo tanto, también todos los oponentes de Dios, que ahora sentirán la ira de Dios....

Tienen que expiar su pecaminosidad, tienen que soportar tormentos indescriptibles porque están en la máxima distancia de Dios y esto significa una impotencia total y el encarcelamiento más duro, una condición que es inimaginablemente dolorosa para lo espiritual que alguna vez fue poderoso y se movía con toda libertad, ya que no pierde la conciencia de la existencia. Y, sin embargo, este acto de destierro en la materia más sólida es también un acto de la gracia de Dios para ayudar a este espiritual a ser libre y darle la oportunidad de alcanzar nuevamente su estado original. Pero la magnitud de la culpa del pecado determina la magnitud de los tormentos; Los tormentos son ciertamente un castigo, una expiación por los pecados cometidos, pero al mismo tiempo son también un medio de mejora, un medio para la transformación de seres espirituales que están completamente alejados de Dios en seres que se esfuerzan hacia Dios.

El hecho que este medio sea tan duro que parezca cruel a los humanos es culpa de la humanidad misma en los últimos tiempos de esta Tierra, porque lo espiritual, que ya se encuentra en la etapa del libre albedrío, que lo espiritual se desarrolla hacia lo más profundo, a pesar de toda la ayuda que llega de Dios, que quiere proteger lo espiritual al respecto. Los humanos se burlan del amor de Dios, no prestan atención a Su Palabra, ni a Sus siervos y profetas, dejan pasar todos los acontecimientos terrenales sin ninguna impresión; su libre albedrío se dirige hacia abajo, hacia aquel que lucha contra Dios, y así se vuelven como él. Esto sólo puede resultar en un completo destierro de Dios, y este completo destierro es siempre un estado de mayor tormento, porque sólo estar cerca de Dios hace feliz al ser y estar lejos de Dios contradice completamente al estado original del ser.

Si Dios ahora quiere darle al ser caído la oportunidad de regresar nuevamente a Él, debe experimentar los tormentos de estar lejos de Él para que pueda cambiar su propia voluntad y esforzarse nuevamente hacia Dios. Al principio desafía tanto a Dios que no puede reunir esta voluntad y, por lo tanto, su permanencia en la materia sólida dura interminables tiempos. Pero Dios sabe cuándo la terquedad de la voluntad comienza a debilitarse, y entonces también afloja el caparazón de lo espiritual, y tanto más rápidamente, cuanto más flexible aparece lo espiritual en la forma. Sólo así lo espiritual puede volver al estado del libre albedrío, que ahora le presenta nuevamente ante la decisión. Porque esto tiene que hacerse absolutamente con total libertad de voluntad. Así que el juicio venidero es sólo un acto de recuperación de lo espiritual, aunque esté asociado con una dura expiación por la medida de pecado que los humanos se cargan en el último tiempo antes del fin....

Ya no hay ningún desarrollo ascendente, es decir, un cambio de voluntad en esta Tierra y, por lo tanto, toda vida terminará. Comienza de nuevo un tiempo en relación con Dios y la inocencia de los pocos que Dios tomará anteriormente de la Tierra, que ha destinado a la reproducción del género humano, después de que todos los demás humanos fueron privados de su vida física, que ellos, por tanto, ya no pueden acosar a los pocos buenos, los seres humanos fieles a Dios. Porque este es el fin, que Dios separe a los buenos de los malos, que recompense a los buenos y castigue a los malos.... que a los primeros se les permita llevar una vida paradisiaca en la nueva Tierra y a los segundos se les condene a una larga prisión sin fin....

Amén

POSLJEDNJI SUD.... KAZNA ZA GRIJEH I ČIN MILOSTI....

Strah i užas će zahvatiti ljude pred Krajem i njihovom bespomoćnošću, jer osim nekolicine vjernih Bogu, svima nedostaje vjere u punog Ljubavi, mudrog i svemogućeg Boga, u nastavak života nakon smrti, i u duhovno kraljevstvo. Oni vjeruju jedino onome što vide, a vide smrt (propadanje) toga, i stoga je njihovo stanje beznadno. Oni su previsoko cijenili zemaljski život, i oni sada prepoznaju svoju nemoć da ga produže makar za jedan sat, a nesavršenost njihove duše ih užasava, jer se oni boje smrti. Oni nesvjesno osjećaju da duša ide ususret krajnje mučnom stanju, da za dušu nema nestajanja, a u njihovoj nedostatnoj zrelosti duše, oni se stoga moraju bojati Kraja ili doći k vjeri.... Čovjek koji vjeruje se suočava s Krajem s mirom, on zna da je zaštićen dok god on živi na Zemlji.... a njega ne plaši ni život nakon njegove smrti, to je za njega stvarni život, koji je njemu bio svrha i cilj zemaljskog života.... No, Posljednje vrijeme će biti strašno, jer će se sve sile tame ujediniti i bješnjeti protiv svjetla na Zemlji, kako bi ga povukle u tamu. I vjernici upadaju u krajnju nevolju, od koje im smrt izgleda kao izbavljenje. I zato oni čeznu za Posljednjim satima, oni spokojno iščekuju opoziv s ove Zemlje, i nadaju se dolasku Gospodara, koji prethodi Posljednjem Sudu. I iz toga oni crpe snagu za otpor.... Ali, Sotona bjesni, sve dok ne dođe Posljednji čas.... Ljudi se međusobno prestižu u okrutnosti i na nečuven način idu protiv vjernika.... Tamo ih sustiže Sud.... Plamen izbija iz Zemlje i konzumira sve što zahvati. I ljudi pred očima vide smrt, kojoj oni ne mogu umaći. No, njihova nevolja i strah ne nadmašuju mjeru grijeha, koje su oni sebi natovarili u vrijeme progona protiv Bogu-odanih, budući je ova mjera prepuna, i može biti namirena jedino kroz progonstvo u čvrstu materiju, da suština u ovoj nosi krivnju kroz dugo vrijeme zatočeništva. I nijedan čovjek neće izbjeći svoju sudbinu, koju je on sam sebi stvorio kroz svoj način života.... Strah i zaprepašćenje će biti preveliki za sve grješnike (krivce, kršitelje).... a podjednako blaženstvo pri dolasku Gospodara za vjernike, i sve nevolje na Zemlji će okončati za dugo vremena. Ljudi sebi ne mogu predočiti proces koji će se odvijati na Posljednjem Sudu. Božja moć kažnjava sve Njemu suprotstavljeno.... sam Sotona će biti svezan, a s njim sve snage koje su mu bile poslušne. A Zemlja će u ovo vrijeme biti mjesto živih vragova, u potpunosti u vlasti njihovog gospodara.... Ali oni ga nisu slijedili prisiljeni, nego dobrovoljno, i zato su također svi Božji protivnici, koji će sada osjetiti Božji gnjev....

Oni moraju nadoknaditi za svoju grješnost, oni moraju na sebe uzeti neizrecive muke, budući se oni nalaze u krajnjoj udaljenosti od Boga, a to znači potpunu nemoć i najtvrđe zatočeništvo, stanje koje je nezamislivo bolno za nekad snažno duhovno koje se moglo kretati u slobodi, budući da ono ne gubi svjesnost postojanja. A ipak, ovaj čin progonstva u najtvrđu materiju je čin Božje milosti, da ovom duhovnom pomogne da se oslobodi, kako bi mu dao mogućnost da iznova dosegne izvorno stanje. No, veličina krivnje grijeha određuje i mjeru muke; muke su zaista kazna, okajanje (namirenje) za grijehe, ali istodobno i sredstvo za poboljšanje (lijek), sredstvo za pretvaranje Bogu-potpuno-udaljenog duhovnoga u bića koja teže Bogu. To da je ovo sredstvo takve tvrdoće, koja ljudima izgleda okrutna, posljedica je samog čovječanstva u Posljednjem vremenu na ovoj Zemlji, jer duhovno, koje je već u fazi slobodne volje, nazaduje do krajnje dubine, unatoč svoj Božjoj pomoći koja joj dolazi ususret, koja bi duhovno željela od toga sačuvati. Ljudi se izruguju s Božjom Ljubavi, oni ne obraćaju pažnju na Njegovu Riječ, ni na Njegove sluge i proroke, oni puštaju da svi zemaljski događaji prođu pokraj njih bez da ostave utisak; njihova slobodna volja se okreće nadolje, prema onome koji se bori protiv Boga, i tako oni postaju nalik njemu. To za sobom može povući jedino potpuno progonstvo od Boga, a ovo potpuno progonstvo je uvijek stanje najveće muke, budući je jedino Božja blizina za biće usrećujuća, a udaljenost od Boga potpuno proturječi izvornom stanju bića (suštine). Želi li sada Bog dati palom biću priliku da se iznova vrati Njemu, onda ono mora okusiti muke udaljenosti od Njega, tako da se iz vlastite volje promijeni i iznova teži Bogu. Isprva je ono zaista toliko Bogu-protivno, da ne nalazi ovu volju, pa stoga boravak u čvrstoj materiji traje beskrajno dugo vremena. No, Bog zna za to kada tvrdoglavost volje počinje popuštati, i On onda također olabavljuje ovojnicu duhovnoga, i to brže, što popustljivije (pokornije, lakše za oblikovati) se duhovno pokaže u formi. Ovo je jedini način na koji duhovno iznova može stići u stanje slobodne volje, što ga sada opet stavlja pred odluku. Jer ona se neizostavno mora poduzeti u potpunoj slobodi volje. Stoga je i nadolazeći Sud samo jedan čin za spašavanje duhovnog, iako je to povezano s mučnim okajavanjem za mjeru grijeha koju je čovjek na sebe natovario u Posljednjem vremenu prije Kraja. Na ovoj Zemlji više nema uzlaznog razvoja, stoga promjene volje, i zato će svaki život završiti. Ponovno započinje vrijeme povezanosti s Bogom, i nevinosti (nedužnosti, bezgrješnosti) za malobrojne koje je Bog prethodno uzeo sa Zemlje, koje je On odredio za reprodukciju ljudskog roda, nakon što je svim drugim ljudima oduzet fizički život, pa oni više ne mogu tlačiti nekolicinu dobrih, Bogu-odanih ljudi. Jer ovo je Kraj, da Bog razdvaja dobre od loših, da On dobre nagrađuje, a zle kažnjava.... da prvi smiju voditi rajski život na Novoj Zemlji, a posljednji su osuđeni na beskrajno dugo zatočeništvo.

AMEN