• Volver

Miedo a la muerte.... Momento del fallecimiento agonía o felicidad....

El hombre puede vivir y, sin embargo, estar muerto en espíritu, y también puede perder su vida física y despertar del sueño de la muerte a la vida eterna. Y ambos depende de él, decide por sí mismo sobre la muerte o la vida de su alma y, sin embargo, ya durante su vida terrenal le da tan poco valor a este privilegio de la libre toma de decisiones. El estado de muerte es un pensamiento incómodo para todo hombre cuando está en medio de la vida. Y, sin embargo, muy pocos hombres hacen algo para que estos pensamientos sean un poco menos incómodos. Lo pueden hacer con facilidad, viviendo de tal manera que no haya más muerte para ellos, que nazcan de nuevo para la vida eterna.

Y entonces la muerte ha perdido el aguijón para ellos, y el momento de la separación de la tierra puede ser el momento más glorioso, sin miedo y horror o temerosa incertidumbre sobre su futuro destino. Rendir la vida terrenal no tiene por qué ser doloroso, el alma puede desprenderse del cuerpo sin ninguna agonía, así como ella no daba tanta atención al cuerpo en la tierra y la unión con el Espíritu fue su objetivo en la tierra.

Entonces el espíritu ya se ha apresurado hacia el reino espiritual, porque reconoció esto como su verdadera patria. El espíritu ahora describirá esta patria a su alma de tal manera que también anhela este reino, y, por lo tanto, el alma y el espíritu nada puede detenerlos más en la tierra. Pero con esos hombres, el cuerpo también está en un cierto estado de madurez y ya no presiona al alma. Por consiguiente, el alma se libera fácilmente de este y entra en el reino de la paz....

Pero donde el cuerpo aún no ha dado libertad al espíritu en sí mismo, allí también ejercerá la mayor influencia sobre el alma, y como el cuerpo está apegado a la tierra, también transferirá este deseo al alma, y ahora el alma solo ve que tiene que abandonar su querida estancia en la tierra, y como ella misma no puede detener o evitar la hora, se siente presa de un gran miedo al “después”. Porque en la hora de la muerte reconoce claramente lo que ha hecho mal y eso la agobia enormemente, y la hora de la muerte se convierte en una agonía para ella, porque se adentra en la oscuridad, donde una luz brillante podría brillar sobre ella. Y su estado ahora es desolado y lleno de horror.

El hombre solo ha vivido en la tierra por su bienestar corporal, y por eso ahora está cosechando el fruto de su vida. El cuerpo y el alma sufren grandes tormentos, porque el alma no puede entrar en el reino de la luz y por consiguiente está condenada a la inactividad, mientras que a las almas del reino de la luz se les permite actuar ininterrumpidamente y la actividad por si sola ya es infinitamente estimulante.

La vida o la muerte es el destino de las almas que abandonan la vida terrenal, y la vida o la muerte lo determina el hombre mismo durante su vida en la tierra. Y bendecido, si deja que su voluntad se active todavía a tiempo, que aprenda a despreciar el mundo y trabaja sin descanso sobre sí mismo.

Entonces también la hora de la muerte se le será bienvenida, porque para él significa despertar a la vida eterna.... Para él no es una hora de horror, sino la redención finita del estado atado....

Amén

Angst voor de dood – Moment van het overlijden verdriet of geluk?

De mens kan leven en toch dood zijn in de geest en evenzo kan hij zijn lichamelijke leven verliezen en uit de doodslaap ontwaken tot het eeuwige leven. En hem wordt de keus tussen beide gelaten. Hij neemt zelf de beslissing over de dood of het leven van zijn ziel en hij hecht gedurende zijn leven op aarde toch zo weinig waarde aan dit voorrecht van een vrije keuze.

De toestand van de dood is voor elk mens een onbehaaglijke gedachte, als hij midden in het leven staat. En toch doen maar weinig mensen iets, om deze gedachten wat minder onbehaaglijk voor hen te maken. Dat kunnen ze met gemak, door zo te leven, dat er geen dood meer voor hen bestaat. Dat ze wedergeboren zijn tot het eeuwige leven. En dan heeft de dood voor hen de angel verloren en het moment van het scheiden van de aarde kan het heerlijkste moment zijn, zonder vrees en schrik of angstige onzekerheid over zijn verdere lot.

Het aardse leven op te geven, hoeft niet smartelijk te zijn. De ziel kan zich losmaken van het lichaam zonder enige doodsstrijd, als ze op aarde geen aandacht geschonken heeft aan het lichaam en de vereniging met de geest haar streven op aarde was. Dan is de geest al bij zijn leven naar het geestelijke rijk vooruitgesneld, want deze herkende dit als zijn ware vaderland. Hij zal nu ook dit vaderland zo aan zijn ziel beschrijven, dat ook zij verlangen heeft naar dit rijk en zodoende houdt niets op aarde ziel en geest meer tegen. Maar het lichaam is bij zulke mensen ook in een bepaalde staat van rijpheid en kwelt de ziel niet meer. Bijgevolg maakt de ziel zich gemakkelijk daarvan los en gaat het het rijk van de vrede binnen.

Maar waar het lichaam de geest in zich nog niet de vrijheid gaf, daar zal hij ook nog de grootste invloed uitoefenen op de ziel en omdat het lichaam aan de aarde hecht, zal hij dit verlangen ook op de ziel overdragen en de ziel ziet nu alleen maar, dat ze het haar lief geworden verblijf op de aarde moet verlaten en omdat ze zelf het moment niet tegenhouden of afwenden kan, overvalt haar een grote angst voor wat er “daarna” komt. Want tijdens het moment van de dood beseft ze duidelijk, wat ze verkeerd gedaan heeft en dat bedrukt haar buitengewoon en voor haar zal het moment van de dood een kwelling zijn, want ze komt in de duisternis terecht, waar er helder licht voor haar had kunnen schijnen. Haar toestand is nu troosteloos en vol verschrikkingen.

De mens heeft op aarde alleen maar geleefd voor zijn lichamelijke welzijn en zodoende oogst hij nu de vruchten van zijn leven. Het lichaam en de ziel ondergaan grote kwellingen, want de ziel kan het rijk van het licht niet binnengaan. Bijgevolg is ze verdoemd tot passiviteit, terwijl de zielen in het lichtrijk ononderbroken werkzaam mogen zijn en de werkzaamheid alleen al maakt eindeloos gelukkig.

Leven of dood is het lot van de zielen, die het aardse leven verlaten en leven of dood bepaalt de mens zelf tijdens zijn aardse leven. En het is zalig, als hij nog tijdig zijn wil actief laat worden, zodat hij de wereld leert verachten en onafgebroken aan zichzelf werkt. Dan zal ook voor hem het moment van de dood welkom zijn, want ze betekent voor hem het ontwaken tot het eeuwige leven. Ze is voor hem geen moment van verschrikking, maar de uiteindelijke bevrijding uit de geboeide toestand.

Amen