• Volver

Infalibilidad - Preceptos eclesiásticos

Vosotros atribuís demasiada gran importancia a la infalibilidad de vuestro jefe de la iglesia, y os equicocáis enormemente. No residía en la Voluntad de Dios, que Su Iglesia fuera formada arbitrariamente según la voluntad de los hombres. Todo lo que era bueno para el mantenimiento y para la divulgación de Su Doctrina, se lo presentó y enseñó Jesucristo en la tierra a Sus discípulos Él Mismo. El ha hecho la difusión de Su Doctrina, dependiente de la voluntad individual de cada uno.

Él dió extras normas directivas, las cuales eran válidas para todo el que quería ser adicto de Su Doctrina. Son estas las promesas que se hicieron dependientes del cumplimiento de ella, lo que el Señor a través de Sus enseñanzas por los hombres pedía. Él siempre dejó inviolable la voluntad libre del hombre. De por sí mismo y sin coacción exterior debía decidirse el hombre y cumplir de ese modo la Voluntad de Dios. Y a estos les prometió El la Vida eterna. Con las Palabras: "Yo soy el Camino, la Verdad y la Vida ... Yo soy el medio, la justificación y el cumplimiento... El que cree en Mí, tiene la Vida eterna..." De modo que Él sólo pedía la fe en Sí y en Su Palabra. Su Amor quiere dar algo inimaginablemente delicioso, la Vida eterna. Para lo que Él necesita sólo la fe de los hombres y su voluntad. Pero no es Su Voluntad, que a hombres, los que ya caminan en la tierra en un estado encadenado, sean cargados con nuevos pecados. Quien verdaderamente cree en Jesús y Su Palabra, las ataduras de ese serán sueltas, el que no obstante, no cree, ese, a causa de su estado encadenado, ya esta suficientemente castigado, pues él tiene que permanecer en ese estado por tiempos interminables.

Quien no hace caso de los diez mandamientos, que Dios Mismo ha dado a los hombres, quien los transgriede ese peca, es decir, ese se opone a Dios como el Amor, porque quebranta el mandato del Amor. Ese no hace nada por liberarse de su estado, sin embargo todo, para agravarlo. El cumplimiento de estos mandamientos es el único medio de rescate, mas todo lo contrario es el infrigirlos.

La doctrina de la infalibilidad llegó a ser, sin embargo, para los hombres una nueva legislación en tanto, que a los diez mandamientos promulgados por Dios, los aumentaron con muchos otros más, anexionando los nuevos preceptos, en cierto modo a los mandamientos de Dios y el no obervarlos, fue igualmente estampillado como pecado, igualmente como el obrar en contra de los mandamientos de Dios. Y eso es un error de espantosa repercusión. Pues ahora están los hombres cargados y agobiados de pesos que son totalmene sin importancia, sin embargo, actos hechos por obligación, mas los cuales no tienen en absoluto nada que ver con el mandamiento del amor a Dios y al prójimo. Y toda su atención va tan sólo dirigida en la ocupación en esos preceptos y en quedarse libre de los presuntos pecados.

Y es esto, en lo que ellos fijan todo el trabajo de su alma, en guardar esos preceptos promulgados por hombres o en expiar la supuesta culpa de su contravención. Y no tienen en cuenta la horrible eclavitud del alma, la cual únicamente por el amor sólo puede ser desatada de ella.

Si esos preceptos hubíesen sido necesarios, en verdad, que el Señor Mismo los hubiera dado de ese modo en la tierra y predicado a Sus discípulos el cumplimiento de ellos primero. Por lo que han tratado los hombres de mejorar la Doctrina de Cristo por propia voluntad contra la Voluntad divina o arbitrariamente, y no se espantaron atrás, de darse ellos mismos el consentimiento divino para ello, al considerarse a sí mismos como iluminados por el Espíritu Santo, y en un estado muy alejado de ello, promulgaron prescripciones que no pueden corresponder a la Voluntad de Dios, porque ellos disminuyen considerablemente el sentido de responsabilidad frente a los mandamientos dados por Dios a causa del hecho, de que se ha dedicado ahora la mayor antención a esos nuevos preceptos promulgados y actualmente es tan grande que la humanidad cumple con ellos, de forma mecánica meramente y está en la creencia de seguir la Doctrina de Cristo si cumple ella las obligaciones que a ellos les fueron impuestas.

El hombre verdaderamente iluminado está destinado por Dios, a poner termino a esta situación precaria e inconvenientes, es decir, descubrirlas. Sin embargo, jamás puede Dios haber iluminado a un hombre que dió semejante precepto, ni tampoco podía aprobarlo. La infalibilidad del jefe de la iglesia es una imágen distorsionada del derramamiento del Espíritu Santo. Quien ha estado bajo el efecto del Espíritu Santo, ha reconocido a cualquier hora lo erróneo de esa legislación, pero el poder mundanal eclesiástico impidió él en la rectificación de ese error de tan graves consecuencias.

Pues esos preceptos no nacieron del espíritu de amor. Al legislador le importaba poco de facilitar a las almas luchadoras su trabajo por su última liberación, sino que el motivo del origen de esos preceptos era el afán del aumento de poder y de la voluntad de llevar a los hombres, en cierto modo, en circunstancias serviles, puesto que al mismo tiempo estaba considerada la inobservancia de los preceptos como pecado mortal.

Servidores verdaderos de Dios han reconocido siempre este abuso y querían hacer frente a él, sin embargo, el dogma de la infalibilidad del jefe de la iglesia ya está demasiado profundamente arraigado, para que se pueda tan fácilmente ser exterminado. Y de él se podrá liberar sólo, el que busca la pura Verdad y le pide a Dios Mismo por esa pura Verdad y por el Espíritu de la iluminación interior.

Amén

Onfeilbaarheid - Kerkelijke geboden

U hecht te veel belang aan de onfeilbaarheid van het hoofd van de kerk (de Paus), en dat is van u een geweldige dwaling. Want het was niet GOD's plan dat de kerk door mensen eigenmachtig gevormd werd, volgens de wil van die mensen. Want alles wat voor het handhaven en het verbreiden van Zijn leer goed was, heeft JEZUS CHRISTUS op aarde Zijn discipelen Zelf uiteen gezet. HIJ heeft de verbreiding van Zijn leer afhankelijk gemaakt van de wil van ieder apart - haar wel of niet aan te nemen.

HIJ gaf nauwkeurige richtlijnen aan die geldig waren voor ieder die Zijn leer wilde aanhangen. En het zijn deze beloften die afhankelijk werden gesteld van het vervullen van dat, wat JEZUS door Zijn onderrichtingen van de mensen verlangde. HIJ liet altijd de vrije wil van de mensen onaangetast. Uit eigen beweging, zonder uiterlijke dwang moest de mens beslissen en zo GOD's Wil vervullen, en HIJ beloofde daarvoor het eeuwige Leven. Met de Woorden; IK ben de Weg, de Waarheid en het Leven, - IK ben het ware middel en de vervulling, - wie in MIJ gelooft die heeft het eeuwige Leven - vroeg HIJ dus alleen te geloven aan HEM en Zijn Woord.

Zijn Liefde wil geven, iets onvoorstelbaar heerlijks, het eeuwige Leven. Daartoe heeft HIJ alleen het geloof en de wil van de mensen nodig. Het is echter niet Zijn Wil, de mensen, die zich al in een gebonden toestand bevinden, nog met nieuwe zonden te belasten. Wie werkelijk in JEZUS en Zijn Woord gelooft, die zal door HEM ook van zijn ketenen bevrijd worden. Wie echter niet gelooft, die is door zijn staat van gekluisterd zijn reeds genoeg gestraft, want hij moet daarin nog ondenkbare tijden vertoeven,

Wie de tien geboden, die GOD Zelf aan de mensen gegeven heeft negeert, wie er zich tegen verzet, die zondigt, d.w.z. hij verweert zich tegen GOD, DIE de LIEFDE Zelf is - omdat hij dan tegen het gebod van de liefde in handelt. Hij doet dan niets om zich uit zijn toestand te bevrijden, maar alles om die te verergeren. Want de vervulling van de geboden der liefde is het enige verlossingsmiddel, het handelen in strijd daarmee is echter juist het tegendeel.

De leer van de onfeilbaarheid van het hoofd van de kerk echter, werd voor de mensen tot een nieuwe wetgever inzoverre, dat daardoor de tien geboden die door GOD gegeven zijn - met nog andere vermeerderd werden. Dat dus de nieuwe geboden zich a.h.w. bij de geboden van GOD aansloten en het niet vervullen ervan evenzo als zonde bestempeld werd, net zoals het handelen tegen de geboden in die GOD Zelf gegeven heeft. En dit is een dwaling met ’n verschrikkelijke uitwerking.

Want nu belasten de mensen zich met geheel onbelangrijke maar tot plicht opgelegde handelingen, die echter met het gebod van de liefde tot GOD en de naasten totaal niets te maken hebben. Hun gehele aandacht geldt alleen nog maar het onderhouden van deze geboden en het vrij worden van zogenaamde zonden. Dit is dan meestal hun gehele zielenarbeid, dat zij er op letten de door mensen gegeven geboden na te komen of - om voor de zogenaamde schuld van de overtreding te boeten. Maar om de vreselijke slavernij van hun ziel, die alleen door de liefde kan worden opgeheven, denken zij niet.

Als deze door de mensen toegevoegde geboden nodig geweest waren, dan had JEZUS CHRISTUS ze zeker Zelf op de aarde wel gegeven - en Zijn discipelen het vervullen ervan meteen in het begin gepreekt. Maar de mensen probeerden de leer van CHRISTUS eigenmachtig te verbeteren en zij schrokken er niet voor terug de goddelijke toestemming daartoe vanuit henzelf te verlenen, doordat zij zichzelf door de Heilige GEEST als verlicht beschouwden en nu in een toestand die daar nog ver van verwijderd was, voorschriften uitvaardigden die niet met GOD's Wil konden overeenkomen omdat ze het verantwoordelijkheidgevoel tegenover de geboden door GOD gegeven, aanzienlijk verkleinden. En dit door het feit, dat aan deze nieuw gegeven geboden nu de grootste aandacht werd geschonken, zo groot - dat de mensheid deze geboden voortaan helemaal mechanisch nakomt en meent de leer van CHRISTUS na te leven - als ze de haar opgelegde plichten vervult.

Nu is ieder waarlijk verlicht mens door GOD uitgekozen aan deze wantoestanden een halt toe te roepen, d.w.z: ze bloot te leggen. Nooit echter heeft GOD hen verlicht die deze geboden uitvaardigden of goedkeurden.

De onfeilbaarheid van het hoofd van de kerk is een verwrongen beeld van de uitstorting van de Heilige GEEST. Wie onder de invloed van de Heilige Geest stond, zal altijd het verkeerde van deze wetgeving hebben ingezien, maar wereldlijk kerkelijke macht verhinderde hun steeds het rechtzetten van deze dwaling, die zulke verstrekkende gevolgen had.

Want deze geboden werden niet vanuit een geest van liefde geboren. Het ging er de wetgevers minder om de worstelende zielen hun arbeid voor de uiteindelijke vrijwording te verlichten, maar het motief van het ontstaan van deze geboden was de zucht de eigen macht te vergroten - en de wil de mensen in een bepaalde afhankelijke positie te brengen, daar tegelijkertijd het niet nakomen van die geboden als zware zonde werd beschouwd.

Ware dienaren van GOD hebben steeds deze misstand ingezien en er tegenop willen treden. Maar de leer van de onfeilbaarheid van het hoofd van de kerk is al te diep geworteld, dan dat ze makkelijk uitgeroeid zou kunnen worden. Er zich van vrijmaken kan alleen nog hij - die de zuivere waarheid zoekt en die GOD Zelf erom vraagt, dat hij de innerlijke verlichting van geest verkrijgt.

Amen