• Volver

Relación primordial.... Estado de felicidad en el más allá....

Quien se conecta con la Deidad eterna radica también el profundo deseo del alma ser uno con Ella, y así se supera la separación entre el hijo terrenal y el Padre celestial, se hace más pequeño el abismo que los separaba, para finalmente dar paso al sentimiento seguro de la unificación y por lo tanto se restablece la relación primordial, y un estado indescriptiblemente hermoso es el destino del ser espiritual de ahora en adelante.... una armonía infinitamente dichosa que no es ni temporal ni espacialmente limitada, es decir, un estado permanente que todo lo abarca en el infinito. Eso probablemente requiere un tiempo infinitamente largo, pero una vez que se haya logrado este estado, todo lo que ha sucedido en la eternidad es solo un momento fugaz y los deleites de la eternidad superan mil veces todo sufrimiento en el estado no redimido.

Cuanto menos se preocupe el hombre por crear un vida exuberante en la tierra que sea satisfactoria en todos los aspectos, más fácil le parecerá la peregrinación a través del valle de la tierra, y así cuando deje la vida en la tierra.... si la ha recorrido obrando en el amor.... nada más que le recuerde el tiempo en la tierra, y ahora él solo mirará con compasión a las muchas almas errantes que carecen por completo del concepto del tiempo y que, por lo tanto, pueden languidecer todavía sin cesar en el más allá antes de que haya llegado el momento de la redención para ellos.

El tiempo puede transcurrir en los más atormentadores autorreproches en el más allá, pero también puede parecer al ser como un solo momento, y siempre es providencia divina, para que el ser del estado inconsciente pueda pasar a un mejor estado de espíritu más claro que se reconozca a sí mismo y al entorno.... Pero el ser mismo debe estar activo para que la hora de la redención le dé la justa libertad. Y así, el Padre que está en el cielo considera a Sus hijos de una manera que es beneficiosa para ellos....

Los seres espirituales a los que se les permite hacer saber al mundo tienen que adaptarse al lapso del tiempo de la existencia terrenal; tienen que adaptarse a las leyes terrenales y, en consecuencia, también tienen que tener en cuenta el alma humana, que en el estado espiritual actual solo tiene una comprensión muy limitada y, por lo tanto, primero tiene que ser instruido en detalle. Un alma imperfecta en el más allá muchas veces no sabe distinguir entre pasado, presente y futuro, pero el privilegio de las perfectas es que ya no existe para ellas ningún concepto del tiempo....

(interrupción)

Oorspronkelijke verhouding – Gelukstoestand in het hiernamaals

In de ziel van degene, die zich met de eeuwige Godheid verbindt, wortelt ook het diepe verlangen om één met Hem te zijn. En dus wordt de scheiding tussen het mensenkind en de Vader in de hemel overwonnen. De kloof, die beiden van elkaar scheidt, wordt kleiner om tenslotte vanwege het zekere gevoel van de vereniging te verdwijnen en dus is de oorspronkelijke verhouding weer tot stand gebracht. En een onbeschrijflijk aangename toestand is voortaan het lot van het geestelijke wezen. Een eindeloos gelukkig makende harmonie, die noch qua tijd, noch ruimtelijk begrensd is. Dus een blijvende toestand, die alles in de oneindigheid omvat. Er is wel een lange tijd voor nodig, maar als deze toestand eenmaal bereikt is, was alles wat voorbijgegaan is slechts een vluchtig moment in de eeuwigheid. En de gelukzaligheden van de eeuwigheid wegen duizendvoudig op tegen al het leed tijdens de onvrije toestand.

Hoe minder de mens erop bedacht is om zichzelf een overvloedig, een hem in elk opzicht tevredenstellend aards leven te bezorgen, des te gemakkelijker zal de pelgrimstocht door het aardse dal voor hem lijken. En zo zal hem bij het verlaten van het aardse leven, als hij dit leven in liefde arbeidend doorgebracht heeft, niets meer aan de tijd op aarde herinneren. En hij zal slechts vol medelijden naar de vele dwalende zielen kijken, bij wie het tijdsbesef volledig ontbreekt en die dus in het hiernamaals eindeloze tijden kunnen smachten, totdat voor hen het moment van verlossing gekomen is.

De tijd in het hiernamaals kan in de meest kwellende zelfverwijten voorbijgaan, maar ze kan voor het wezen ook als een enkel moment lijken. En steeds is het de goddelijke beschikking, als het wezen uit de onbewuste toestand naar een betere, meer heldere, zichzelf en de omgeving herkennende geestelijke toestand over mag gaan. Maar het wezen moet zelf werkzaam zijn, opdat het uur van de bevrijding hem de ware vrijheid schenkt.

En zo bedenkt de Vader in de hemel Zijn kinderen op een voor hen bevorderlijke manier. De geestelijke wezens, die de wereld bekendmakingen mogen doen toekomen, moeten zich aan de periode van het bestaan op aarde aanpassen. Ze moeten zichzelf instellen op de aardse wetten en ze moeten dientengevolge ook rekening houden met de menselijke ziel, die in de huidige geestelijke toestand nog maar een nauw begrensd bevattingsvermogen heeft en dus eerst uitvoerig onderwezen moet worden. Een onvolmaakte ziel in het hiernamaals weet vaak het onderscheid tussen het verleden, het heden en de toekomst niet. Maar het voorrecht van degenen, die volmaakt zijn, is dat ze geen tijdsbesef meer hebben. (Onderbreking)