• Volver

Es necesario pasar por todas las formas.... (¿Microcosmos?)

Los amigos del mas allá se dirigen a ti llenos de amor para cumplir tu anhelo, y así recibe:

El mundo como tal sólo tiene un propósito, conducir a los muchos seres vivos, que son portadores de potencias espirituales, a un desarrollo superior, que sólo puede tener lugar en un entorno en el que surgen resistencias de todo tipo, y el mundo las ofrece en abundancia. Ya sea en la tierra o en los otros muchos cuerpos celestes.... en todas partes surgen dificultades inimaginables para el ser vivo, para cuya superación hay que utilizar toda la energía. Pero en todo ser vivo tal energía está disponible a través del suministro de fuerza que recibe para existir como ser vivo en primer lugar. Por lo tanto, el desarrollo posterior depende siempre de la medida en que se utilice este poder inherente al ser vivo. Es decir, cuanto antes se cumpla la actividad que le corresponde al ser vivo, antes se liberará la inteligencia espiritual de la forma que la envuelve y así podrá comenzar la siguiente etapa de desarrollo. Ahora cabe preguntarse de qué forma se garantiza un desarrollo superior lo más rápido posible a los seres vivos.... Y a esta pregunta sólo se puede responder que es imprescindible pasar por todas las formas.... y sólo se puede establecer un límite donde la unión de innumerables partículas de alma ya resulta en un todo.... donde por tanto todas las sustancias del alma están ya presentes para animar la última encarnación.... la forma del ser humano. El impulso más fino en el ser humano, el sentimiento más delicado, sólo se basa en el alma que está en sintonía con todas las sutilezas, alma que a su vez se compone de las partículas anímicas más finas y de la mayor importancia en la construcción del conjunto, ya que garantizan al alma ya formada la sensibilidad más fina y nuevamente facultad perceptiva para los más pequeños milagros de la creación del Amor Divino. Si no existieran estos componentes más finos del alma, el hombre carecería por completo del sentido para las obras milagrosas que han surgido y siguen surgiendo.... simplemente no sería capaz de contemplar lo que no estaba ya vivo en él mismo.... debe tener dentro de si, en miniatura, todo lo que la creación contiene..... o más bien, toda sustancia debe estar ya presente en su alma, para poder percibirla también fuera de sí. Esta enseñanza deja a su vez abierta la pregunta sobre de qué clase son los componentes de los seres vivos pequeños, y es fácil de explicar que de nuevo llevan en sí todas las sustancias de los seres vivos aún más pequeños, pero en consecuencia sólo sienten de forma puramente instintiva todo lo que ya ha progresado más en el desarrollo, pero a su vez controlan lo que ya está sustancialmente presente en estos seres vivos. El conocimiento de esta enseñanza, que es importante en la doctrina de la creación, es de la mayor ventaja para el ser humano, ya que es a través de esto que aprende primero a conocer la esencia del ser humano en toda su diversidad. Puede, por así decirlo, calibrar a partir de este hecho que el ser humano es precisamente la corona de la creación divina.... que él, es decir, su alma, está tan finamente construido, que tal obra de arte no podría haber sido creada por un Creador tan sabio para sólo la duración de una vida terrenal.... Porque todo lo que el ser humano observa en la naturaleza, ya sea en la piedra, en la vida vegetal o animal, está presente en él en forma de átomos. El hombre contiene en sí mismo toda la obra de la creación en la más diminuta miniaturización. Por tanto, debe superar también en su interior las resistencias que se le presentan al hombre desde el exterior a través del mundo, lo que debe entenderse de tal manera que los innumerables peligros del exterior estimulan al ser humano a oponer la mayor resistencia.... pero del mismo modo la atmósfera espiritual es también estimulada por la constante resistencia de las diversas sustancias anímicas que están en constante lucha, y sólo así puede fortalecerse y hacer accesible para el alma las verdades más elevadas y luminosas. Al igual que todo ser vivo, incluso el más pequeño, tiene que realizar una determinada actividad, el ser humano como portador de todas estas entidades, también, y ésta consiste, en primer lugar, en la espiritualización de aquellas sustancias anímicas que todavía están en grave contradicción con su verdadera tarea, pues todavía prefieren cumplir con la actividad terrenal que les es característica debido a la tarea terrenal que les correspondía en su forma anterior. Y por eso el ser humano tiene que luchar contra tantas debilidades, faltas y vicios, porque una y otra vez la peculiaridad de las sustancias ligadas en el alma irrumpe y quiere obligar a la carne, a la cubierta terrenal, a acatarla, contra lo que es necesrio ofrecer la máxima resistencia en la vida terrenal. Sólo así se comprende la extraordinaria responsabilidad que tiene el ser humano en la vida terrenal y cómo la lucha ha de ser constante para poder, verdaderamente espiritualizado al Fin de los Días, triunfar sobre todos los peligros como vencedor y habiendo resistido a toda tentación, pues ¿cuántas veces el espíritu está realmente dispuesto pero la carne es débil?

Amén

PROLAŽENJE KROZ SVAKU FORMU JE NUŽNO.... - (SVIJET U MALOME?)....

Tvoji prijatelji s druge strane s Ljubavlju se okreću ka tebi da ispune tvoju žudnju, i stoga primi:

Svijet kao takav ima samo jednu svrhu, naime, voditi mnoga živa bića, koja su nositelji duhovnih supstanci, spram višeg razvoja, što se jedino može dogoditi u jednom okruženju gdje se događa svakojaka vrsta sukoba, kojih svijet nudi prikladnu količinu. Bilo na Zemlji ili na mnogim drugim nebeskim tijelima, živa bića svugdje moraju se susresti sa nepredvidivim poteškoćama i potrebuju svu njihovu snagu da ih nadvladaju. Međutim, takva snaga je prisutna u svakom živom biću, budući svako živo biće na prvom mjestu prima snagu da postoji. Daljnji razvoj prema tome uvijek ovisi o tome kako je ova snaga unutar živog bića iskorištena. To znači, što je skorije izvršena bilo koja aktivnost kojom je živo biće obavezano (tj. koju je on dužan izvršiti), brže je duhovna inteligencija oslobođena od njezine okružujuće forme i sljedeći stadij razvoja može započeti.

Sada je moguće pitati, koja forma jamči najbrži razvoj za živa bića.... I odgovor na ovo pitanje može jedino biti da je nužno proći kroz svaku formu.... i da granica može biti postavljena jedino gdje sjedinjenje nebrojenih malih čestica duše rezultira u jednoj cjelini, kada su sve supstance duše prisutne da bi dale život konačnom utjelovljenju.... formi ljudskog bića. Najsuptilniji pokret u ljudskom biću, najnježnija emocija je jedino zbog fino usklađene duše, koja je zauzvrat sastavljena od još više suptilnih čestica duše. Ove su najvažniji postavljeni uvjet (potreba; zahtjev) u konstrukciji cjeline kako one, zauzvrat, jamče kompletiranoj duši najdelikatnije osjećaje i percepcije za najmanja čudesa stvaranja od strane Božanske Ljubavi. Ako ove najsitnije sastavnice ne bi postojale ljudsko buće ne bi razumjelo sadašnja i buduća čudesa stvaranja.... on jednostavno ne bi bio sposoban vidjeti nešto što već nije oživljeno unutar njega samoga.... on mora imati sve što postoji u stvaranju kao najmanje sastavnice unutar njega samoga.... to jest, svaka supstanca mora biti dio njegove duše, jedino onda on može također promatrati što je izvan njega samoga.

Ova poduka zauzvrat nameće pitanje od kakve vrste sastavnica se mala živa bića sastoje, i ovo je lako za objasniti: sva ona nose supstance još manjih živih bića unutar njih samih ali sukladno mogu jedino instinktivno osjećati što je već napredovalo dalje u evoluciji, ipak u isto vrijeme oni kontroliraju što već postoji u tim živim bićima kao supstanca. Znanje o ovoj važnoj informaciji u doktrini stvaranja je od najveće važnosti za ljudsko biće budući će iz ovog on naučiti razumjeti kompleksni sastav ljudske prirode.... Na osnovu ove činjenice on može prosuditi da je ljudsko biće doista kruna Božanskog stvaranja, tako reći.... da je on, tj. njegova duša, tako delikatno sazidana unutar sebe, da je nemoguće za takvo umjetničko djelo da je bilo proizvedeno od strane mudrog Stvoritelja samo za trajanje zemaljskog života, budući sve što on vidi u prirodi, bilo u predjelu mineralnog, biljnog ili životinjskog života, postoji u atomima unutar njega samoga. Ljudsko biće utjelovljuje cijelo djelo stvaranja u minijaturi unutar sebe samog.

Prema tome, on također mora nadvladati unutar sebe protivljenje koje mu pristupa izvani.... iz svijeta.... što znači da bezbroj izvanjskih opasnosti motiviraju ljudsko biće na najsnažniji otpor.... dok je isto tako duhovna atmosfera stimulirana od strane neprestanog otpora i trajne borbe u različitim supstancama duše i jedino može postati snažnija i duša otvorena za više Istine svjetlosti na ovaj način. Baš kao što svako živo biće, čak najmanje, mora izvršavati određeni zadatak tako treba i ljudsko biće, kao nositelj svih ovih supstanci. I ovaj zadatak se prije svega sastoji od produhovljavanja svih supstanci duše koje su i dalje u štetnom protivljenju spram njihovog stvarnog zadatka, koje bi i dalje radije obavljale zemaljski zadatak koji je njihova priroda zbog njihove prošle zemaljske dužnosti u jednoj ranijoj formi. Iz ovog razloga ljudsko biće se treba boriti protiv mnogih nedostataka, grešaka i loših navika budući karakter supstanci zavezanih u duši opetovano izbija i htio bi zavesti tijelo, zemaljski pokrov, na pristajanje, kojima bi se trebalo snažno oduprijeti tijekom zemaljskog života. I jedino na ovaj način može biti shvaćeno da ljudsko biće ima jednu izvanredno važnu odgovornost tijekom zemaljskog života; da mora biti neprestana borba da na kraju dana trijumfira uistinu produhovljen kao pobjednik nad svim opasnostima i da se odupro svim iskušenjima. Naposlijetku, koliko često je doista duh voljan ali je tijelo slabo.

Amen