• Volver

Partículas del alma.... Curso del desarrollo en la tierra y en el más allá....

La sustancia espiritual dirigida debe entenderse bajo la materia, que de nuevo alberga en sí misma sustancia espiritual, que recorre el camino del desarrollo según el plan de Salvación de Dios desde la eternidad. Ahora bien, esta sustancia espiritual, que es mantenida cautiva por la materia como cáscara exterior, se une siempre con igual sustancia en el camino de desarrollo y puede ser llamada partículas de alma, que de nuevo animan las obras individuales de la creación. En cada obra de la creación, ya sea la materia sólida, el mundo vegetal o el mundo animal, existen, por tanto, tales partículas de alma que también buscan unirse de nuevo en su interior para luego formar un todo en una nueva forma exterior que siempre se asemeja más y más a la forma de un ser humano. Pasa un tiempo infinitamente largo hasta que, tras el paso a través de toda la creación, todas las partículas del alma se han encontrado para, como alma humana, poder volver a cubrirse con una forma exterior, a la que se le encomienda una tarea específica para liberarse completamente de cualquier y toda envoltura exterior. El cuerpo humano es ahora la cáscara exterior que encierra el alma, que como tal tiene la tarea de hacer madurar el ser espiritual que contiene. La maduración tiene lugar ahora de tal manera que el ser humano, en el libre albedrío, signo del origen divino, busca introducir toda la sustancia anímica en el correcto Orden de Dios, es decir, llevar todas las peculiaridades de las innumerables almas pequeñas a una base agradable a Dios, instruyendo así todo impulso en la dirección de Dios. Todo deseo contrario a Dios debe ser transformado en un sentimiento que busca a Dios, y éste es el trabajo espiritual que el ser humano debe realizar conscientemente durante la vida terrenal. En la práctica esto debe entenderse de tal manera que todo lo que todavía se aferra al alma desde sus encarnaciones anteriores debe ser desechado, que los instintos animales deben, por lo tanto, ser superados, así como también que el deseo de la materia debe ser eliminado, porque todos estos instintos se originan en etapas anteriores del desarrollo y todavía se aferran mucho al alma como una característica del curso del desarrollo (anterior). Todo lo que es un fenómeno del pasado debe ser desechado si se quiere que el desarrollo ascendente progrese, y se debe luchar por todo lo que permite que el desarrollo en avance sea reconocible.... cualidades espirituales-divinas, como la humildad, la mansedumbre, la paciencia y la misericordia, la paz y la justicia.... porque todas estas cualidades surgen del amor, que debe ser llevado al más alto desarrollo en la vida terrenal. Así se da una pauta muy clara para la tarea del ser humano en la tierra, la voluntad de Dios se revela a las personas a través de su Palabra.... El alma es, por así decirlo, una sustancia espiritual todavía desordenada que debe ser guiada hacia el orden, pero que puede determinarse a sí misma porque se encuentra en el estadio de libre albedrío. Ciertamente puede ordenarse a sí misma, pero no está obligada a hacerlo. Pero en cuanto se ordena, el espíritu proveniente de Dios tiene acceso, que no tendría para penetrar un caos de instintos y sustancias desordenadas, es decir, no es permisible intervenir de forma ordenadora si falta la voluntad. El orden se establece ahora cuando las cualidades individuales especialmente destacadas, que caracterizan a una encarnación del pasado, se invierten en lo contrario, ya que todo lo espiritual al principio del desarrollo es imperfecto y llegar a ser perfecto es el propósito y la meta de la encarnación. Por lo tanto, los rasgos de carácter reconocibles de encarnaciones anteriores nunca pueden estar en armonía con el Orden Divino, sino que deben transformarse en lo contrario.... hasta que sólo el amor, la bondad, la humildad, la mansedumbre, la justicia y la misericordia sigan siendo el carácter del ser humano y los signos de la perfección deseada, hasta que el Orden Divino sea reconocible y el alma del ser humano haya alcanzado ya su meta y pueda abandonar su forma externa física y material para esforzarse ahora hacia arriba como ser espiritual, pero en posesión de la luz y la fuerza que promoverán su ulterior ascenso, sorprendentemente rápido, en el más allá.. (27/8/1951) Mi espíritu está constantemente activo para guiarles a la verdad, pero también deben dejarse guiar sin resistencia, es decir, no deben aceptar un conocimiento ya existente como conocimiento básico al que ahora se ajustarán mis revelaciones, sino que primero deben escuchar mis revelaciones y luego compararlas con vuestro conocimiento. Si coinciden, también se complementarán, entonces este conocimiento previo también habrá fluido hacia ustedes desde una fuente espiritual y servirá para el mismo propósito de introducirles en la verdad....

Y así continuar: El desarrollo de la ascensión en el reino del más allá es diferente con las almas individuales. Por así decirlo, cada alma tiene diferentes predisposiciones, diferentes capacidades, tanto hacia arriba como hacia abajo, que tienen que ser entrenadas o también combatidas y esto es siempre el resultado del conocimiento, porque antes de eso el alma no puede reunir ninguna voluntad de cambio mientras no reconozca su estado. Por esta razón, un pequeño rayo de luz debe haberla tocado ya para que pueda llegar a este conocimiento.... por lo que la intercesión por las almas del más allá es tan tremendamente importante, para que les llegue un rayo de conocimiento, a raíz del cual sólo entonces se activarán y se esforzarán por ascender. Un alma que ya ha alcanzado un grado de conocimiento en la tierra, que por tanto ya aborda su trabajo espiritual en la tierra, está rodeada de tantos seres de luz en el reino espiritual que siempre encontrará apoyo y alcanzará rápidamente una madurez superior. Es especialmente importante que un alma alcance el conocimiento mientras aún está en la tierra, es decir, que conozca su tarea terrenal y su propio estado todavía deficiente. Pues el conocimiento, la comprensión, el discernimiento, es un gran paso hacia la perfección y permite atravesar mas rápidamente las regiones en el reino del más allá, mientras que un alma sin conocimiento suele pasar un tiempo inconcebible abajo porque tiene que poseer absolutamente el primer conocimiento y lo rechaza inicialmente durante mucho tiempo hasta que está dispuesta a ser instruida. Y este estado de ignorancia es extremadamente agonizante y sólo puede remediarse mediante la intercesión amorosa. Esas almas también son asistidas por seres de luz, pero permanecen cerca de ellas sin ser reconocidas y, por lo tanto, tampoco pueden intervenir con éxito porque hay que dejar al alma el libre albedrío. Sin embargo, a pesar de reconocer sus propias carencias, a pesar de reconocer sus defectos, debilidades y deseos impropios, el alma no puede desarrollarse hacia arriba sin ayuda. Y esta ayuda es Jesucristo, tanto en la tierra como en el reino espiritual.... Si se le pide ayuda con la voluntad sincera de ascender, también se puede esperar el éxito con certeza.... Él ayuda donde la fuerza propia es insuficiente, El no sólo perdona los pecados de los que le piden perdón, también es un dador de fuerza como vencedor en la batalla.... Sin Su fuerza ningún ser es capaz de salir de las profundidades, pues un ser imperfecto, es y sigue siendo débil precisamente por su imperfección. Sólo la conexión con Jesucristo le da fuerza y hace que su lucha hacia la perfección sea más fácil y también exitosa. Quien no venga a Jesucristo en la tierra debe apresurarse hacia Él en el más allá, de lo contrario permanecerá eternamente abajo..... Y de nuevo, esto debe entenderse de tal manera que cada alma debe llegar al amor.... Porque Jesucristo es el amor encarnado. Por lo tanto, el amor es la fuerza redentora, el amor también reconoce a Jesucristo, el amor tiene que ser practicado en la tierra para asegurar un ascenso alado en el más allá. Pero también debe ser la fuerza motriz en el más allá, pues de lo contrario el alma nunca podrá alcanzar un grado superior de madurez. Y así, el amor es el único medio para deshacerse de todas las debilidades y faltas, pues quien tiene amor se reconoce a sí mismo y se esfuerza conscientemente por alcanzar la perfección, porque anhela a Aquel que es el amor mismo y que siempre le ayuda, porque el amor impulsa al amor y la unidad en el amor es la dicha eterna....

Amén

ČESTICE DUŠE.... TIJEK RAZVOJA NA ZEMLJI I U ONOSTRANOM....

Pod 'materijom' treba shvatiti osuđenu duhovnu supstancu, koja opet u sebi nosi duhovnu supstancu, koja prolazi razvojni tijek prema Božjem Planu Spasenja od vječnosti. Sada, ova duhovna supstanca koja je držana zarobljenom [[(koja je ograničena)]] materijom kao izvanjskom ljuskom, na svom razvojnom putu se povezuje sa uvijek istom supstancom, i može biti označena kao duševne čestice koje opet oživljavaju pojedina djela Stvaranja. U svakom djelu Stvaranja, bila to čvrsta materija, biljni ili životinjski svijet, nalaze se dakle takve duševne čestice, koje opet u sebi traže združivanje, kako bi onda izgradile cjelinu u jednoj novoj izvanjskoj formi, koja sve više i više nalikuje formi čovjeka. Beskrajno mnogo vremena prođe prije nego se, nakon prolaska kroz cijelo Stvaranje, pronađu sve duševne čestice, kako bi sada kao ljudska duša iznova mogle dobiti jednu izvanjsku formu, kojoj je postavljen određeni zadatak, kako bi se potpuno oslobodila bilo kakve izvanjske ljuske. Ljudsko tijelo je stoga sada izvanjska ljuska koja okružuje [[(obuhvaća)]] dušu, koja sada kao takva ima zadatak da u sebi sklonjeno duhovno dovede do zrelosti. Sazrijevanje se sada događa na način da čovjek u slobodnoj volji, znaku Božanskog podrijetla, nastoji svu duševnu supstancu dovesti u ispravan red od Boga.... odnosno, sve osobine bezbrojnih malih dušica dovesti na Bogu ugodnu osnovu, stoga svakom porivu naložiti smjer prema Bogu. Sve Bogu-protivne žudnje moraju biti okrenute u Bogu-stremeće osjećaje, i to je svjesni rad na duši, kojeg čovjek treba obavljati tijekom zemaljskog života. Ovo je praktično razumjeti tako, da mora biti odloženo sve što duši još uvijek prianja iz njezinih prijašnjih utjelovljenja, da stoga životinjski nagoni moraju biti nadvladani, budući svi ti nagoni potiču iz predrazvoja, a duši još jako prianjaju kao obilježja prijašnjeg tijeka razvoja. Sve što su zaostali aspekti, mora biti odloženo, treba li se nastaviti razvoj naviše, a mora se težiti svemu što dopušta prepoznati progresivni razvoj.... duhovno-Božanskim osobinama, kao što su poniznost, blagost, strpljivost i milosrdnost, miroljubivost i pravednost.... Jer, sve ove osobine proizlaze iz Ljubavi, koja u zemaljskom životu treba biti dovedena do najvišeg razvitka. Tako je dana sasvim jasna smjernica za zadatak čovjeka na Zemlji, to je Božja volja otkrivena čovjeku kroz Njegovu Riječ.... Duša, u neku ruku još neuređeno duhovno koje treba biti dovedeno do reda, ipak se sama može odlučiti, jer se nalazi u stadiju slobodne volje. Ona se može dobro urediti, ali na to ne može biti prisiljena. No, čim se ona uredi, ima pristup Duh iz Boga, Koji ne može prodrijeti kroz kaos nagona [[(poriva, impulsa)]], i neuređene supstance, ili, ne može sam uređujuće intervenirati, ako nedostaje volja. Red se uspostavlja sada, kada pojedine osobito istaknute osobine, koje karakteriziraju jedno prošlo utjelovljenje, budu preokrenute u suprotno, budući je sve duhovno koje stoji na početku razvoja nesavršeno, a postajanje-savršenim je svrha i cilj utjelovljenja. Tako, karakterne osobine prepoznatljive iz ranijih utjelovljenja, nikada ne mogu stajati u skladu sa Božanskim redom, nego moraju biti promijenjene u suprotno.... sve dok još jedino Ljubav, dobrota, poniznost, blagost, pravednost i milosrdnost ne postanu čovjekov karakter i znakovi željenog savršenstva, dok ne postane prepoznatljiv Božanski red, i duša čovjeka sada postigne svoj cilj, te može napustiti svoju tjelesnu, materijalnu izvanjsku formu, kako bi kao duhovno biće sada stremila naviše, ali u posjedu svjetla i snage, koji iznenađujuće brzo unaprjeđuju njen daljnji uspon u onostranom.... [[(27 Kolovoz 1951)]] Moj Duh je neprestano aktivan, kako bi vas uveo u Istinu, no vi se morate također dopustiti voditi bez otpora, odnosno, vi ne smijete prihvatiti za temeljno znanje neko već postojeće znanje, kojemu sada Moje Objave trebaju naličiti, nego vi najprije morate prihvatiti Moje Objave, te ove onda usporediti sa vašim znanjem. Podudaraju li se, onda će se međusobno nadopunjavati, onda je i ovo prethodno znanje vama priteklo iz duhovnog izvora, i služi istoj svrsi da vas uvede u Istinu....

I tako nastavljam: Uzlazni razvoj u onostranom kraljevstvu se razlikuje kod pojedinačnih duša. Na neki način, kod svake duše postoje različite sklonosti [[(talenti)]], različite sposobnosti koje su dostupne jednako prema gore, kao i prema dolje, koje moraju biti izgrađene ili pobijeđene, a to je uvijek posljedica spoznaje, budući prethodno duša ne može namaknuti volju za promjenom, dok god ona nije prepoznala svoje stanje. Zato jedna mala zraka svjetla nju mora već dotaknuti, da bi ona mogla doći do ove spoznaje.... zbog čega je zagovor za onostrane duše tako neizmjerno važan, kako bi im prišla jedna zraka spoznaje, odakle oni tek sada postaju aktivni i streme uvis. Jedna duša, koja je već na Zemlji postigla jedan stupanj spoznaje, čiji je rad na duši stoga započeo već na Zemlji, u duhovnom je kraljevstvu okružena tolikim mnogim svjetlosnim bićima, da ona stalno nalazi podršku, i brzo stiže do više zrelosti. Stoga je posebno važno da duša još na Zemlji dođe do spoznaje, tako da ona zna za njen zemaljski zadatak, i za njeno vlastito, još nedostatno stanje. Jer, spoznaja je veliki korak ka savršenstvu, i u onostranom kraljevstvu omogućava brže savladavanje područja, dok duša bez spoznaje često boravi dolje nezamislivo dugo vremena, budući ona neizbježno mora najprije posjedovati znanje, a isprva ga dugo odbija, sve dok nije spremna biti podučena. A ovo stanje neznanja je krajnje mučno i jedino može biti popravljeno Ljubav-nim zagovorom. Čak i uz te duše stoje svjetlosna bića, no u njihovoj blizini borave neprepoznata, i zbog toga ni ne mogu uspješno djelovati, jer duši mora biti ostavljena slobodna volja. Ipak, unatoč prepoznavanju vlastitih nedostataka, unatoč prepoznavanju pogrešaka, slabosti i žudnji, duša se ne može razvijati naviše bez pomoći. A ova pomoć je Isus Krist, kako na Zemlji, tako i u duhovnom kraljevstvu.... Ako je On zazvan za pomoć, u ozbiljnoj volji da se podigne naviše, onda se također sa sigurnošću može očekivati uspjeh.... On pomaže tamo gdje vlastita snaga nije dovoljna, On ne samo da oprašta grijehe onima koji Ga zamole za oprost, On je također, kao Pobjednik, Darivatelj snage u borbi.... Bez Njegove snage se ne može ni jedno biće uzdići iz ponora, budući je nesavršeno biće, i ostaje slabo, baš kao rezultat svoje nesavršenosti. Jedino veza sa Isusom Kristom njemu prenosi snagu i čini njegovu borbu za savršenstvo lakšom i uspješnijom. Tko na Zemlji ne dođe do Isusa Krista, mora požuriti k Njemu u onostranom, inače on vječno ostaje dolje. I opet ovo treba razumjeti tako da svaka duša mora doći do Ljubavi.... Jer, Isus Krist je utjelovljena Ljubav. Ljubav je, dakle, izbavljujuća snaga, Ljubav također priznaje Isusa Krista, Ljubav mora biti prakticirana na Zemlji, kako bi osigurala krilati uspon u onostranom. Ona međutim, i u onostranom mora biti pokretačka snaga, inače duša nikada ne može izboriti viši stupanj zrelosti. I stoga je Ljubav jedino sredstvo da se oslobodi svih slabosti i mana, jer tko ima Ljubav, on prepoznaje sebe, i svjesno teži ka savršenstvu, budući čezne za Onim, Koji je Sam Ljubav, i Koji mu stalno pomaže, budući Ljubav goni na Ljubav, a sjedinjenje u Ljubavi je vječno blaženstvo.

AMEN