• Volver

La creencia del engaño.... Un círculo espiritual del trabajo....

En el mundo espiritual el alma mismo es creador de su alrededor. Se mueve en un ámbito que se crea por sus deseos y anhelos, por sus pensamientos y su voluntad. Solo que ahora las cosas no son de materia, pero tampoco espiritualmente inmortal, sino son fenómenos, son imágenes del deseo que se desvanecen cuanto más el alma se concentra en ellos. Y en este reino creado por sí mismo, el alma puede luchar y ganar contra los anhelos, igual que en la tierra, pero también puede que se somete en el anhelo a la materia y que se cree real en su estado de oscuridad. El alma puede creerse vivo todavía en al tierra y quedarse eternidades en esta creencia equivocada para reconocer poco a poco su estado insuficiente y dejar atrás entonces el anhelo por los bienes de la tierra o meterse cada vez más profundo en ello y que sería igual a un retrocedimiento espiritual, finalmente termina en la relegación en la materia. El anhelo del espíritu se acepta siempre de manera que la materia que el ser desea, se convierte en su funda. Un retrocedimiento en el reino del más allá trae al alma la reencarnación en la tierra de forma que tiene que pasar otra vez por el camino larguísimo de desarrollo, para poder volver a pasar la última prueba terrestre después de miles de años como hombre.... Un movimiento de ascenso al contrario es independiente del alrededor material, porque solamente cuando el alma se libera del anhelo, puede seguir ascendiendo hacia arriba. Pero entonces ya no necesita una estancia en la tierra, porque tiene las mismas posibilidades en el más allá, trabajar en caridad y amor sirviente, se ha juntado a un grupo de trabajadores espirituales que están trabajando con afán de una manera que los hombres materiales no pueden captar todavía. A todos los seres les da esas posibilidades en el más allá, de ascender, y en el estado de conocimiento se aprovecha estas posibilidades con un afán especial. Pero las almas, que se encuentran todavía en plena oscuridad, tienen que buscar a Dios con libre voluntad. Y para despertar esa voluntad en ellos hace falta la actividad de los seres que se encuentran en plena luz, cuya perfección viene del conocimiento y que intentan traerlo con amor a aquellos, que están todavía con el espíritu oscurecido. Y por esto existen suficientes posibilidades en el reino del más allá para ayudar a las almas a la madurez espiritual....

Amén

\> La fase del desarrollo único en el periodo de la redención....

Elke ontwikkelingsfase is eenmalig in een verlossingsperiode

In de geestelijke wereld is de ziel zelf de schepper van haar omgeving. Zij beweegt zich in een rijk dat zij voor zichzelf schept door haar wensen en begeerten, door haar denken en willen. Alleen zijn alle dingen niet meer stoffelijk maar ook niet geestelijk onvergankelijk, maar het zijn fantomen, het zijn wensbeelden die vergaan hoe meer de ziel er zich verlangend naar toe heeft gekeerd. In dit zelf geschapen rijk kan de ziel net zoals op aarde het verlangen naar de materie bestrijden en overwinnen. Zij kan echter ook voor haar bezwijken en steeds meer de materie begeren, die zij in haar duistere toestand nog als werkelijk beschikbaar waant.

De ziel kan dus geloven op aarde te leven en eindeloos lange tijden in dit waangeloof blijven, om dan of langzaam haar gebrekkige toestand in te zien en van haar verlangen naar wereldse goederen af te zien, of zij kan zich ook steeds dieper in de materie verstrikken, wat gelijk staat aan een geestelijke achteruitgang die ten laatste eindigt in de hernieuwde kluistering in de vaste vorm. Want het verlangen van het geestelijke wordt steeds in zoverre beantwoord, dat de materie waar het naar verlangt ook zijn omhulsel wordt.

Dus een negatieve ontwikkeling in het hiernamaals levert de ziel de reïncarnatie op. Zij moet de eindeloos lange ontwikkelingsgang op aarde nog eens gaan, om na duizenden van jaren weer als mens de laatste levensproef op aarde af te kunnen leggen.

Daarentegen is de opwaartse ontwikkeling in het geestelijke rijk onafhankelijk van de materiële omgeving. Want pas als de ziel zich vrij heeft gemaakt van dat verlangen, gaat zij ook weer de weg omhoog. Dan heeft ze de aarde als verblijfplaats niet meer nodig, want zij heeft in het hiernamaals dezelfde mogelijkheden om in dienende liefde bezig te zijn. De ziel is daar als het ware bij een geestelijk werkgemeenschap aangesloten, die buitengewoon actief is op een wijze die voor de materieel ingestelde mensen onbegrijpelijk is. Aan alle wezens is de gelegenheid geboden om in het hiernamaals opwaarts te streven, en in de toestand van inzicht worden deze mogelijkheden ook ijverig benut. De zielen die nog in volledige duisternis verkeren moeten echter uit vrije wil op GOD aan willen sturen.

Deze wil in hen op te wekken is het werk van de wezens die in het Licht staan. Die door hun volmaaktheid de kennis ontvangen hebben die zij nu aan hen die nog in de duisternis van geest verkeren, in liefde proberen over te brengen. En zo zijn er in het geestelijke rijk nog mogelijkheden genoeg om de zielen geestelijke rijpheid te verschaffen.