• Volver

El deseo de vivir. El miedo ante la muerte

Mientras la madurez del alma todavía esté poco desarrollada, la voluntad del hombre para vivir está muy desarrollada. Esto es comprensible porque el mundo todavía le sujeta simulándole la satisfacción de sus deseos. Mientras al hombre falte la fe en una vida después de la muerte, ceder la vida terrenal le resulta enormemente difícil, porque tal fe le permite mirar la vida en la Tierra desde un ángulo totalmente distinto.

Un hombre de fe profunda considera la vida en la Tierra como una estación intermedia - como una escuela por la que tiene que pasar para conseguir acogida en aquel Reino en que empieza la verdadera Vida. Y esta fe le dará la fuerza necesaria para vencer todos los obstáculos y las dificultades de la vida terrenal, mientras los incrédulos frecuentemente fracasan en ellos y a veces tiran su vida, imaginándose que ellos mismos pueden acabar con ella definitivamente.

Aquel que tiene una fe profunda, el día en que su vida esté reclamada la soltará con toda devoción, porque su atención está dirigida a la vida después de la muerte del cuerpo físico, y su deseo anhela por la unificación con Dios... pues percibe que únicamente esta es la verdadera vida.

Mientras el hombre hace caso de la Tierra y sus bienes, su aspiración por lo Alto está inhibida, porque todos sus sentidos aspiran por el mundo. Tan sólo el pensamiento que un día tenga que dejar la Tierra atrás, le resulta insoportable y le oprime. De esto se puede deducir su condición espiritual porque el amor al mundo discrimina al amor a Dios y al prójimo; y si es así, entonces el hombre tiene todavía un espíritu muy inmaduro. Es decir, su alma aún no ha encontrado la unión con el espíritu en ella; de modo que aún no está al tanto y no sabe nada que podría valer más que le vida terrenal.

En estas condiciones cada pensamiento en la muerte para él es un horror, porque quiere vivir para disfrutar y anhela los bienes mundanos. Pero el bien espiritual lo ignora. Ahí se trata de un bajo espiritual que no puede ser censurado suficientemente, dado que el hombre se encuentra en el gran peligro de poder perder su vida - en el sentido material tanto como en el espiritual. Porque si no aprovecha la vida terrenal para buscar la conexión con Dios, la vive en balde; y por eso le toca olvidarse de su vida ya antes, para que no se pierda en un amor demasiado arraigado a la materia, lo que equivale a una muerte espiritual. Porque la vida en la Tierra es una Gracia concedida al hombre para el desarrollo del alma hacia lo Alto y para vencer la materia... para encontrar entrada en el Reino espiritual.

Pero si la verdadera tarea del hombre en la Tierra queda ignorada, entonces él mismo se ata a la materia; por eso hay que arrancarle de esta a la fuerza, terminando su vida terrenal. Mientras al hombre el pensamiento en la muerte física le resulte insoportable, ¡es porque él no considera su verdadera misión en la Tierra! Su deseo de vivir es tan fuerte que hace todo para proteger la vida mundana y para prolongarla, convencido de que él mismo la puede controlar... pero aun así tiene miedo que la pudiera perder antes del tiempo.

Únicamente en vista del Reino del Más Allá, en la fe en la vida del alma después de la muerte del cuerpo, la muerte empieza a perder sus horrores; porque entonces el hombre reconoce que su vida en la Tierra no es sino un preparatorio para la verdadera vida que dura eternamente.

Amén.

De wil om te leven - De angst voor de dood

De wil om te leven is in de mens sterk ontwikkeld zolang de rijpheid van zijn ziel nog minimaal is. Dat is ook begrijpelijk, omdat de wereld hem nog gevangen houdt en hem de vervulling van zijn wensen voorspiegelt. Het aardse leven op te geven schijnt de mens uitermate moeilijk toe, zolang hem het geloof aan een voortleven ontbreekt, want dat geloof zou hem het hele aardse leven anders laten bekijken. Een diep gelovig mens beschouwt het aardse leven alleen als een tussenstation, als een school die hij moet doormaken om opgenomen te worden in het rijk waar het eigenlijke leven begint. En dit geloof zal hem ook kracht geven alle hindernissen en moeilijkheden van het aardse leven te overwinnen, terwijl de ongelovige hieraan vaak ten onder gaat en zijn leven vergooit in de veronderstelling, het zelf voorgoed te kunnen beëindigen.

Wie een sterk geloof heeft zal onbekommerd zijn leven opgeven als het van hem geëist wordt, want zijn aandacht is gericht op het leven na de dood van het lichaam. Zijn verlangen is op de vereniging met God gericht omdat hij voelt dat dit eerst het ware leven is. Zolang de mens aandacht aan de aarde en haar goederen schenkt, is zijn streven naar boven belemmerd. Hij begeert dan met al zijn zinnen de wereld en de gedachte eens van deze wereld te moeten scheiden is voor hem ondraaglijk en beknellend. En daaruit kan zijn geestesgesteldheid worden afgeleid, want de liefde voor de wereld doet afbreuk aan de liefde voor God en de naaste. Dan is de mens nog zeer onrijp van geest, dat wil zeggen: zijn ziel heeft zich nog niet verenigd met de geest die in hem is. Hij heeft geen inzicht en weet niets beters voor het aardse leven in de plaats te stellen. Dan is voor hem ook iedere gedachte aan de dood verschrikkelijk, want hij wil leven om te genieten. Hij begeert de goederen van de wereld en slaat geen acht op geestelijke rijkdom.

En dit lage geestelijke peil kan niet genoeg worden afgekeurd, want de mens is in het grootste gevaar zijn leven te verliezen, lichamelijk zowel als geestelijk. Want als hij het aardse leven niet benut om de aansluiting met God te verkrijgen, leeft hij zijn leven tevergeefs. Hij moet daarom zijn aardse leven eerder opgeven om niet weg te zakken in de liefde tot de materie, wat gelijk staat met de geestelijke dood. Want het aardse leven is een genade, het is de mens gegeven voor de hogere ontwikkeling van de ziel en om de materie te overwinnen, om het geestelijke rijk binnen te kunnen gaan. Zolang voor de mens de gedachte aan de lichamelijke dood ondraaglijk is, slaat hij geen acht op zijn eigenlijke aardse opdracht. De wil om te leven is in hem zo sterk dat hij alles doet om dat leven te beschermen, om het te verlengen in de overtuiging dit zelf in de hand te hebben, en toch weer met een gevoel van vrees het te vroeg te moeten verliezen. Pas wanneer hij rekening houdt met het rijk hierna en gelooft aan een voortleven van de ziel, begint de dood zijn verschrikking te verliezen. Want dan ziet de mens dat zijn aardse leven maar een voorstadium is van het eigenlijke leven, dat eeuwig duren zal.

Amen