• Volver

Creer en una supervivencia.... Consecuencias de la vida terrenal en el más allá ....

La preocupación por la salvación del alma no se toma en serio y debe anteponerse por delante de todo, porque es el único propósito de la vida humana. Y, sin embargo, no se puede obligar al hombre a hacerlo, solo se le puede presentar una y otra vez que tiene que asumir las consecuencias de su actuar en la tierra después de su vida terrenal, que él, si no considera el alma en la tierra, tendrá que vivir una existencia que es muchas veces más insoportable y más dolorosa de lo que puede ser la vida más pobre y dolorosa de la tierra.

El hombre solo vive en el presente y cree que este presente termina con la muerte de cuerpo. Y entonces tampoco se preocupa por el futuro. Y solo está en la tierra para el futuro.... La creencia en una vida después de la muerte no se le puede transmitir a la fuerza y, por lo tanto, tampoco no se le puede ofrecer evidencias obvias del más allá, para no limitarle en su libertad de creencia.

Pero si el hombre solo tuviera la buena voluntad de estar en la verdad, esto haría que el mundo espiritual fuera notable para él porque luego prestaría atención a las señales más pequeñas y la creencia en un más allá cobraría vida en él. Pero en general la mayoría de las personas no valoran en saber algo sobre el “después”. El hombre vive en la tierra y está satisfecho con esta certeza, siempre con la condición de que ya no sabe ni siente nada después de su muerte corporal.

Y él no considera que solo la forma externa se haya vuelto sin vida.... porque el espíritu.... la vida verdadera.... se haya escapado de ella.

Él no considera que este no puede morir porque es imperecedero y solo deja su forma externa en la tierra para entrar en su verdadera patria.

Y él no considera que él mismo se crea el reino espiritual en la tierra.... que está correspondiendo a su vida terrenal.... Que puede ser a la vez un ambiente sin luz, hostil y deprimente tanto como un ambiente radiante y feliz para el alma del hombre.

Él no considera que, en un doloroso remordimiento se recordará de su vida terrenal no aprovechada.... que nunca podrá decir que el conocimiento al respeto no le fue impartido.

Las enseñanzas al respeto se darán a cada hombre, pero no todos los hombres aceptan estas enseñanzas porque no están dispuestos porque no tienen la voluntad, y la voluntad no puede ser obligada. Entonces solo se ocupan del cuerpo y su enfoque está dirigido solamente al bienestar de este, mientras que el alma es ignorada.

La necesidad de las personas es grande y, por lo tanto, también la necesidad corporal debe ser tan grande que la persona entre en sí misma y se aclare la vulnerabilidad de todo lo terrenal y también la fragilidad del cuerpo, de modo que luego se ve preguntando frente a la infinidad y que ahora puede ser dirigido a una forma diferente de pensar....

Amén

VJEROVANJE U NASTAVAK ŽIVOTA.... POSLJEDICE ZEMALJSKOG ŽIVOTA U ONOSTRANOM....

Zabrinutost za spasenje duše se ne uzima ozbiljno a ipak to bi trebala biti najvažnija stvar, jer ovo je ljudskom biću jedina svrha u životu. Unatoč tome, ljudsko biće ne može biti prisiljeno to činiti, njemu jedino uvijek može iznova biti prikazano da će morati prihvatiti posljedice njegove aktivnosti na Zemlji nakon njegovog zemaljskog života, da će on, ako zanemari njegovu dušu, morati otrpjeti daleko više siromašno i agonije puno postojanje nego što to najosiromašeniji i najtegobnije bolan zemaljski život može biti. Ljudsko biće jedino živi za sadašnjost, i on vjeruje da će ova sadašnjost dokončati sa njegovom fizičkom smrću. I prema tome se on neće potruditi priskrbiti išta za budućnost. A ipak on je jedino na Zemlji radi ove budućnosti....

Vjerovanje u nastavak života nakon smrti mu ne može biti nametnuto, posljedično tome ne može mu se ponuditi nikakav očigledan dokaz iz onostranog tako da se ne bi ograničila njegova sloboda volje (Luka 16:19-31, naglasak na 27-31!). Ali ako bi ljudsko biće samo imalo dobru volju (upo)znati Istinu, duhovni svijet bi mu sebe učinio perceptibilnim, onda bi on obratio pažnju i na najmanji znak, i vjerovanje u onostrano bi u njemu oživjelo. Ali ljudsko biće općenito nije ni najmanje zainteresirano za išta u svezi ‘poslije’. On živi na Zemlji i zadovoljan je sa ovom izvjesnošću, uvijek pod uvjetom da on neće znati ili osjećati ništa više nakon njegove fizičke smrti. I on ne uzima u obzir da je jedino izvanjska forma postala beživotna, budući je duh.... istinski život.... izašao iz nje. On podbacuje uzeti u obzir da je nesposoban umrijeti, da je besmrtan, da jedino ostavlja njegov izvanjski pokrov iza sebe na Zemlji kako bi ušao u njegov istinski dom. I on podbacuje uzeti u obzir da na Zemlji oblikuje duhovno kraljevstvo za sebe, ili.... da će se ono podudarati sa njegovim zemaljskim životom.... da ono (znači kraljevstvo koje priprema za sebe u onostranom) može biti mračno, neprijateljsko i depresivno ili blistavo sjajno i radosno okruženje za dušu ljudskog bića. On ne uzima u obzir da će se prisjetiti njegovog neiskorištenog zemaljskog života sa nepodnošljivim žaljenjem.... budući on neće nikada biti sposoban reći da mu znanje o njemu nije bilo komunicirano.

Svaka osoba će primiti poduke u svezi ovoga, ipak neće svatko prihvatiti ove poduke budući je on nevoljan, a njegova volja ne može biti prisiljena. Onda će oni jedino biti naklonjeni njihovom tijelu, oni će jedino obraćati pažnju na njegovo blagostanje, dok će duša ostati zanemarena. Nevolja čovječanstva je golema, i posljedično tome fizička nedaća mora također biti opsežna, tako da će se ljudsko biće zagledati unutar sebe i postati svjestan nevažnosti svih zemaljskih stvari i također njegovog tijela, tako da će on onda naposlijetku odaslati njegova pitanja u beskonačnost i kao rezultat biti vođen u drugačije razmišljanje.

AMEN