• Volver

Obedecer los mandamientos por obligación....

La compulsión testa valor a una acción. ¿Cuán a menudo el hombre se ve tentado a creer que ha cumplido con su deber cuando ha realizado un acto conforme a una ley prescrita? Esto se aplica en particular a tales leyes que fueron dadas a los seres humanos sin autoridad y cuyo cumplimiento fue exigido para fortalecer nuevamente el poder terrenal. Nada es más inútil ante Dios que obedecer tales mandamientos en estado de compulsión.... Y nada pone más en peligro la salvación del alma que la creencia de que uno ha cumplido su deber.... Porque esta creencia impide el esfuerzo consciente por la perfección....

El hombre piensa que está en un nivel que aún no ha alcanzado porque cree que ha cumplido con los requisitos de Dios y sólo ha cumplido el mandamiento del hombre.... y esto no sirve para la eternidad. Todo cumplimiento del deber es una especie de condición forzada.... ciertamente digna en la vida terrenal, pero sin ningún éxito notable en la vida espiritual, porque Dios exige que toda acción se base en el libre albedrío. El ser humano debe hacer todo sin ser impulsado desde fuera y debe sentirse obligado a actuar desde dentro.... Debe hacer todo lo que hace de forma voluntaria y sin coerción y no debe verse impulsado a actuar mediante amenazas o promesas.... Sólo entonces esta acción tiene un efecto verdaderamente beneficioso para su alma.

La voluntad divina por si sola debería ser suficiente para permitir que el niño terrenal ahora actué en consecuencia, pero querer influir en las acciones del hombre mediante cualquier tipo de compulsión o presión no es voluntad divina. Sólo Dios dio los mandamientos, pero los hombres creyeron que estos mandamientos divinos debían ser más estrictos, por lo que pronto se desarrolló un agravio que generalmente es amenazante para los niños de la tierra, porque nuevamente se presta más atención al cumplimiento exterior de los mandamientos, y esto es en sí completamente inútil.... Es sólo una forma que se satisface, pero que carece de valor ante Dios. Siervos de Dios demasiado entusiastas han provocado así un agravio que tiene un efecto terrible para el alma.

Observe sólo una cosa, con qué fuerza se mantiene la opinión de que sólo la asistencia a la iglesia acerca al hombre a la Deidad, y cómo, por tanto, esto se ha hecho obligatorio para la humanidad por parte del hombre.... Y cómo se arraigó entonces la creencia de que sólo aquel sirve a Dios quien cumple con este deber.... pero así como la compulsión de ir a la iglesia mata cualquier sentimiento profundo por la Deidad eterna, cuando se hace apropiadamente en el momento señalado y, por lo tanto, se convierte en un mero hábito que ya no tiene nada en común con (la palabra) “servir a Dios”.... Y cómo al mismo tiempo por cumplir este mandamiento el hombre es así educado a un servicio a Dios simulado, ya que todo lo que hace es regla, es decir, ninguna voluntad propia o necesidad del corazón lo impulsa a servir verdaderamente a Dios.

Se trata de una realización fortuita de acciones que no son más que obras humanas, o decretos humanos hechos bajo la apariencia de “expresiones de la voluntad divina” para obligar a las personas a pertenecer a una iglesia en particular con el fin aumentar su poder. Y con tales acciones compulsivas se consigue exactamente lo contrario.... se lleva algo a cabo mecánicamente, lo que se supone que es el deseo interior más profundo, y todas las apariencias exteriores se mantienen, mientras que el corazón puede estar vacío y muerto y tal proceder no tiene ningún valor ante Dios, precisamente porque requiere un cierto estado de compulsión y por lo tanto no puede ser evaluada de esta manera, porque no corresponde a la voluntad divina....

amén

In acht nemen van de geboden in gedwongen toestand

De dwang doet afbreuk aan de waarde van een handeling. Hoe vaak komt de mens in de verleiding om te geloven dat hij aan zijn plicht voldaan heeft, als hij een handeling uitgevoerd heeft, die voldoet aan een voorgeschreven wet. Dit betreft in het bijzonder zulke wetten, die zonder bevoegdheid aan de mensen gegeven werden en waarvan de naleving geëist werd om daardoor weer de aardse macht te versterken.

Niets is waardelozer voor God dan het gedwongen opvolgen van zulke geboden. En niets bedreigt het zielenheil van de mens meer dan het geloof aan zijn plicht voldaan te hebben. Want dit geloof verhindert het bewuste streven naar volmaaktheid. De mens waant zich op een trede, die hij nog lang niet bereikt heeft, want hij gelooft aan de eis van God voldaan te hebben, maar heeft enkel en alleen een menselijk gebod vervuld. En dit is nutteloos voor de eeuwigheid.

Elke plichtsvervulling is een soort toestand van dwang. In het aardse leven wel prijzenswaardig, maar voor het geestelijke leven zonder noemenswaardig resultaat, want God verlangt dat aan elke handelswijze de vrije wil ten grondslag ligt. De mens zou alles zonder aansporing van buiten moeten doen en zich van binnenuit tot zijn handelen genoodzaakt voelen. Hij moet alles wat hij doet vrijwillig en ongedwongen verrichten en noch door bedreigingen, noch door beloften tot zijn handelen gebracht worden. Pas dan heeft dit handelen een waarachtig nuttig effect voor de ziel. De goddelijke wil alleen moet volop voldoende zijn om het mensenkind nu dienovereenkomstig te laten handelen. Maar door één of andere dwang of druk op de handelwijze van de mensen in te willen werken, is niet de goddelijke wil.

Enkel God alleen heeft geboden gegeven, maar de mensen geloofden deze goddelijke geboden aan te moeten scherpen. En zo heeft zich spoedig een wantoestand ontwikkeld, die in het algemeen gevaarlijk voor de mensenkinderen is, want er wordt weer meer gelet op de uiterlijke vervulling van de geboden en dit heeft op zich geheel geen verdienste. Het is slechts een vorm, die voor hen voldoet, maar die waardeloos is voor God. Dienaren van God, die al te ijverig wilden zijn, hebben hiermee een wantoestand teweeggebracht, die voor de ziel een verschrikkelijke uitwerking heeft. Schenk er maar eens aandacht aan hoe sterk de opvatting, dat alleen het kerkbezoek de Godheid dichter bij de mensen brengt de plaats ingenomen heeft en hoe dit daarom van menselijke zijde voor de mensheid tot plicht gemaakt werd.

En hoe dus het geloof geworteld is, dat alleen degene die deze plicht vervult, God dient. Hoe echter juist het kerkbezoek onder dwang elk diep gewaarworden van de eeuwige Godheid doodt, als hij overeenkomstig de regels op bepaalde tijden uitgevoerd wordt en het dus enkel tot gewoonte wordt, dat niets meer met het woord “godsdienst” gemeen heeft. En hoe tegelijkertijd door de vervulling van dit gebod de mens tot een schijn-godsdienst opgevoed wordt, dat alles, wat hij nu doet, voorschrift is, dus dat er geen enkele eigen wil of behoefte van het hart hem ertoe drijft om God waarachtig te dienen. Het is een zonder plan uitoefenen van handelingen, die slechts mensenwerk zijn, of menselijke bepalingen, die onder de dekmantel “uitingen van Gods wil” ingevoerd werden om de mensen gedwongen bij een bepaalde kerk aan te laten sluiten om hun macht te vergroten.

En er wordt juist het tegendeel door zulke gedwongen handelingen bereikt. Er wordt mechanisch iets uitgevoerd, wat het diepste, meest innerlijke verlangen zou moeten zijn en alle uiterlijke schijn wordt in acht genomen, terwijl het hart daarbij leeg en dood kan zijn. En zo’n handelswijze blijft zonder waarde voor God, juist omdat ze een zekere gedwongen toestand als beweeggrond heeft en daarom niet zo gewaardeerd kan worden, omdat het niet overeenstemt met de goddelijke wil.

Amen